Ράβδος

Για καμάρωσε δίπλα το Cristinάκι. Μόλις έχει τελειώσει η τελετή ορκωμοσίας (reasunción στη δική της περίπτωση, αφού είναι η δεύτερη θητεία) και αποχωρεί από το Κογκρέσο. Στις περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, ο πρόεδρος όταν ορκίζεται φοράει μια κορδέλα με τα χρώματα της πατρίδος. Στην Argentina μαζί με την κορδέλα παίρνει και την «προεδρική ράβδο», σύμβολο της εξουσίας που περνά από τον ένα πρόεδρο στον επόμενο. Έχει βέβαια καθιερωθεί ο κάθε πρόεδρος να παίρνει τη ράβδο σπίτι του (ή να τη δωρίζει στο Μουσείο) και κάθε φορά δημιουργείται μία καινούργια. Κάτι σαν τα Όσκαρ. Οι περισσότερες από τις παλιές ράβδους βρίσκονται στο Μουσείο του Προεδρικού Μεγάρου, στο υπόγειο. Καημό το έχω να έρθεις μια φορά μαζί να σε ξεναγήσω.
Η τελετή ορκωμοσίας είναι μια λίγο χύμα κατάσταση, αφού ο πρόεδρος ορκίζεται στην αίθουσα της Ολομέλειας του Κογκρέσου. Εκεί επικρατεί ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα, φέιγ βολάν, φασαρία, τραγούδια και συνθήματα. Και ο πρόεδρος ορκίζεται ΧΩΡΙΣ την παρουσία τράγων. Πολύ βασικό αυτό.
Εν τω μεταξύ, αυτή η χύμα ατμόσφαιρα, αν τη δεις στο Youtube, θα πεις, αν είναι δυνατόν να πρόκειται για σοβαρή χώρα. Δεν σε παρεξηγώ. Προσωπικά, προτιμώ αυτό το χυμαδιό από τη δική μας σοβαροφάνεια με τους «πολιτικούς αρχηγούς» που σπεύδουν στο Προεδρικό με ύφος χιλίων καρδιναλίων για να βγάλουν πρωθυπουργό τον Πετσάλνικο, την Έλσα Παπαδημητρίου, την Έλσα Ρίζου ή τον κουακέρο Παπαδήμο. Και μετά με ύφος άλλων χιλίων καρδιναλίων ορκίζονται πρωθυπουργοί παρέα με τους τράγους. Βρέξει-χιονίσει, ο τράγος «παρών». Σαν τα κοράκια στις κηδείες. Ο κόσμος να χαλάσει, το κοράκι θα είναι εκεί να σηκώσει το φέρετρο και να οδηγήσει τους τεθλιμένους συγγενείς στο αυθαίρετο δημοτικό αναψυκτήριο για τον νερόβραστο ελληνικό καφέ και πετρωμένο παξιμάδι.Έτσι που λες έγινε προχθές. Το Cristinάκι ορκίστηκε για τη δεύτερη θητεία. Ποιος θα το έλεγε ότι τα γεγονότα θα έπαιρναν αυτή την τροπή σε μια χώρα που μέχρι πριν 10 χρόνια έμοιαζε οριστικά καταδικασμένη. Αυτό σκεφτόμουν και εγώ το 2002 όταν πήγα και αντίκρυσα σκηνές σοκαριστικές. Ξεροκατάπινα με αυτά που έβλεπα στους δρόμους και έλεγα πόσο τυχερός είμαι τελικά που ζω στην Ευρώπη.
Μέτα όμως ήρθε ο Néstor Kirchner και έγινε πρόεδρος με ένα 24%. Σκέψου ότι στην αρχή ούτε το επίθετό του δεν μπορούσαν να προφέρουν: «Κίρχνερ», «Κίρτσνερ», «Κίρσνερ», «Κίρνερ». Πού πας άνθρωπέ μου με τέτοιο επίθετο να κάνεις καριέρα, αν δεν σε λένε «Παπανδρέου» και «Καραμανλή»;
Κι όμως παρέλαβε τη «ράβδο» και έσωσε τη χώρα. Στην ομιλία του το 2003 είχε πει μια φράση, σχεδόν προφητική: Cambio es el nombre del futuro. (H αλλαγή είναι το όνομα του μέλλοντος). Ποιος θα φανταζόταν ότι είχε τόσο δίκιο; Τι σχέση έχει σήμερα αυτό το «μέλλον» που εκείνος προέβλεψε με το τότε; Αυτή η Ευρώπη που ζούμε εμείς με εκείνη του 2003; Και η Λατινική Αμερική του σήμερα με εκείνη πριν από δέκα χρόνια; Είχε πει και μια άλλη ιστορική φράση: Los muertos no pagan (οι νεκροί δεν πληρώνουν) τα χρέη. Σου λέει, πώς θέλετε να σας πληρώσουμε αυτά που σας χρωστάμε, αν δεν έχουμε να φάμε; Το είπε, όχι με τον τρόπο που το λένε τα αποβράσματα (αριστερά και δεξιά) σε χώρες σαν την Ελλάδα, αλλά με ουσία, σχέδιο και συγκεκριμένη πολιτική.
Και το 2007, παρά το γεγονός ότι η δημοτικότητά του ήταν στα ύψη, παρέδωσε τη ράβδο στη σύζυγο Cristina και εκείνη το 2011 την έδωσε ξανά στον εαυτό της. Όπως ακριβώς την βλέπεις επάνω στη φωτογραφία. Έχοντας λάβει στις εκλογές το 54,11%.
Είναι από τις σπάνιες φορές στα 200 χρόνια ιστορίας αυτής της πατρίδας που το ίδιο κόμμα -πιο σωστό είναι να στο πω, η ίδια πολιτική πλατφόρμα- συνεχίζει και για τρίτη 4ετία. Κάτι πρέπει να μαρτυρά, εσύ τι λες;
Αλλά μη σε κουράζω άλλο. Η τελετή έχει και τα γνωστά ατομάκια που μαζεύονται από τις υπόλοιπες χώρες για να πάρουν μάτι. Με την ελπίδα να καταφέρουν και αυτά να πιάσουν ένα 54,11%.
Εδώ το Cristinάκι με το σούπερ λατρεμένο προεδρικό ζεύγος της Uruguay, Pepe και Lucía. Χυμαδιό τελείως, αλλά οι άνθρωποι ήταν και αντάρτες παλιά. Χώρια που τα απογεύματα στα προεδρικά ρεπό έχουν να οργώσουν και με το τρακτέρ. Εν τω μεταξύ, τους έδωσαν και τη διαπίστευση για να πάνε στην ορκωμοσία και κυκλοφορούσαν με το ταμπελάκι όλη μέρα. Σαν την Γιάννα Αγγελοπούλου στην Αθήνα του 2004: η πέρλα των 2,5 εκατομμυρίων ευρώ και από πάνω η διαπίστευση. Και αν έβλεπες τη φωτογραφία στη διαπίστευση, θα έλεγες, «μπα, η κόρη της είναι». Τι να πεις. Και η ματαιοδοξία είναι στην ανθρώπινη φύση.
Εδώ κοίτα σκηνικό. Υποτίθεται ότι με διαβάζεις και ξέρεις ότι πρόκειται για την «Ντζιούλμα», την πρόεδρο της Βραζιλίας. Διότι αν δεν έχεις παρακολουθήσει τα προηγούμενα επεισόδια και αντικρύσεις αυτό το θέαμα για πρώτη φορά, θα λες κοίτα να δεις η Cristina αντάμωσε με τη χαμένη της αδελφή, 50 χρόνια μετά, χάρη στο πακέτο της Βίκυς Χατζηβασιλείου. Και η μία είχε γίνει κυρία, ενώ η άλλη έπλενε πιάτα στην Αστόρια. Εκεί τη βρήκε το παλικάρι για να της παραδώσει το πακέτο. Και εκείνη άκουσε ότι θα έβγαινε στην τηλεόραση και ξέθαψε τα σεμέν που φύλαγε η μητριά της. Τα έβαλε στη μηχανή τη Singer να τα περάσει δύο ραφές, τους πάτησε και ένα σίδερο και τα φόρεσε. Και βγήκε να πει τον πόνο της και δώστου κλάμα η Χατζηβασιλείου, και δώστου να ανεβαίνει η τηλεθέαση. Σου λέει, τη βγάλαμε και τη φετινή σεζόν που κοντεύουν να απολύσουν και τα πόμολα από τα δημοσιογραφικά γραφεία. Αχ βρε «Ντζιούλμα» γιατί μου τα κάνεις αυτά; Πώς θα σε εμφανίσω στο Mundial του 2014 να μου κηρύξεις την έναρξη με αυτά τα χάλια; Τουλάχιστον πέτυχε το χρώμα: γαλάζιο, για να τιμήσει την Argentina. Φαντάζεσαι να ήταν πράσινο το σεμέν; Σκέτος Αμαζόνιος και από τα σχεδιάκια να πετάγονται Anaconda. Nα και ο εκπρόσωπος του βασιλικού κουτσόσογου από την Ισπανία. Σου λέει, ορκωμοσία έχουν, μπουφές θα παίζει, κάτσε να πάμε να φάμε τίποτα γιατί τώρα που βγήκε ο Ραχόι θα πέσει τρελή πείνα. Βλέπεις, έβγαλαν τον Ραχόι, ο οποίος ακόμα δεν έχει καταλάβει σε τι λιβάδι με αγγούρια έπεσε. Τέσσερα χρόνια δεν έβγαλε κιχ για την κρίση και τώρα έγινε παντοδύναμος πρωθυπουργός. Tα ακούς Αντωνάκη Σαμαρά που θέλεις να εφαρμόσεις και «συνταγή Ραχόι»; Αυτά βλέπει και ο πρίγκιπας και πήγε στην Argentina να λαδώσει το άντερό του. Ο μπαρμπά Χουάν Κάρλος έκατσε σπίτι να δει το clásico Real-Barcelona. Δες επάνω αβρότητες με την πρόεδρο. Μωρέ, αν είχα τη ράβδο, θα του είχα ρίξει μία κατακέφαλα, αλλά ας όψεται το πρωτόκολλο.
Μετά τις χαιρετούρες ακολούθησε συναυλία μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο. Στη φωτό βλέπεις δύο θρύλους μαζί: Το Cristinάκι με την κορδέλα και δίπλα ο θρύλος της ροκ Charly García. Το άτομο απλά δεν υπάρχει. Mεγάλη μορφή, τεράστια καριέρα, φοβερό ταλέντο και ατέλειωτα σκάνδαλα. Κάποτε μετά από μια συναυλία τον κυνηγούσε στο ξενοδοχείο η Αστυνομία (πολύ συχνά τον κυνηγά η Αστυνομία). «Ανοιξε την πόρτα είμαι αστυνομικός!» του φώναξε ένας και ο Charly απάντησε: «Και εγώ τι φταίω που είσαι αγράμματος;».
Σε ένα άλλο περιστατικό, εμφανίστηκε καλεσμένος σε μια πολύ γνωστή εκπομπή. «Είσαι πιο χοντρός από κοντά!» του είπε η διάσημη παρουσιάστρια. «Και εσύ το ίδιο!» της απάντησε.

Αυτά που λες έγιναν. Ε, μετά σχόλασε το event, το Cristinάκι πήγε στο γραφείο, έβγαλε την κορδέλα και έκατσε να κάνει και καμιά δουλειά...

Αντε και στις δικές μας κορδέλες.