Celebrity

Την έχεις την εικόνα; Είναι αργάμιση και η ταλαίπωρη δικαστική αντιπρόσωπος μόλις έχει ξεμπερδέψει με τον πρώτο γύρο των δημοτικών: Ψηφοδέλτια μετρήθηκαν, σταυροί καταχωρήθηκαν, τζίφρες σε πρακτικά έπεσαν και τα εξουθενωμένα μέλη της εφορευτικής επιτροπής -τα οποία έχουν κάνει ένα στομάχι turbo από τους καφέδες και τις ελεεινές τυρόπιτες- επιτέλους γυρίζουν σπίτι. Ο τελευταίος τραβά το καζανάκι και κλείνει το φως στο εκλογικό κέντρο.
Και μόλις περάσουν πέντε λεπτά, το φως ανάβει και πάλι. Πιστή στο ραντεβού, σκάει μύτη η χυδαιότητα του δεύτερου γύρου των εκλογών. Το δικό της σόου αρχίζει μόλις ξημερώσει: οι μονομάχοι της δεύτερης Κυριακής ισιώνουν το περουκίνι και αρχίζουν το κάλεσμα σε συστράτευση και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Por favor, όχι άλλη συστράτευση. Ούτε καν θυμάμαι πού έχω βάλει τα άρβυλα.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αυτή τη φορά τους έκλεψε τη δόξα ο υπουργός, ο οποίος έβγαλε το φιρμάνι: κορίτσια, τα διλήμματα τέλος. Όλες μαζί πάτε τώρα να ψηφίσετε τον «Καλλικράτη». Καμιά φορά σκέφτομαι τον κανονικό κύριο Καλλικράτη. Δεν ξέρω πού μπορεί να βρίσκεται as we speak, αλλά θα πρέπει να έχει τρελά νεύρα με την ατυχία του να γίνει celebrity με 2.500 χρόνια καθυστέρηση.
Όλα καλά με την Αθηναϊκή Δημοκρατία, αλλά μισές δουλειές. Ούτε reality είχε, ούτε πρωινάδικα, ούτε ένα περιοδικό Ηello! Να δοξάσει καλλιτέχνες τύπου Καλλικράτη, όπως πραγματικά αρμόζει στη θαυμαστή φυλή των Ελλήνων. Βέβαια, αν το σκεφτείς πιο προσεκτικά, κάπως έτσι θα δοξαστεί μετά από 2.500 χρόνια και ο Κικίλιας. Εκεί γύρω στο 4.510 μ.Χ. ο Βασιλάκης θα γίνει talk of the town. Λίγο το έχεις;
Και το σόου γίνεται πιο hard core: σκάνε μύτη οι τριτο-τέταρτοι του πρώτου γύρου, οι οποίοι ουσιαστικά αποφασίζουν ποιος θα γίνει δήμαρχος. Η μαγική ατάκα είναι «ψήφος κατά συνείδηση». Πάντα είχα μια απορία: όταν λέμε κατά συνείδηση, εννοούμε του ψηφοφόρου τη συνείδηση ή του τριτο-τέταρτου υποψήφιου, ανάλογα με το deal που έχει κλείσει;
Ακόμα πιο μαγική ατάκα είναι «ψηφίστε άκυρο ή αποχή ή ρίξτε στην κάλπη το ψηφοδέλτιο του πρώτου γύρου». Ακολουθεί μπαράζ αποριών: Από πού ακριβώς παίρνεις το ψηφοδέλτιο του πρώτου γύρου, αφού υποτίθεται ότι το έχεις ρίξει στην κάλπη; Και γιατί ξαφνικά είναι υπεύθυνη πολιτικά στάση το να μην ψηφίσεις, όταν μία εβδομάδα νωρίτερα χάλαγες τον κόσμο ότι οι πολίτες πρέπει να πάνε και να μην φοβηθούνε και άλλα τέτοια επαναστατικά; Και γιατί ο ψηφοφόρος-οπαδός του τριτο-τέταρτου υποψηφίου δεν πρέπει να έχει άποψη για το ποιος τελικά θα βγει δήμαρχος στη γειτονιά του; Και γιατί εκνευρίστηκαν τόσο πολύ τη βραδιά του πρώτου γύρου οι τηλεοπτικοί μαϊντανοί με αυτούς που «εγκλωβίστηκαν από τον εκβιασμό του πρωθυπουργού και έκατσαν σπίτι» και δεν θα εκνευριστούν καθόλου τη βραδιά του δεύτερου γύρου με όσους επίσης έκατσαν σπίτι, επειδή είχαν πάρει γραμμή;
Απορίες τέλος, ακολουθεί κατάθεση ψυχής, Τατιάνα μου: Πριν από τέσσερα χρόνια είχα φτάσει να συμφωνήσω με τον υπουργό Πάκη (τέως Προκόπη) Παυλόπουλο, ο οποίος στις προηγούμενες δημοτικές είχε βάλει όριο εκλογής το 42%.
Ο δαιμόνιος Πάκης είχε στο μυαλό του να γίνει μπλε ο χάρτης από την πρώτη Κυριακή, ώστε να χαρεί ο τότε πρωθυπουργός και νυν συνταξιούχος-δόξα-και- τιμή. Μέσα στην κουτοπονηριά του, όμως, κρυβόταν μια αλήθεια: αφού τον τάδε σαχλαμάρα ήθελαν οι περισσότεροι για δήμαρχο την πρώτη Κυριακή, γιατί να το κουράζουμε;
Τι πόνος και αυτός να έχει ο περιφερειάρχης Zorro την απόλυτη πλειοψηφία! Λες και αν εκλεγεί με λιγότερο θα ξεσηκωθούν οι Mexicanos της Sinaloa και του Jalisco να ζητήσουν τα ρέστα.
Αλλά καθόλου δεν πειράζει να έχεις κυβέρνηση με σχετική πλειοψηφία. Ο ένας αποφασίζει για την τύχη του παιδιού σου με 40% και ο άλλος που δεν μπορεί να σου μαζέψει ούτε τις γόπες από το πεζοδρόμιο, πρέπει να έχει 50%. Είναι πιο παράλογο και από το να θεωρείς ότι η Βανδή είναι τραγουδίστρια. Μα τον Καλλικράτη, τον celebrity.
Την έχεις τώρα την εικόνα;