Γιορτή

Στις 12 Οκτωβρίου, η Ισπανία και η Αμερική γιορτάζουν την Ημέρα του Κολόμβου. Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, η Ημέρα αυτή δεν έχει ένα όνομα. Στις ΗΠΑ λέγεται Columbus Day και έχω μια υποψία ότι πλέον θα αποκαλείται Obama Day, αφού συμπίπτει χρονικά με την ανακοίνωση για το Nobel στον πρόεδρο. Μέχρι νεωτέρας δηλαδή, καθότι στο μέλλον μπορεί ο πρόεδρος να κερδίσει Oscar, Grammy, Χρυσή Σφαίρα, Χρυσό Φοίνικα και Χρυσή Αρκτο. Μην σου πω και Βραβείο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης διά χειρός Πανίκα. Γιατί, η Ευσταθία καλύτερη ήταν;
Στην Ισπανία λέγεται Día de la Hispanidad και αποτελεί την Εθνική Εορτή, όπου μαζεύεται η βασιλική οικογένεια και παρακολουθεί την παρέλαση: Ο κλασικός μπαρμπά Χουάν Κάρλος, η κόρη της Φρειδερίκης, o γιόκας με τη δημοσιογράφα σύζυγο, η κόρη η άσχημη, η κόρη η λιγότερο άσχημη με τον παίδαρο σύζυγο και καμιά 700αριά πριγκιπο-παιδιά και εγγόνια, τα οποία αυξάνονται ραγδαία. Μέχρι να τελειώσει το post παίζει να έχουν γίνει και 900 τα άτιμα.
Εντελώς μεταξύ μας, πάλι καλά που βρήκαν και μια μέρα να γιορτάζουν στην Ισπανία, γιατί τέτοιοι που είναι, ικανούς τους είχα να σφάζονταν ΚΑΙ για αυτό.
Στις περισσότερες χώρες της Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής ονομάζεται Día de la Raza (ρατσιστικό ακούγεται), ενώ στη Βενεζουέλα ο γνωστός πρόεδρος Hugo την ονόμασε Día de la Resistencia Indígena. Για προφανείς λόγους. Είμαι βέβαιος ότι την ημέρα που πήρε την απόφαση θα τράβηξε και ένα βρισίδι στον Μπους. Χαλαρά.
Τι γιορτάζουν; Το γεγονός ότι ο κυρ Χριστόφορος Κολόμβος ξεκίνησε τις βόλτες του στην Αμερική. Αφού πρώτα είχε λιώσει τις σόλες του να ψάχνει χορηγό.
Πήγαινε από βασιλιά σε βασιλιά μέχρι που στο τέλος οι Ισπανοί Φερδινάνδος και Ελισάβετ (στα ελληνικά κακώς αποκαλείται Ισαβέλλα) του είπαν «πάρε εδώ χρυσέ μου ένα μασούρι λίρες και πήγαινε να θαλασσοπνιγείς. Μόνο κανόνισε: όταν γυρίσεις, να μας φέρεις πίσω τα πάντα όλα που λέει και ο τιτανομέγιστος Αλέφαντος».
Πονηρό (και λίαν θρήσκο) το ζευγαράκι των βασιλέων. Σου λέει, άστον εκεί να κάνει τους 500 εμετούς από το κύμα και άμα βρει κανά τόνο χρυσάφι, θα κολυμπάμε σαν τον Σκρουτζ στη Λιμνούπολη. Αμα πάλι τον φάνε τα σκυλόψαρα, θα τραγουδάμε τι είχαμε, τι χάσαμε και θα το κάνουμε πρώτοι το σουξεδάκι.
Και σηκώθηκε ο χριστιανός και πήρε τα λιμάνια με τα σαπάκια της εποχής. Δεν ήταν βέβαια ο πρώτος που έφτασε εκεί, αφού νομίζω ότι προηγήθηκαν οι Σκανδιναβοί. Ασε δηλαδή που άμα βλέπεις πολύ Λιακό στην TV, μπορεί να βγάλεις και το συμπέρασμα ότι πρώτος πήγε στην Αμερική ο στόλος των Αθηναίων μετά τη ναυμαχία του Μαραθώνα (τότε που ο Μαραθώνας είχε και δένδρα).
Το θέμα είναι ότι ο κυρ Χριστόφορος κατάφερε να το κάνει Κυψέλη-Παγκράτι το δρομολόγιο με όλα τα καλά και τα κακά που αυτό έφερε.
Και εδώ είναι το θέμα: ποιος γιορτάζει και τι. Η ιστορία -καλώς ή κακώς- γράφεται πάντα από τους νικητές: στην περίπτωσή μας νικητές ήταν οι χριστιανοί που κατάφεραν «να κάνουν ανθρώπους» τους φουκαράδες τους ντόπιους.
Σπουδαίοι πολιτισμοί κατέρρευσαν σαν την κυβέρνηση Καραμανλή, επειδή δεν ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν τα νέα αφεντικά με τα άλογα και τα όπλα, αλλά και τις ασθένειες που κουβάλησαν. Σαν κοτόπουλα έπεφταν οι φουκαράδες, παγιδευμένοι και στις δικές τους αδυναμίες. Πολιτικές και κοινωνικές.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, πέρασαν στη συνείδηση των «νικητών» σαν απολίτιστοι και βάρβαροι που ξερίζωναν μέχρι και καρδιές ανθρώπων. Κανείς ποτέ δεν εξέτασε γιατί αυτό (και τόσα άλλα) γίνονταν.
Η βολική (πάντα) απλούστευση «οι καλοί και οι κακοί» έλυσε το πρόβλημα. Μια ζωή τα ίδια.
Και στην περιοχή έσπευσαν νέα τεμάχια, νέοι ιδιοκτήτες με νέες (αλλά και παλιές) ιδέες.
Και μετά ο Κολόμβος είδε το όνομά του σε μια χώρα (Colombia), η Βενετία σε μια άλλη (Venezuela), ο Bolívar σε μια άλλη (Bolivia), τα πολύτιμα μέταλλα σε μια άλλη (Argentina) και πάει λέγοντας. Πάλι καλά που ορισμένες χώρες τίμησαν στην ονομασία όσους ζούσαν εκεί από πριν (Mexico, Paraguay, Chile, Uruguay).
Και τα υπόλοιπα τα ξέρουμε όλοι.
Και οι φουκαράδες παραμένουν ακόμα και σήμερα φουκαράδες. Δυστυχώς.