Ένα post ντυμένο χακί

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Έμαθες τα νέα; Ανοιξε λέει η συζήτηση για τη στρατιωτική θητεία. Όταν λέμε άνοιξε, μην φανταστείς. Απλά τζόκερ παίζουν με την ηλικία κατάταξης: 21, 23, 25, 30, 19 και τζόκερ το 18. Στα μικρά ποντάρουν όλοι, που δίνουν κέρδη.

Τι ρώτησες; Αν πήγα εγώ Στρατό; Εμ πού να θυμάσαι; Τότε δεν ήμουν blogger. Πήγα: Όταν ήμουν 24 χρονών (235 σειρά). Σε Κόρινθο, Σπάρτη, Ρόδο (κρίση στα Ίμια) και Σιδηρόκαστρο. 18 ολόκληρους μήνες.
Πώς πέρασα ρωτάς; Εντάξει μωρέ. Γέλασα πολύ, πάχυνα πολύ, σκυλοβαρέθηκα, έκανα όλες τις αγγαρείες, ασκήσεις και σκοπιές. Δεν έγινα περισσότερο ή λιγότερο άντρας και δεν έκλαψα στο τηλέφωνο σε μανάδες και πατεράδες.
Τελικά, αγαπημένο μου ημερολόγιο, ξέρεις τι είναι ο Στρατός; Ένα δεύτερο ελληνικό φαύλο Δημόσιο. Που συμπληρώνει, ξελασπώνει ή υποκαθιστά το «πρώτο» στις ανεπάρκειές του. Προσφέρει δημόσιες σχέσεις και δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους. Στερεί την αξιοπρέπεια σε εκατομμύρια γονείς που για να μην στεναχωρήσουν τον κανακάρη τους, τρέχουν και παρακαλάνε τον κάθε πολιτικάντη για μια μετάθεση.
Ίσως να μην το ξέρεις, αλλά ο Στρατός και τα ΤΕΙ ταΐζουν τη μισή Ελλάδα. Χάρη στο Στρατό, οι φωτιές σβήνουν δωρεάν, τα αντίσκηνα μετά τις πλημμύρες και τους σεισμούς στήνονται δωρεάν, οι γιατροί παίρνουν τη πίεση στις παραμεθόριες γριές δωρεάν, τα στρατόπεδα και τα σπίτια των αξιωματικών συντηρούνται δωρεάν, τα νοσοκομεία γεμίζουν φιάλες αίματος δωρεάν. Νοικιάζονται γκαρσονιέρες, καταναλώνονται μπόμπες ποτά, συντηρούνται κωλομάγαζα.
Τώρα βέβαια ξέρω τι σκέφτεσαι: Χρειάζομαι ασφάλεια για να είμαι blogger και οι Τούρκοι είναι δίπλα: Ευτυχώς που η ασφάλεια της χώρας δεν εξαρτάται από εμένα το γκαβάδι! Ασε τους Καρατζαφέρηδες να λένε: εκείνοι δεν έζησαν τον ερασιτεχνισμό της βραδιάς των Ιμίων. Ας ρωτήσουν και μένα που σηκώθηκα μέσα στη νύχτα να πάω πόλεμο. Κρίμα που τότε δεν είχα Ίντερνετ να τα γράψω. Από τα έδρανα της Βουλής ξέρω και εγώ να είμαι πατριώτης (και φυγόστρατος).
Θα με ρωτήσεις -και με το δίκιο σου- αν έχω πρόταση. Θα στο πω με μια μικρή ιστορία από τη δεύτερη πατρίδα: Το 1982, η χούντα της Αργεντινής έστειλε 18χρονα παιδάκια να πάρουν πίσω από τους Βρετανούς τα Malvinas. Και τα παιδάκια τα πήραν. Μόνο που το αστείο κράτησε λίγες μέρες. Γιατί μετά κατέβηκαν το μισό Ατλαντικό Ωκεανό οι Βρετανοί με ελάχιστους ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ στρατιώτες και μας γ****αν. Μετά από λίγα χρόνια, στην Αργεντινή ο Στρατός έγινε επαγγελματικός. Ακόμα και εκεί κατάλαβαν ότι δεν είναι η ποσότητα, αλλά η ποιότητα. Επαγγελματικό Στρατό προτείνω, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Αλλωστε και τα σύγχρονα όπλα, επαγγελματίες τα χειρίζονται: Ποιος πετά με F-16; Ποιος χειρίζεται τα ραντάρ των υποβρυχίων; Ποιοι επανδρώνουν τις ΝΑΤΟϊκές αποστολές; Θα βρεθούν αρκετοί να πάνε. Είτε γιατί γουστάρουν είτε γιατί είναι καλά τα φράγκα.
Και για όλα τα υπόλοιπα, το Κράτος να προσλάβει γιατρούς, μηχανικούς, πυροσβέστες, διασώστες, λιμενικούς, μπογιατζήδες, καθαρίστριες, Φιλιππινέζες, ψυχολόγους (για τους κομπλεξικούς καραβανάδες), χαμάληδες και ζιγκολό. Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Δες εμένα.
Τώρα πάλι ξέρω τι σκέφτεσαι: Ο παπούλης στην εσχατιά της Ελλάδας, νιώθει αλλιώς όταν βλέπει το χακί. Καταρχήν, αν ο παπούλης στην εσχατιά νιώθει αλλιώς με το χακί, σημαίνει ότι είναι gay. Αν πάλι δεν είναι gay και θέλει να νιώσει αλλιώς, έχω λύση: ας προσλάβει το Δημόσιο τη Ζωζώ Σαπουτζάκη να γυρίζει την Ελλάδα ως άλλη Μέριλιν να διασκεδάσει τα πλήθη.
Γελάς ε; Δεν έχεις άδικο. Πιο πιθανό είναι να κάνει τουρ η Ζωζώ παρά να γίνει ο ελληνικός στρατός επαγγελματικός. Αστα.
Και επειδή, αγαπημένο μου ημερολόγιο, υπάρχουν και κάτι άλλα παιδάκια-bloggers που έχουν να πάνε Στρατό, θα τους δώσω μια συμβουλή: Να κάνουν αυτό που έκανα εγώ: να βγάλουν τον εαυτό τους απ’ έξω και να το παρακολουθούν σαν θεατές. Και να ανησυχούν για τη ζωή μετά.
Αυτά για σήμερα.