Interactive

Υπάρχουν καλοί και κακοί στις φαρσοκωμωδίες; Κανονικά θα διατηρούσα μια επιφύλαξη, αλλά έχω αρχίσει να πιστεύω ότι υπάρχουν μόνον πονηροί. Οι οποίοι πιστεύουν ότι όλοι οι υπόλοιποι είμαστε τόσο ηλίθιοι που θα πιστέψουμε ότι πράγματι υπάρχουν καλοί και κακοί.
Πάρτε για παράδειγμα τη φαρσοκωμωδία: «Αμάρτησα για το παιδί μου» με πρωταγωνιστή τον Τελάκη Παυλίδη.

Σκηνή πρώτη:
Ένας καραβοκύρης κάνει την εξής συνταρακτική δήλωση: Ζούγκλα η άγονη γραμμή. Αν δεν δώσεις, γραμμή δεν παίρνεις.

Καλώς τα παιδιά τα δικά μας, σου απαντώ εγώ ο θεατής από κάτω, γιατί το έργο είναι interactive. Bρε μανίτσα μου, πότε ακριβώς έφτασες Ελλάδα; Χθες ε; Αχού τι κακό σε βρήκε που πήγες να κάνεις μπίζνα με το ελληνικό δημόσιο και σε κοιτάγανε κατευθείαν στην τσέπη. Δεν το ήξερες ε; Εντάξει θα συνηθίσεις. Για ρώτα και εμάς. Και στον ΙΚΑ ζούγκλα, και στην Πολεοδομία ζουγκλάρα και στην Εφορία σε δαγκώνουν έχιδνες. Τι να κάνεις; Live your myth, που λέμε.
Αλλά τώρα κοίτα να δεις, επειδή εμείς το έχουμε και πετροπαράδοτο να πηγαίνουμε σε νησιά της άγονης, εντελώς μεταξύ μας δεν είναι ότι έφερες και εσύ τίποτε κρουαζιερόπλοια.
Όλοι ξέρουμε τι σαπάκια κυκλοφορούν στην άγονη. Μην κοιτάς τώρα που η Κατερίνα και εγώ έχουμε ζήσει δέκα ζωές πάνω στη «Ρομίλντα» και την αγαπάμε. Ασε μας εμάς.
Το χωριουδακι είναι μικρό και όλοι γνωριζόμαστε. Και επειδή ακριβώς γνωριζόμαστε, ξέρουμε ότι το Αιγαίο είναι κλαμπ πριβέ, ο ξένος καραβοκύρης τρώει πόρτα και τα δρομολόγια μοιράζονται. Πέντε πάνω, πέντε κάτω, θα τα βρείτε βρε αδελφέ. Γιατί τόσος ντόρος;

Σκηνή δεύτερη:
Oργή και στεναχώρια έπεσε στο γαλάζιο βασίλειο, γιατί ο Τελάκης κούνησε το δάχτυλο και δεν τους «διευκόλυνε» να πάει στο καλό. Σου λέει η πρώτη επιλαχούσα για το έδρανο είχε ράψει και το φόρεμα της ορκωμοσίας και μετά το έσκισε σε χίλια κομμάτια και το έφαγε. Η δε στρουμφίτα Φωτεινή Πιπιλή, πολύ στεναχωρήθηκε.

Και σου απαντά, στρουμφίτα μου, ο interactive θεατής: Τι ήθελες να κάνει o Τελάκης; Να ανεξαρτητοποιηθεί και να παριστάνει τον σοβαρό; Μήπως ήθελες να φτιάξει και blog;
Και εσύ, μανίτσα μου, χτες προσγειώθηκες στην Ελλάδα; Ακου να μαθαίνεις: ο βουλευτής είναι σαν τον συμβολαιογράφο. Το μαγαζί γωνία, ισόβιο και κληρονομητέο. Αμα καβατζώσει και υπουργείο (να δεις πώς το λένε: «ο πρωθυπουργός με τίμησε με την εμπιστοσύνη του») τότε το μαγαζί απογειώνεται. Μπίζνες, off shore και βόλτες στην εκλογική περιφέρεια με κουρσάρα. Πώς θα πείσεις την εκλεκτή πελατεία αν δεν έχεις πρόσωπο;

Σκηνή τρίτη (εμβόλιμη):
Ο Τελάκης δίνει εξηγήσεις: Έλλην πατέρας είμαι και αγόρασα ένα διαμερισματάκι στην κόρη μου. Έχω και αδελφό κιμπάρη και τσίφτη και μόρτη που τσόνταρε το κατιτίς για να μην μπλέξει το παιδί με δάνεια.

Και εγώ ο θεατής γίνομαι ένα ράκος. Να το χέσω το interactive, που το μόνο που σκέφτομαι είναι την ατυχία μου, που ο δικός μου αδελφός, 20 χρόνια στα εξωτερικά, ούτε ένα διαμέρισμα δεν μου πήρε.

Επίλογος:
Ο θρίαμβος της λογικής με την επικράτηση του δόγματος «Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια». Όλοι δίνουν τα χέρια, η παρεξήγηση λύνεται και επιστρέφουν στις δουλειές τους.
Η παράσταση έλαβε τέλος και η έξοδος εμπρός δεξιά.