Outsource

Για πρώτη φορά διάβασα άρθρο στους Irish Times. Τίτλος του: The people must act, or we will remain irrelevant. Το υπέγραφε ο Fintan O' Toole, ο οποίος (σύμφωνα με το google) είναι πολύ γνωστός στην Ιρλανδία. Κεντροαριστερών πεποιθήσεων. Αυτό τώρα δεν στο λέω γιατί παίζει κάποιο ρόλο. Στο google το λέει. Αλλωστε, άλλο να είσαι Αριστερός στην Ιρλανδία και άλλο στην Ελλάδα. Στην πρώτη περίπτωση, μπορεί να έχει και σημασία.
Ο αρθρογράφος έχει ενστάσεις για το γεγονός ότι ο Ιρλανδός Καραμανλής θα υπογράψει το Μνημόνιο και μετά θα πάει να πεθάνει με την ησυχία του στις πρόωρες κάλπες. Με την ελπίδα ότι τελικά θα αναπαυθεί εν ειρήνη στην ατελείωτη πρασινάδα της ιρλανδικής γης. Να δεις πώς το λένε: «ο νεκρός δεδικαίωται». Ακόμα και αν σου έχει αφήσει 40 στεγαστικά απλήρωτα, δύο γριές χωρίς σύνταξη και τρεις κόρες αστεφάνωτες με τις ορμόνες τους να κάνουν πάρτι.
Ξεκινά λοιπόν ο τύπος το άρθρο με την εξής φράση: before an election, a civic movement has to create a critical mass around the idea of radical political reform. Δυσκολεύεσαι να το καταλάβεις; Λογικό, το βρίσκω. Τι ξέρουμε εμείς για civic movement?
Το παρακάτω στο μεταφράζω. Λέει λοιπόν ότι το να γίνουν πρόωρες εκλογές αφού η χώρα υπογράψει το Μνημόνιο, είναι σαν να αποφασίζεις τι προφυλακτικό θα αγοράσεις, αφού μείνεις έγκυος. It is a parody of democratic choice, εξηγεί.
Μετά καταθέτει πρόταση: «Να φύγει αμέσως η κυβέρνηση και να αναλάβει μια επιτροπή ειδικών τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ-ΔΝΤ με βάση το συμφέρον της Ιρλανδίας». Κάτι αντίστοιχο πρότεινε τις προάλλες και ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο οποίος by the way, από το 2008 έλεγε ότι πρέπει να έρθει κάποιος να ελέγξει τα τεφτέρια μας. Το μπουρδέλο μας. Τότε όμως τον λοιδωρούσε ένας αλογοσκούφης και σήμερα ένας πεταλωτής. Και μετά σου λένε ότι στην πολιτική λείπει το χιούμορ. Και το άχυρο…
Ο Ιρλανδός αρθρογράφος συνεχίζει: «τουλάχιστον δύο εναλλακτικές προτάσεις εξόδου από την κρίση πρέπει να κατατεθούν από τα πολιτικά κόμματα και οι πολίτες να αποφασίσουν με δημοψήφισμα. Έτσι θα αποκατασταθεί η λαϊκή κυριαρχία.»
Κοινώς, ελάτε όπως είστε και με το σκουλαρίκι, αλλά φέρτε προτάσεις. Θα μου μηδενίσεις το έλλειμμα σε ένα χρόνο; Super. Θα μου φέρεις το σοσιαλισμό με πρόεδρο τον Ορέστη Καραμαζόφ; Πιο super. Θα μου διορίσεις άλλα 2,5 εκατομμύρια στο Δημόσιο; Ακόμα πιο super. Θα βάλουμε τις προτάσεις κάτω και ο κόσμος θα αποφασίσει τι θέλει. Πώς θέλει να σωθεί. Αν θέλει να σωθεί.
Γιατί τελικά ο Ιρλανδός άνθρωπος εκεί θέλει να καταλήξει: Αν θέλεις να σωθείς. Στο μεταφράζω ολόκληρο, γιατί το έχω: «Αυτό που περισσότερο μετράει είναι να πάψουμε να είμαστε αόρατοι πολίτες. Αν η κυβέρνηση είναι άσχετη, είναι πρόβλημά της. Αν εμείς είμαστε άσχετοι, είναι πρόβλημά μας. Η κυριαρχία δεν ανήκει στην κυβέρνηση ή το κράτος, αλλά στους πολίτες. Όμως την είχαμε κάνει outsource για μεγάλο διάστημα σε μια άχρηστη, ανήθικη και self-serving ελίτ. Και τώρα αντιμετωπίζουμε την πιο σκληρή επιλογή: να χρησιμοποιήσουμε την κυριαρχία ή να την χάσουμε.»

Θυμάσαι εσύ ανάλογη τοποθέτηση στα ελληνικά; Θα μου πεις και ποιος θα την έγραφε; Αρκεί που χύθηκε αρκετό μελάνι (και δάκρυ) για όσους δεν πήγαν να ψηφίσουν. Για όσους δηλαδή επέλεξαν να είναι αόρατοι. Ασε που εδώ στην παράγκα πρέπει πρώτα να λύσουμε άλλο θέμα: Ποιος θα κάνει την επανάσταση; Η Λούκα που αντιστέκεται; Ο αντιπρόεδρος που θεωρεί το Μνημόνιο ευτυχία; Ο curator της Ρηγίλλης που έχει πάθει κρίση αποστασίας; Η Αλέκα με τα πανό της; Ο Αλέξης με την παρέα του; Η Ντόρα με την ελιά της; Ο ΛΑΟπρόεδρος με τα τσιτάτα του; Ή μήπως οι τηλεοπτικοί αστέρες που όλα τα ξέρουν;
Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά σε όλους τους παραπάνω έχεις κάνει outsource την όποια ελπίδα διατηρείς για το αύριο. Δεν σε κατηγορώ. Μπορεί και να σου κάτσει.
Εμένα όμως γυρίζει ακόμα στο μυαλό μου η άλλη φράση του Ιρλανδού ανθρώπου: It's a parody of democratic choice.