Αβατο

Διάβασα το post της φίλης μου της tsaousas για τα Εξάρχεια και θυμήθηκα ότι πριν από λίγες μέρες έπινα εκεί καφέ με τον αγαπημένο φίλο Αχαλίνωτο. Έτσι τον λέω εγώ, αλλά εσύ τον ξέρεις από το blog της «Αντίδρασης και του Αχαλίνωτου Sex».
Ένσημα έχω κολλήσει στα Εξάρχεια. Κρέπες στην πλατεία, παλαιότερα wundabar και σουβλάκι στον Κάβουρα.
Ασε πια εκείνους τους Χάρτες: μια περιουσία σε καφέδες και χιλιάδες παρτίδες τάβλι. Τις περισσότερες βέβαια τις έχανα, διότι το τάβλι -ως γνωστόν- είναι τύχη. Και μην μου αρχίσεις για στρατηγικές και ιστορίες, διότι όταν ο άλλος φέρνει πάντα τη ζαριά που χρειάζεται για να σου κλείσει το σπίτι και εγώ τριώδιο, να τις βράσω τις στρατηγικές σου.
Προσωπικά δεν ένιωσα ποτέ να με απειλεί κανείς στα Εξάρχεια. Αναγνωρίζω, όμως, ότι είναι ένα από τα μέρη όπου μπορεί ξαφνικά να βρεθείς μπλεγμένος. Κάπως έτσι δεν την πάτησε και το πιτσιρίκι πέρυσι;
Το ίδιο μπλεγμένος, όμως, κινδυνεύεις να βρεθείς αν ένα βράδυ αποφασίσεις να οδηγήσεις στο Ψυχικό. Πες ότι σου τη βάρεσε να χαζέψεις βίλες και μεζονέτες και πας προς τα εκεί. Πολύ κακή ιδέα. Δεν σου τη βάραγε τίποτε άλλο καλύτερα; Γιατί έχει τόσα πολλά απαγορευτικά σήματα της Τροχαίας, που το πιο πιθανό είναι να καταλήξεις να κάνεις κύκλους. Το μέρος φωνάζει: «φύγε από εδώ, είσαι ανεπιθύμητος». Και αν δεν έχεις ένα GPS να σε βγάλει από εκεί ή αν δεν μοιάζεις με Φιλιππινέζα που μόλις πήρε ρεπό, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σε σταματήσει περιπολικό για να σε ελέγξει. Το ίδιο θα συμβεί αν πας μια βόλτα στην Εκάλη. Χειρότερα θα σου συμβούν αν πάρεις μια φωτογραφική μηχανή και πας να φωτογραφίσεις τα αρχαία στο Ζεφύρι. Ή αν αποφασίσεις ένα καλοκαίρι να περάσεις μια βόλτα από τα Ζωνιανά. Έτσι και η Γερμανίδα φίλη σου κάνει πως βγάζει την κάμερα από το ταγάρι που αγόρασε έξω από την Κνωσό, σε βλέπω να γυρίζεις κολυμπώντας στον Πειραιά. Ή αν είσαι αστυνομικός, να μένεις ανάπηρος για την υπόλοιπη ζωή σου.
«Αβατα» υπάρχουν παντού. Και στην τελική, μην πας τόσο μακριά. Στη γειτονιά σου, αν εμφανιστεί ένας περίεργος τύπος ή μετακομίσει μια οικογένεια τύπου Adam’s Family, θα αντιδράσεις. Το «άβατο» είναι πιο κοντά από όσο πιστεύεις. Ακριβώς γιατί έχουμε φτάσει να μισούμε τον διπλανό μας.
Θυμήθηκα μια προσωπική ιστορία: πριν χρόνια στο Λονδίνο, πήγαινα ένα βράδυ να πάρω μια φίλη από το σπίτι της σε μια πλούσια γειτονιά (Knightsbridge). Επειδή (περιέργως) έβρεχε, άρχισα να τρέχω. Και μέσα στο σκοτάδι αισθάνομαι κάποιον να με σταματά. Ήταν ένας νεαρός με πολιτικά, ο οποίος μου την έπεσε λίγο απότομα, με ρώτησε πού πάω και μου έδειξε το σήμα του ότι είναι Αστυνομικός. Σε δευτερόλεπτα πλάκωσε και περιπολικό. Του εξήγησα και πήγαμε μαζί περπατώντας. Η φίλη με περίμενε στην πόρτα. Μόλις την είδε, μου ζήτησε συγγνώμη, μου εξήγησε ότι έκανε τη δουλειά του και ότι του φάνηκα ύποπτος που έτρεχα στο σκοτάδι. Του εξήγησα ότι στην Ελλάδα όταν βρέχει τρέχουμε, γιατί είμεθα ωραίοι τύποι και δεν γουστάρουμε ομπρέλες, εκείνος προσφέρθηκε να μας πάει εκεί που πηγαίναμε με το περιπολικό, φυσικά αρνηθήκαμε και το συμβάν τελείωσε εκεί.
Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που μόλις δουν αστυνομικό, ξυπνά μέσα τους ο ταύρος. Εγώ λέω ότι χρειάζεται η Αστυνομία, γιατί δεν γουστάρω κάποιος να σπάει αυτοκίνητα επειδή νομίζει ότι αλλάζει τον κόσμο, ούτε θέλω ο άλλος να βαράει τα παιδιά του, να πουλά ναρκωτικά, να εξαπατά, να εκβιάζει, να δολοφονεί. Η Αστυνομία χρειάζεται για να κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά. Και μέσα στο job description δεν είναι, ούτε να την γουστάρει ο κάθε Τσίπρας, ούτε να της σφίγγει το χέρι ο Καρατζαφέρης, ούτε να κάνει τα ρουσφέτια του ο εκάστοτε υπουργός, ούτε να βγάζει τα απωθημένα του ο κάθε κομπλεξικός.
Τώρα που το σκέφτομαι: σε αυτή τη χώρα αν πλήρωναν έκτακτη εισφορά οι κομπλεξικοί και οι τιμητές των πάντων, θα το είχαμε μηδενίσει το έλλειμμα τουλάχιστον τρεις φορές.

Για να μην σε κουράζω: Αν αυτή την Αστυνομία φτιάξει ο νέος υπουργός, εγώ θα είμαι ο πρώτος που θα τον χειροκροτήσω. Αν ο Έλληνας αστυνομικός γίνει σαν τον Αγγλο που με σταμάτησε εκείνο το βράδυ, ας παίξει άλλος τον ρόλο του επαναστάτη χωρίς αιτία. Προσωπικά, έχω σημαντικότερα πράγματα να κάνω.