Το πιο σύντομο ανέκδοτο

Διαβάζω για την καταστροφή στη Μιανμάρ και τα καραγκιοζιλίκια της Χούντας. Ο κόσμος πεινάει και οι στρατηγοί κολλάνε ετικέτες στα πακέτα της ανθρωπιστικής βοήθειας για να δείξουν ότι ενδιαφέρονται. Σαν εκείνο τον τύπο στη Β.Κορέα: χιλιάδες πεθαίνουν από την πείνα και αυτός κάνει φιέστες με σφυροδρέπανα (προς μεγάλη ικανοποίηση αρκετών εδώ…)
Αλλά γιατί μου κάνει εντύπωση; Κάθε Χούντα που σέβεται τον εαυτό της έτσι λειτουργεί. Το πραγματικό καραγκιοζιλίκι είναι αυτό που συμβαίνει με τα Ηνωμένα Έθνη.
Συνήθως θα διαβάσουμε ή θα ακούσουμε αυτό: «Ο Γενικός Γραμματέας είναι απογοητευμένος», «τα Ηνωμένα Έθνη καλούν», «ο ΟΗΕ απευθύνει έκκληση». Copy-paste.
Για όλες τις μικρές και μεγάλες Μιανμάρ αυτού του πλανήτη, τα Ηνωμένα Έθνη απλά «απευθύνουν έκκληση». Αντε το πολύ πολύ να στείλουν και εκείνα τα ομορφόπαιδα με τους γαλάζιους μπερέδες.
Εκτός και αν έχεις κανά γερό μέσον, οπότε σου τραβάνε και ένα «ψήφισμα» από το Συμβούλιο Ασφαλείας και καθάρισαν.
Εντελώς μεταξύ μας, γιατί η Ινδία με 1 δισεκατομμύριο πληθυσμό δεν είναι στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας; Ή μια ισπανόφωνη χώρα με 600 εκατομμύρια στη Γη; Ή μια αραβόφωνη χώρα;
Για αυτό ρωτάω: έχει λόγο ύπαρξης ο ΟΗΕ; Ανέκδοτο έγιναν. Εκτός αν το δεις τουριστικά το πράγμα, και αυτό με το ζόρι. Πήγα κάποτε στη Ν.Υόρκη και έκανα την επίσκεψη στην έδρα του Οργανισμού. Ωκεανός πλήξης. Και τα σουβενίρ πανάκριβα.
Καλύτερα στα Gap απέναντι.
Για αυτό λέω: Δεν το κλείνετε, βρε κορίτσια, το μαγαζί να πάτε για ψάρεμα; Αν είναι για παράγκα, έχουμε. Μην κοροϊδεύουμε και τον κόσμο.