Λίμνη

Το παραδέχομαι: κόντεψα να ξεχάσω τον κωδικό του blog για να μπω και να γράψω. Και να πεις ότι είχα πάει διακοπές, ούτε καν. Εδώ ήμουν παρέα με το Βενιζέλο να μετράμε το ποσοστό της ύφεσης και να σαλιώνουμε τα φακελάκια με τα χαράτσια που έρχονται. Σκέτη μελαγχολία. Μέχρι που ήρθε μια εβδομάδα διακοπών στην αγαπημένη Θεσσαλονίκη και η έμπνευση για μια ημερήσια εκδρομή στην Καστοριά.
Καβαλήσαμε λοιπόν νοικιασμένο αμάξι και βουρ για Εγνατία Οδό. Είχα και μια περιέργεια να δω αυτή την Εγνατία, την οποία ο Σημίτης εγκαινίαζε κάθε 2χλμ. Θυμάσαι: τότε που ακόμα ζούσαμε στην Ελλάδα με τα ισχυρά δανεικά. Αλλά βέβαια, τέτοιος πικρόχολος άνθρωπος είσαι, σε καταράστηκε ο κοντός πρωθυπουργός να μην χαρείς το έργο του. Διότι εκεί που πηγαίναμε ωραία-ωραία στην Εγνατία, σκάει μύτη τύπος τροχαίος και μοιραίος και μας κάνει μια εκτροπή κυκλοφορίας, τόση με το συμπάθειο. Και από την ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη, επιστρέψαμε σε έναν καρόδρομο, εποχής Μαυρογιαλούρου παρέα με 45 νταλίκες και μέση ταχύτητα 15χλμ.
Λέω, αν είναι να πάμε έτσι μέχρι την Καστοριά, θα έχει περάσει και το 2012 με τον Βενιζέλο να προβλέπει ύφεση και το 2013. Το μόνο καλό που είχε η διαδρομή -εκεί ψηλά στο Βέρμιο- ήταν που αντίκρυσα για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου live την ταμπέλα της επιχείρησης «Παναγία Σουμελά». Υou know, εκεί που πάει ο υπόδικος Πανίκας και διάφορα άλλα τεμάχια προς άγραν ψήφων. Φήμες θέλουν τον Αντωνάκη Σαμαρά της Νέας Αριστεράς να έχει κρύψει στο Μοναστήρι το σχέδιό του για έξοδο από την κρίση. Ξέρεις, αυτό που προβλέπει ανάπτυξη, ανάπτυξη και ανάπτυξη. Στην περιοχή του Ζαππείου.
Αλλες φήμες θέλουν και τους Αλεκο-Αλέξηδες της allou fun park Αριστεράς να επιχείρησαν να κρύψουν και το δικό τους σχέδιο για «αντιμνημονιακό μέτωπο μπλα μπλα μπλα με άξονα την Αριστερά, χαχαχα», αλλά πετάχτηκε η Παναγία απο την εικόνα και τους πήρε στο κυνήγι. Πόση μπαρούφα σε ένα Μοναστήρι;
Τελικά, η Μεγαλόχαρη μάς λυπήθηκε και μετά από καμιά 50αριά χιλιόμετρα στην Ελλάδα του Μαυρογιαλούρου, επιστρέψαμε στην Ελλάδα του Σημίτη και στην Εγνατία.

(Εκ των υστέρων μάθαμε ότι είχε γίνει σοβαρό τροχαίο δυστύχημα, για αυτό και η εκτροπή κυκλοφορίας).

Γλιτώσαμε τα διόδια, στερηθήκαμε όμως τις σήραγγες και συνεχίσαμε σε μεγάλες ευθείες μέχρι την Καστοριά. Στη διαδρομή, παρέα τα πελώρια εργοστάσια της ΔΕΗ, οι ατελείωτες μελαγχολικές εκτάσεις γης και ένα τοπίο λιγότερο πράσινο από όσο το περίμενα. Κάπου προς Κοζάνη χάζευα -ενώ οδηγούσα- έναν αγρότη να καλλιεργεί τα χωράφια του με θέα ένα τερατώδες εργοστάσιο της ΔΕΗ που κάπνιζε μανιωδώς. Αναρωτιόμουν πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος για το μέλλον.
Μέχρι που φτάσαμε στην Καστοριά. Καμάρωσέ την επάνω. Από την πρώτη στιγμή που την αντικρύζεις απλωμένη στη λίμνη, εντυπωσιάζεσαι. Και ας έκανε περισσότερη ζέστη από όση περίμενα. Μάλλον φταίει αυτή η εμμονή μου ότι κανένα άλλο μέρος δεν είναι τόσο ζεστό όσο η Αθήνα. Λάθος άποψη. Η πόλη είναι η χαρά του φωτογράφου. Η λίμνη με τις βάρκες, μοντέρνες και παλιές, το πλαγκτόν που μυρίζει, αλλά προσφέρει εικόνες σαν από πίνακα ζωγραφικής, τις κλειστές αποβάθρες. Είναι σχεδόν αδύνατον να σταματήσεις να βγάζεις φωτογραφίες.
Τα πουλιά έχουν το δικό τους πρόγραμμα. Πολύ συχνά στέκονται κοντά στην όχθη, όπου βρίσκονται οι καφετέριες (με φτηνό καφέ) και περιμένουν υπομονετικά να πέσει κανένας μεζές. Ορισμένα σκαρφαλώνουν και επάνω στα τραπέζια.
Στην Καστοριά υπάρχουν εκατοντάδες εκκλησίες και αρχοντικά. Τα σπίτια πάντα έχουν πολλές και μεγάλες ιστορίες να διηγηθούν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπενθυμίζουν την εμπορική άνθηση που γνώρισε η περιοχή πριν από μερικούς αιώνες. Καταστήματα με γούνες υπάρχουν και σήμερα με τις ταμπέλες στα ρώσικα. Σίγουρη πελατεία.
Πολλά αρχοντικά δυστυχώς ρημάζουν. Κάθεσαι και τα κοιτάς και αναρωτιέσαι ποια ανθρώπινη ιστορία με κληρονόμους και γραφειοκρατίες κρύβεται από πίσω. Σε έναν οδηγό πάντως διάβασα ότι στην Καστοριά απαντάται ένα ιδιότυπο μακεδονικό αρχιτεκτονικό στυλ: τα σπίτια στο εσωτερικό είχαν ξυλόγλυπτες οροφές και πολύχρωμους γυάλινους φεγγίτες.
Φυσικά η πόλη έχει τρελή ανηφόρα: χτισμένη σε υψόμετρο 600μ. σου βγάζει λίγο την πίστη. Τα δρομάκια όμως είναι πανέμορφα. Ακόμα και οι νεότερες κατασκευές προσπαθούν -όχι πάντα με επιτυχία- να κρατηθούν κοντά στο αρχιτεκτονικό στυλ των παλαιότερων. Σπάνιο πράγμα για την Ελλάδα της τιμημένης αντιπαροχής.

Η μεγάλη έκπληξη-ανακούφιση της επίσκεψης: η Amy Winehouse δεν πέθανε, αλλά μετακόμισε στην Καστοριά. Μεταξύ μας, καλά έκανε. Η πόλη σε φτιάχνει από μόνη της. Αντε, εγώ σου λέω και με λίγο σνιφάρισμα από φυτο-πλαγκτόν. Σίγουρα πράγματα.

ΥΓ Είσαι πολύ τυχερός, αγαπητέ μας φίλε, που ζεις εκεί. Ευχαριστούμε για την ξενάγηση, τις βόλτες γύρω από τη λίμνη και τη φιλότιμη προσπάθεια να εξηγήσεις σε ορισμένους της παρέας, πώς το north side και το south side είναι η ίδια πόλη! Πρέπει να έρθουμε και πάλι, γιατί έμειναν εκκρεμότητες.
* Περισσότερες φωτογραφίες, εδώ