Μαρμότα

Ειλικρινά στο λέω, θα αρχίσω να τραβάω τις κοτσίδες που δεν έχω. Δύο χρόνια τώρα ζω τη μέρα της μαρμότας. Γίνεται ακριβώς το ίδιο πράγμα με σχεδόν τις ίδιες φάτσες: Όλοι προσπαθούν να με σώσουν, απειλώντας με ότι αν δεν σωθώ, θα αναγκαστούν να με σώσουν με πιο δύσκολο (για μένα) τρόπο. Και αν πάλι δεν θέλω να σωθώ και αρχίσω να κατρακυλώ, θα αναγκαστούν πάλι να με σώσουν με δυσκολότερο (για μένα) τρόπο.
Δεν θα την αντέξω τόση προσπάθεια. Πότε στην ιστορία αυτής της χώρας-παράγκας δεν προσπάθησαν τόσοι πολλοί άνθρωποι να την σώσουν: από το έδρανο, το δρόμο, το μικρόφωνο, τα ερτζιανά, τα φλας, τις κάμερες, τη βολή του καναπέ ή του πληκτρολογίου τους.
Στο τέλος όμως εθίζεσαι. Ίσως και να το ρίχνεις στην πλάκα. Βλέπεις τους «πολιτικούς αρχηγούς» στο ακριβό τραπέζι του Μαξίμου και αναρωτιέσαι. Σχεδόν ξέρεις τι σκέφτονται μέσα τους.
Ο trendy και fit Γιώργος έχει το ipad και προφανώς βλέπει ταινίες. Μάλλον κατεβάζει και το νέο single της Madonna από το iΤunes store. Mεταξύ μας, καλύτερα να ασχολείται με το ipad, παρά να κάνει οτιδήποτε άλλο.
Ο Αντωνάκης πάλι κοιτά γύρω-γύρω να μάθει το χώρο, θεωρώντας ότι θα είναι ο επόμενος ένοικος. Σου λέει, από εδώ η τουαλέτα, δεξιά τα γραφεία και αριστερά η αίθουσα που θα σπιτώσω την Πολιτική Ανοιξη. Και στο βάθος ο καθρέφτης, μπροστά στον οποίο θα στέκομαι για να διαπραγματευτώ σκληρά με την τρόικα.
Αυτό πάλι που στην Πολιτική Ανοιξη πιστεύουν ότι θα γίνουν εκλογές, το εξηγείς κάπως; Μήπως να ρωτούσαν καλύτερα τη Λίτσα Πατέρα; Είκοσι χρόνια στον «Καφέ», έχει μια εγκυρότητα. Εξαιρώ που έχει βγάλει τίμια το ψωμί της.
Υπάρχει και ο ΛΑΟπρόεδρος, ο οποίος σκέφτεται την επόμενη πιασάρικη ατάκα που θα πει, ενώ το μάτι του παίζει να ανακαλύψει σε ποιο υπόγειο του Μαξίμου βρίσκεται το δωμάτιο για τα δουλικά. Σε κάτι τέτοιο ελπίζει μετά τις εκλογές, που έτσι κι αλλιώς δεν θα γίνουν. Αλλά αν γίνονταν θα έμπαινε ως experienced εταίρος στο Μαξίμου, έστω και στο υπόγειο και θα κούναγε το δάχτυλο στη ζηλιάρα Ντόρα.
Και όσο εθίζεσαι με αυτές τις εικόνες, άλλο τόσο εθίζεσαι και με τους άλλους, τους «απ' έξω», στους οποίους ξέρεις τι εκτίμηση έχω.
Η μία περιμένει να βγάλει ο λαός συμπεράσματα και να πάει για τη «ριζική λύση». Η οποία προφανώς είναι το Αρθρο 99, όπου μπήκε και η επιχείρησή της. Στην οποία -άκου να γελάς- τυπώνονταν κυρίως δεξιές φυλλάδες, που μπατίρησαν αφήνοντας απλήρωτους εκατοντάδες ανθρώπους. Κοίτα ειρωνία. Και αν την ρωτήσεις γιατί μπήκε στο Αρθρο 99, θα σου πει ότι έπεσε έξω λόγω και του γνωστού πόλεμου που γίνεται στο κόμμα, γιατί έχει και μια μανία καταδίωξης. Μπερδεύτηκες; Εγώ πάλι όχι. Αν είχα έστω και ένα χιλιοστό αμφιβολίας ότι μας ψεκάζουν, όταν ακούω τέτοιες μπαρούφες, βεβαιώνομαι απόλυτα: μας ψεκάζουν.
Είπα μπαρούφες και θυμήθηκα τον άλλον τον άεργο που ακούει στο όνομα Αλέξης. Να παίξουμε -λέει- το χαρτί της άτακτης χρεοκοπίας. Να πετάξει δηλαδή o ίδιος την κλανίτσα του να μυρίσει η Ευρώπη και να μας σώσει. Να μας χαρίσει και τα δανεικά, να μας δώσει και περίοδο χάριτος και να μπαίνουμε και δωρεάν στο Allou fun Park.
Και αν όλα αυτά δεν συμβούν, απλά εμείς όλοι θα πεινάσουμε κι άλλο. Ο ίδιος δεν θα πεινάσει, γιατί δεν είχε ποτέ σκοπό της ζωής του να πεινάσει. Το πολύ-πολύ να καταγγείλλει μετά την Ευρώπη ότι έκλεψε στα χαρτιά και πεινάσαμε. Εμείς, όχι αυτός.
Έχει όμως και καλύτερο: να απελάσουμε και τους τροικανούς. Σου θυμίζω ότι την απέλαση την είχε τάξει στους ιθαγενείς της περιφέρειας Αττικής και ο ανεκδιήγητος Αλέκος ως υποψήφιος το 2009. Πόσο πήρε; 2,16%. Από τότε, είπε βέβαια και μια σωστή κουβέντα: «η Αριστερά δεν πρέπει να είναι στη Βουλή». 'Επεσαν όμως να τον φάνε, γιατί τους χάλασε την πιάτσα. Σύντροφοι, σου λέει ο άλλος. Και μετά τους πειράζει που αποκαλούνται σύντροφοι οι ΠΑΣΟΚ plus.
Είπα ΠΑΣΟΚ plus και θυμήθηκα. Υπάρχει και το απάγκιο του κάθε πικραμένου «πασόκου» που ακούει στο όνομα ΔΗΜΑΡ. Λες, δεν μου πάει το χέρι να ψηφίσω αυτούς τους κηπουρούς που με τσάκισαν στους φόρους, οπότε τώρα που δεν με βλέπει κανείς μέσα στο παραβάν, ας ρίξω λίγο παραπέρα την ψήφο μου. Και τα βρίσκουμε μετά. Που δεν θα χρειαστεί, γιατί εκλογές δεν θα γίνουν, αφού δεν υπάρχουν λεφτά. Καλύτερα: Να μην ξεσπιτώνουμε και τις γριές με τα «Π» να τρέχουν να ψηφίζουν.

Και να πεις ότι δεν στα έλεγα: τότε που μπορούσαμε έπρεπε να χρεοκοπήσουμε. Αλλά δεν είχαμε έναν άνθρωπο με cojones να το κάνει. Λύσσαξαν να μας σώσουν.
Στο τέλος λοιπόν, εθίζεσαι. Όταν, όμως, δεν έχεις τίποτα να χάσεις, δεν φοβάσαι όποια και να είναι η νέα σωτηρία.
Ένα είναι βέβαιο: αν όσοι βρίσκονται μέσα και έξω από το Μαξίμου ζούσαν -ας πούμε- την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, η Μαρία Αντουανέτα δεν θα είχε χάσει το όμορφο κεφαλάκι της.