Τεμάχια

To ξέρεις ότι κάθε 12 Οκτωβρίου στην Ισπανία και στην αμερικανική ήπειρο έχουν γιορτές; Στα είχα πει και παλαιότερα: Γιορτάζουν το γεγονός ότι ο Cristóbal Colón (Κολόμβος) άρχισε τις βόλτες στην Αμερική, εντελώς κατά λάθος, διότι άλλο μέρος έψαχνε να βρει. Με ισπανική χορηγεία, για αυτό και καθιερώθηκε εθνική γιορτή στη χώρα του μπαρμπά Χουάν Κάρλος.
Και από τότε πέρασαν 500 τόσα χρόνια, ενώ τα δύο τελευταία, οι περισσότερες χώρες της Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής γιόρτασαν το bicentenario. Ξέρεις, αυτό που θέλει να γιορτάσει και εδώ ο Αντωνάκης ο Σαμαράς το 2021: μέχρι τότε θα έχει κερδίσει αυτοδύναμα τις εκλογές, αφού θα έχουν γίνει καμιά 10αριά αναμετρήσεις, ενώ την ώρα που εμείς -εξαντλημένοι- θα κουβαλάμε τις γριές με τα «Π» στα εκλογικά κέντρα, ο Αντωνάκης θα «διαπραγματεύεται» με την τρόικα. Αν ο blogger είχε γέλιο-κονσέρβα, εδώ θα έμπαινε. Ακου τώρα ιδέα που του ήρθε: να γιορτάσουμε το bicentenario. Αυτά συμβαίνουν όταν είσαι ξεκούραστος άνθρωπος: δουλειά δεν έχεις και κατεβάζει η κούτρα σου ιδέες. Όπως άλλες κούτρες ονειρεύονται ξεσηκωμούς και επαναστάσεις. Μακριά φυσικά από τις βίλες και τα προνόμιά τους.
Αλλού πήγε η κουβέντα όμως και εγώ ήθελα να σε ενημερώσω για μερικά από τα πιο γνωστά τεμάχια της γειτονιάς.
Για πάμε μαέστρο:Επάνω βλέπεις το πλέον αγαπημένο τεμάχιο: η πρόεδρος «Ντζιούλμα» της Βραζιλίας πήγε επίσκεψη στην Τουρκιά. Καταρχήν, να αναγνωρίσουμε ότι κάπως πάει να σουλουπωθεί μετά την αλήστου μνήμης εμφάνιση δίπλα στο Cristinάκι. Θα μου πεις, στην Τουρκιά πήγε, δίπλα σε αυτά τα προεδρικά μούτρα, ακόμα και αυτό το ταγιέρ με τα λάθος κουμπιά περνάει. Εν τω μεταξύ ο άλλος σε τι γλώσσα της μιλάει; Το πιο πιθανό είναι να κλείνει deal για Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές στις τουρκικές ομάδες. Σου λέει, ο βάζελος έχει Τσάκα και πρίγκιπα, εγώ έχω «Ντζιούλμα». Έστω και με αυτό το ταγιέρ. Πίσω ο στρατάρχης Δελακαβάλογλου έχει κατέβασει το καπέλο για να μην δει πώς πέφτει το ταγιέρ πάνω από τη φούστα. Προνοητικός.
Εδώ είμαστε. Ο γνωστός πρόεδρος (και ουχί dj) Evo Morales της Βολιβίας, παρέα με συγγενείς του ινδιάνους. Όταν βλέπω τους ινδιάνους της Βολιβίας θυμάμαι μια φίλη που πήγε ταξίδι και βγήκε φωτογραφία μαζί τους. Και ήταν τώρα η φουκαριάρα η ινδιάνα με δύο μωρά στην πλάτη και χίλια βάσανα στο κεφάλι και η φίλη να γελάει με μια Louis Vuitton σε πρώτο πλάνο. Αθάνατη Ελλάδα. Παντού δίνεις το στίγμα σου. Τότε σε μνημόνευαν για τις Vuitton, τώρα για το «κούρεμα».
Που λες, ο πρόεδρος Evo έχει βρει λίγο το μπελά του με τους Ινδιάνους. Αυτό συμβαίνει πάντα όταν καλλιεργούνται μεγάλες προσδοκίες. Δες και εδώ όταν βγήκε ο πρώην καταλληλότερος και νυν βουβό πρόσωπο: νόμιζαν όλοι ότι θα γίνει επανίδρυση του Κράτους και τελικά έγινε επανίδρυση της μπριζόλας. Αραξε ο χριστιανός και έτρωγε με εκείνα τα μονίμως δυσοίωνα μούτρα και τα υπόλοιπα στρουμφάκια έκαναν διαγωνισμό φαυλότητας. Και μετά ήρθε ο λογαριασμός. Αναδρομικά βεβαίως, γιατί ο κάπελας θυμήθηκε όοοολα τα χρωστούμενα από το 1980. Τόση γκαντεμιά.
Τόση και άλλη τόση έχει βρει και τον Evo, ο οποίος τι έκανε; Τα γνωστά: καλοί οι Ινδιάνοι, αλλά μήπως μπορείτε μαντάμ να κάνετε λίγο πιο πέρα τη σκηνή σας για να περάσουμε έναν αυτοκινητόδρομο; Και μην βιαστείς να πεις τη γνωστή ηλιθιότητα ότι Αμερικάνοι φτιάχνουν τον αυτοκινητόδρομο, διότι βασικός εργολάβος είναι η χώρα της «Ντζιούλμα». Kαι ξεσηκώθηκαν οι Ινδιάνοι και πήραν στο κυνήγι τις μπουλντόζες. Και η αστυνομία τούς έπνιξε στα δακρυγόνα. Πάω στοίχημα ότι προϊστάμενός τους θα είναι συγγενής του Παπουτσή. Βέβαια εκεί ο πρόεδρος τουλάχιστον ζήτησε μια συγγνώμη. Και υποσχέθηκε δημοψήφισμα για το αν θα κατασκευαστεί ο αυτοκινητόδρομος...

Η σημαία που βλέπεις είναι της Χιλής. Και επάνω γράφει: «5 χρόνια σπουδάζοντας, 15 πληρώνοντας». Αυτά συμβαίνουν στη χώρα, όπου ακόμα παλεύουν για δωρεάν παιδεία. Χρόνια ολόκληρα οι φοιτητές είναι στους δρόμους, αλλά η κατάσταση έχει οξυνθεί τους τελευταίους μήνες. Το μπελά του έχει βρει ο δεξιός πρόεδρος Πινιέρα, ο οποίος αφού μοίρασε ό,τι είχε σε χαμόγελο και δημόσιες σχέσεις τότε με τους ανθρακωρύχους, τώρα συνειδητοποιεί τι εστί βερύκοκο.
Και σκέψου ότι και εκεί οι αστυνομικοί σκότωσαν έναν 15χρονο. Μόνο που -τουλάχιστον- στη Χιλή δεν υπάρχουν Λάκηδες και γραφικοί Αλέκοι του 2,16% για να ξεκινήσουν την επανάσταση. Οι φοιτητές και οι μαθητές το παλεύουν μόνοι τους. Και με κόστος. Κάπου διάβασα ότι η φετινή χρονιά είναι χαμένη στα Πανεπιστήμια. Και το ξέρουν. Αλλά δεν κάνουν τους μάγκες τζάμπα, απειλώντας τους καθηγητές «για την εξεταστική». Ο αγώνας και η απεργία έχουν κόστος. Αλλιώς έλα στην Ελλάδα να κάνεις κατάληψη και να πληρώνεσαι.

Και επειδή μιλούσαμε για σημαίες, σου λέει κάτι αυτή επάνω; Είναι του αγαπημένου μας Μεξικού. Mexico lindo, που λέμε. Ακου τώρα ιστορία που έχει αυτή η εικόνα: όταν οι Αζτέκοι έψαχναν το μέρος που θα αράξουν για να φτιάξουν την πρωτεύουσά τους, ένας θεός (δεν θέλεις να σου πω το όνομα, θα μπερδευτεί η γλώσσα σου) τους είπε: μανίτσες μου, μόλις δείτε έναν αετό πάνω σε έναν κάκτο να μασουλάει ένα φίδι, αράχτε. Και αυτό ακριβώς έκαναν. Και στο ίδιο σημείο που φτιάχτηκε η πρωτεύουσα των Αζτέκων (Tenochtitlán), χτίστηκε (με αίμα) και η μοντέρνα Πόλη του Μεξικού.
Πόσα και πόσα δεν έχει περάσει αυτή η χώρα. Και η τελευταία 5ετία έχει γίνει σαν τουρκικό σίριαλ: κάθε μέρα μετράνε νεκρούς στον πόλεμο των ναρκωτικών. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα τα καρτέλ φροντίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, πετώντας πτώματα στο δρόμο, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν. Δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος της Κεντρικής Αμερικής ζει (από και με) το φόβο των βαρόνων. Αυτό και αν είναι χρεοκοπία.
Last but not least, ο γνωστός πρόεδρος της Βενεζουέλας, ο οποίος πλέον αποκαλείται ο Γιουλ Μπρίνερ της Νοτίου Αμερικής. Αφού έκλεισε 500 χρόνια στην προεδρία με διάφορα τεχνάσματα, αφού έπιασε με απολαυστικό τρόπο στο στόμα του όσους ξένους ηγέτες μπορούσε, αφού εθνικοποίησε τα πάντα, τελικά φαίνεται ότι γοήτευσε και τον καρκίνο. Παλιοκατάσταση. Εκείνος βέβαια πήγε στην Κούβα για θεραπεία με σλόγκαν Κάντο όπως ο Φιδέλ. Σου λέει, αφού ο παλιόγερος τη σκαπούλαρε, κάτι παραπάνω θα ξέρουν οι γιατροί εκεί. Κανείς δεν ξέρει πόσο λάδι έχει ακόμα το (ας πούμε) σοσιαλιστικό καντίλι του. Ακόμα χειρότερα: κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει η επόμενη μέρα. Εκεί που έχεις συνηθίσει να λατρεύεις ή να μισείς έναν ηγέτη, αυτός φεύγει και λες «και τώρα ποιος;»

Να δεις πώς το είχε πει ένας Ισπανός τραγουδοποιός: que mala suerte que no acepte la muerte propina (τι ατυχία να μην δέχεται ο θάνατος φιλοδώρημα). Ούτε καν ένα iPAD.