Σενάρια

Σκέψου ένα σενάριο: είσαι πολιτικός, αγαπάς το άγιο πνεύμα και στο δωμάτιό σου έχεις πόστερ τον Sant Jordi που σκότωσε τον δράκο. Μια μέρα βλέπεις στον ύπνο σου τον άγιο με ένα laptop να σου λέει: «εσύ που είσαι καλός άνθρωπος, θέλεις να μου δώσεις το Hilton και εγώ ως αντάλλαγμα να σου δώσω μια λίμνη με κουνούπια, φύκια και κουράδες;»

(Μην σχολιάσεις το λεξιλόγιο του αγίου, κανείς δεν είναι τέλειος).

Σηκώνεσαι από το κρεβάτι και λες «να η ευκαιρία να σώσω την ψυχή μου, απλώνοντας παράλληλα την αράδα μου σε περισσότερα υπνοδωμάτια». Και παίρνεις την απόφαση: το Hilton για τη λίμνη. Προφορικά το λες. Πουθενά δεν καταγράφεται. Όμως για να γίνει το χατήρι του άγιου, θα κινηθεί ένας ολόκληρος κρατικός (κομματικός) μηχανισμός: υπουργεία, διευθύνσεις, επιτροπές. Ή για να στο πω πιο απλά, κάποιοι άνθρωποι θα βάλουν το όνομα και την υπογραφή τους.
Ας υποθέσουμε ότι γίνεται μια στραβή ή ότι ο Sant Jordi πέφτει σε δυσμένεια και ξεσηκώνεται το σύμπαν. Ποιος θα πληρώσει τη νύφη; Μα ασφαλώς εκείνοι που έβαλαν όνομα και υπογραφή. Αυτούς θα τσιμπήσει η Δικαιοσύνη. Και εκείνοι, βλέποντας μπροστά τους τα κάγκελα της φυλακής, θα αρχίσουν να κελαηδούν και να λένε το αυτονόητο: δεν τρελάθηκα να αποφασίσω μόνος μου να στήσω μια τέτοια μπίζνα. Αυτός ο υπουργός μου το είπε. Εσύ όμως ο υπουργός δεν είχες βάλει πουθενά την υπογραφή σου και θα τα αρνηθείς όλα. Μην σου πω ότι θα βγεις και από πάνω, παριστάνοντας τον τιμητή των πάντων. Αθάνατη ελληνική πατέντα. Κάτι σαν τη φέτα με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης.

Εκτός και αν κατέβει από το πόστερ ο Sant Jordi, σου κολλήσει τη ρομφαία στο λαιμό και στο πει καθαρά: ή ξερνάς την αλήθεια για να γλιτώσουν οι φουκαράδες τη φυλακή ή ξέχνα τη σωτηρία της ψυχής.

Αλλά πόσες πιθανότητες δίνεις να συμβεί αυτό; Και σιγά μην καταλάβεις τι θα σου πει ο Sant Jordi στα καταλανικά. Ούτε εγώ δεν καταλαβαίνω.

Φυσικά αν όλο αυτό είχε συμβεί -ας πούμε- στη Γαλλία, οι αντίστοιχοι δημόσιοι λειτουργοί δεν θα είχαν καν αγγίξει το χαρτί της ανταλλαγής. Μην σου πω ότι θα το είχαν βάλει σε εκείνο το μηχάνημα που καταπίνει χαρτιά. Προφανώς θα είχαν σκεφτεί, σιγά μην βάλουμε εμείς το κεφάλι μας στη γκιλοτίνα, επειδή ένας υπουργός βλέπει αγίους με laptop στον ύπνο του. Λογικό. Κάποτε στη Γαλλία, όποιος έβαζε το κεφάλι του στη γκιλοτίνα, το έχανε.

Δες και ένα αληθινό σενάριο. Είσαι υπουργός και έρχεται ένας γραβατωμένος τύπος με laptop να σου δώσει ένα δώρο. Όχι στον ύπνο σου, στον ξύπνιο σου. Και εσύ, για να μην σε πάρει είδηση το σύμπαν, φωνάζεις τον κουμπάρο να σε εξυπηρετήσει.

Ανοιγω μια παρένθεση γιατί κάτι μου ήρθε. Αν σε αυτή τη χώρα υπήρχαν τίτλοι ευγενείας, το «κουμπάρος» θα ήταν πρώτο στη λίστα. Σκέψου το λίγο: Γιάννης Παπάρας, κουμπάρος υπουργού. Κλείνει η παρένθεση.

Τι κάνει λοιπόν ο κουμπάρος; Ανοίγει έναν τραπεζικό λογαριασμό στην Αρούμπα για να σε διευκολύνει να πάρεις διακριτικά το δωράκι. Και το δωράκι αυτό -ως καλός και στοργικός πατέρας- το ξοδεύεις για τη μόρφωση των παιδιών σου. Τι γλυκό! Και πόσο ελληνικό! Σαν εκείνο τον «γαλάζιο» υπουργό Τελάκη, που κάποτε τον κατηγόρησαν ότι εκβίασε εφοπλιστή και εκείνος είπε, καλέ παρεξήγησις! Εγώ ένα διαμέρισμα πήρα στην κορούλα μου.

Και μπορεί να μην έπαιζε κουμπάρος, είχε όμως καβάτζα έναν πλούσιο αδελφό από τις Αμερικές. Να και ο δεύτερος τίτλος ευγενείας: Πλούσιος συγγενής εξ Αμερικής. Ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει. Ενίοτε κουκουλώνει.
Aλλά και ο «κουμπάρος», δεν είναι αφελής. Σιγά μην πάει αυτός φυλακή για σένα. Αμα δει τα δύσκολα, θα «κελαηδήσει». Στη δική του την περίπτωση δεν είναι καν «ρουφιανιά», αφού τη βρώμικη δουλειά την κάνει μια απρόσωπη τράπεζα: να ο υπουργός, να η υπογραφή, να ο λογαριασμός, να η ανάληψη, να η μετάληψη, να και ένα φάσκελο από μένα.
Τέλος στα σενάρια: ξαφνικά η διαπλοκή απέκτησε σάρκα και οστά. Δεν είναι κάτι αφηρημένα λεφτά που έβγαλαν πόδια, μπήκαν σε μια βαλίτσα και μετά η βαλίτσα έβγαλε πόδια και πήγε και άνοιξε τραπεζικό λογαριασμό στην Αρούμπα. Είναι όνομα και επίθετο.

Αλλά και κάτι άλλο απέκτησε σάρκα και οστά: η ελαφρότητα με την οποία ο εκάστοτε υπουργός αντιμετωπίζει το Κράτος και τη δημόσια περιουσία. Τα δικά μου και τα δικά σου λεφτά, δηλαδή.

Και είναι τόσο χυδαίος που τώρα κρύβεται πίσω μια δημόσια υπάλληλο, που απλώς προσπαθεί να βγάλει το κεφάλι της από την γκιλοτίνα.

By the way, δεν κατάλαβα γιατί είναι κακό να υπάρχει ένας νόμος που δίνει την ευκαιρία σε έναν κατηγορούμενο να «κελαηδήσει»; Μήπως προσβάλλει τα δημοκρατικά μας ιδεώδη; Συγκινήθηκα τώρα.

Ε λοιπόν, να η ευκαιρία μανίτσα μου να αποδείξεις ότι δεν είστε όλοι ίδιοι και ότι δεν πρέπει έτσι γενικώς και αορίστως «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».

Μην χαίρεσαι με τη λέρα του διπλανού, γιατί και στη δική σου μάντρα βρωμάει το σύμπαν. Βγάλτε τους στη σέντρα. Το είχε πει ο Χατζηχρήστος ως Ζήκος: «θα ψαχτούμε όλοι εδώ μέσα».

Ψαχτείτε.