Υπογραφές

Νάτο πάλι το Cristinάκι. Έχει βαλθεί να γράψει ιστορία η πρόεδρος, πάει και τελείωσε. Τελευταίο μας σουξέ η υπογραφή μιας πραγματικά ιστορικής συμφωνίας: Βολιβία και Παραγουάη αποφάσισαν να υπογράψουν οριστική ειρήνη.

Tα βλέπουμε εδώ τα χαμόγελα του γνωστού Έβο Μοράλες παρέα με τον πρόεδρο της Παραγουάης Φερνάντο Λούγο. Ο οποίος Λούγο μας βγήκε πολύ μπερμπάντης. Μέχρι τη στιγμή που έγραφα το post, τρεις γυναίκες είχαν βγει να πουν ότι έχουν εξώγαμο μαζί του. Μέχρι το τέλος του post τα εξώγαμα μπορεί να έχουν γίνει και πέντε, τι να σας πω. Και ήταν και επίσκοπος τρομάρα του. Τουλάχιστον αυτός έκανε παιδιά, δεν αγόραζε οικόπεδα…

Τέλος πάντων, το Cristinάκι τα έβαλε όλα αυτά στην άκρη και ανέλαβε το ρόλο της εγγυήτριας δύναμης στην υπογραφή οριστικής ειρήνης μεταξύ Βολιβίας και Παραγουάης. Οριστική μετά τον πόλεμο του Chaco του 1932-35. Τόσο παλιά.

Γιατί τσακώθηκαν; Αν δει κανείς το χάρτη, η Βολιβία και η Παραγουάη έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι οι μόνες χώρες της Ν.Αμερικής που δεν έχουν θάλασσα. Η Βολιβία την έχασε από τη Χιλή και η Παραγουάη... χμμμ... η Παραγουάη δεν είχε ποτέ, αλλά κάποτε ήταν πιο μεγάλη σε έκταση γεγονός που της εξασφάλιζε μεγαλύτερη πρόσβαση στον ποταμό Paraná που οδηγεί στη θάλασσα.

Έχασε όμως πολύ μεγάλο μέρος του εδάφους της στον πόλεμο του 1864 κατά της Τριπλής Συμμαχίας (Αργεντινή, Ουρουγουάη, Βραζιλία). Και δεν έχασε μόνο εδάφη, έχασε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της και αυτό ήταν χειρότερο.

Τέλος πάντων, αφού έχασε τεράστια εδάφη, σου λέει μην χάσω και φυσικούς πόρους. Το ίδιο σκέφτηκε και η Βολιβία που ήδη είχε χάσει τη θάλασσα.

Έτσι όταν εκεί στα κοινά σύνορα βρέθηκαν κοιτάσματα πετρελαίου, οι δύο χώρες έμπλεξαν σε αυτόν τον περίφημο πόλεμο του Chaco. Ας είναι καλά οι ξένες εταιρείες πετρελαίου που έβαλαν το χεράκι τους.

Σαν τον Τρωικό Πόλεμο ένα πράγμα που η Αθηνά ξερογλειφόταν για τον Οδυσσέα και ο Ποσειδώνας κόζαρε την Ωραία Ελένη (λέμε τώρα).

Έτσι και εδώ: η Standard Oil είχε κατέβει με το συνδυασμό Βολιβία και η Shell με το συνδυασμό Παραγουάη.

Τον πόλεμο τον κέρδισε το ψηφοδέλτιο Παραγουάη. Ήταν λιγότεροι αριθμητικά, αλλά πιο μάγκες και επιπλέον μόνοι αυτοί μιλάνε και μια δεύτερη γλώσσα (τη Guaraní), οπότε είχαν ένα πολεμικό πλεονέκτημα σε μια εποχή που ο ασύρματος ήταν το βασικό μέσο επικοινωνίας. Χώρια που τα Παραγουανάκια τον είχαν στην πόρτα τους τον πόλεμο, ενώ τα Βολιβιανάκια είχαν κάνει ένα σκασμό δρόμο για να φτάσουν στο μέτωπο, οπότε έμειναν από λάστιχο (logistics, που λένε και στα Τρίκαλα Κορινθίας).

Και όταν ο πόλεμος τελείωσε, άφησε πίσω του 100 χιλιάδες νεκρούς σε μάχες, ελονοσίες, πείνες και δίψες (κυριολεκτικά). Oι νικητές Παραγουανοί πήραν τη μερίδα του λέοντος από την περιοχή, για να ανακαλύψουν τελικά ότι δεν υπήρχε σταγόνα πετρέλαιο. Βρέθηκε βέβαια φυσικό αέριο, το οποίο ακόμα ρέει. Πάλι καλά...
Ωστόσο, για 74 χρόνια οι δύο χώρες δεν έλεγαν να αναγνωρίσουν τα κοινά τους σύνορα. Μέχρι σήμερα που έπεσαν οι υπογραφές και τα χαμόγελα.

Γεια σου ρε Cristinάκι με τα ωραία σου. Γεια σου και σένα Έβο με το πείσμα σου. Γεια σου και σένα Λούγο με τα εξώγαμά σου.