Πλυντήριο

Θυμάσαι τότε που ήμασταν (πιο) νέοι και ακούσαμε για πρώτη φορά τις εκφράσεις «νόμος περί ευθύνης υπουργών» και «πόθεν έσχες»; Είχαμε πει, τόση φανφάρα κάτι σοβαρό θα κρύβει.
Μετά μεγαλώσαμε και είδαμε τη γυμνή αλήθεια: Η Βουλή των Ελλήνων θα μπορούσε κάλλιστα να αποκαλείται Ωραίο μου Πλυντήριο, όπως εκείνη η καταπληκτική ταινία του Stephen Frears. Οι πολιτικοί εντός του κτιρίου ποτέ δεν ζημιώθηκαν: και περιουσίες έκαναν, και τις τραπεζικές τους καταθέσεις αύξησαν, και αγροτεμάχια απέκτησαν, και βίλες, και μεζονέτες και αυτοκίνητα.
Το american dream στην ελληνική του εκδοχή με πρωταγωνιστές υπουργούς, πρωθυπουργούς, «εθνάρχες», δημοσιογράφους, εργατοπατέρες, ανθρώπους που δεν τους ήξερε ο θυρωρός τους, κατά κανόνα άξεστους και υπερφίαλους. Κυρίως όμως, ακούραστους.
Και στην όποια υποψία σκανδάλου, καθάριζε το Σύνταγμα. Και να σκεφτείς ότι κάποτε έξω από το ίδιο κτίριο, οι Atenistas του 19ου αιώνα χαλούσαν τον ύπνο του Όθωνα και της Αμαλίτσας, απαιτώντας Σύνταγμα.
Το Σύνταγμα δεν είναι παρά η αποχέτευση του Πλυντηρίου. Ποτέ κανείς δεν καταδικάζεται, γιατί όλα παραγράφονται. Λέξη σχεδόν μαγική. Αυτοματοποιημένη. Και αν εμείς οι δύο τους αποκαλέσουμε λαμόγια, θα φάμε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση. Και αν εσύ αποφασίσεις να τους μηνύσεις, θα φας πόρτα. Το παρεάκι στο εσωτερικό θα ψηφίσει κατά της άρσης της ασυλίας. Το Πλυντήριο θα κάνει τον κύκλο του: μόλις φύγουν τα νερά, ακολουθεί το στίψιμο (το λατρεύω το στίψιμο, νομίζω ότι το πλυντήριο θα απογειωθεί) και τέλος προγράμματος.
Και μόλις ανοίξεις το πορτάκι, πετάγονται όλοι αυτοί και σού βγάζουν γλώσσα. Το παλάτι είναι «διαμερισματάκι» και η τρίπατη μεζονέτα, ένα «κωλόσπιτο». Όλοι αθώοι. Για όλα υπάρχει εξήγηση, τόσο μα τόσο απλή, απορώ που δεν την είχες σκεφτεί.
Υπάρχει βέβαια και η πολιτική ευθύνη, που με περίσσευμα καρδιάς αναλαμβάνουν όλοι. Αντε και καμιά διαγραφή από το κόμμα. Κάτι σαν το λευκαντικό που ρίχνεις στην ειδική θήκη για καλύτερα αποτελέσματα.
Και μετά; Και μετά βγάζεις τα ρούχα να τα απλώσεις και μένεις να παρατηρείς με θλίψη τις μπουγάδες των γειτόνων. Στη Γαλλία ένας πρωθυπουργός αυτοκτόνησε για να γλιτώσει την καταδίκη. Ο φουκαράς ο Μπερεγκοβουά! Είχε αγοράσει ένα «διαμερισματάκι» με θέα τον Σηκουάνα. Στην Ιταλία ο πρωθυπουργός Μπετίνο Κράξι πέθανε φυγόδικος στην Τυνησία για να γλιτώσει τη φυλακή. Στη Βρετανία, δύο βουλευτές έχουν ήδη πάει φυλακή, επειδή αγόραζαν γλάστρες και go-go boys και τα δήλωναν βουλευτικά έξοδα. Από τότε που ζούσα στη Βρετανία το έλεγα: το gardening κλείνει σπίτια.
Και ξαφνικά μέσα στη Βουλή τούς έπιασε ο πόνος. Να αλλάξουν το πρόγραμμα του Πλυντηρίου, ώστε να πάει κάποιος φυλακή. Να βρούμε κάποιον να τον πετάξουμε στα λιοντάρια να χαρεί το πλήθος. Εν ανάγκη να αλλάξουμε και το Σύνταγμα, βρε αδελφέ, να ηρεμήσει και ο Όθωνας με την Αμαλίτσα που άδικα έχασαν τον ύπνο τους εκείνο το βράδυ.
Να φταίει λοιπόν το Πλυντήριο; Πρόσεξε, είναι παγίδα. Όσο πιο καινούργιο αγοράζεις, τόσο πιο πολύ μπλέκεις με τα προγράμματα πλύσης. Τα μισά από όσα σου λένε, δεν τα καταλαβαίνεις καν. Ξέρεις δα τι σημαίνει αυτό στην περίπτωσή τους.
Μην μπαίνετε στα έξοδα μανίτσες μου. Τώρα που είμαστε λίγο πιο μεγάλοι, δεν έχουμε αυταπάτες: κανείς δεν θα πάει φυλακή.
Θέλετε πραγματικά να κάνετε κάτι; Επιστροφή στη σκάφη. Και την ώρα που θα τρίβετε με μανία τα ρούχα για να καθαρίσουν, να αναπολείτε τις περιουσίες που δεσμεύθηκαν. Και μην ανησυχείτε. Στο άπλωμα δεν θα είστε μόνοι.

ΥΓ Θα μου πεις, εγώ και εσύ δεν τους ψηφίζουμε; Εσύ, ίσως. Εγώ, όχι. Δηλαδή ψηφίζω. Αλλά αυτούς που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Και υπάρχουν τέτοιοι. Μόνο που πρέπει και οι ίδιοι να αποφασίσουν να κάνουν τη διαφορά. Αλλιώς...