Nαυαγός

Απορώ μαζί σου που πίστεψες ότι θα φύγω τόσο μακριά, χωρίς further warning που λένε και στα Τρίκαλα Κορινθίας. Μην φανταστείς, μέχρι την Ιθάκη πετάχτηκα. Το «πετάχτηκα» είναι μια κουβέντα, γιατί το να φτάσεις οδικώς μέχρι την Πάτρα είναι μια τεράστια περιπέτεια με ακριβά διόδια. Έχεις όμως την ικανοποίηση ότι κάπου κοντά στο τέρμα της διαδρομής παίρνεις μάτι τη Γέφυρα του Ρίου. Τη μόνη καλωδιωτή γέφυρα του πλανήτη που φτιάχτηκε για να ενώνει δύο καρόδρομους. Και θα τους ενώνει μέχρι να πεθάνω. Τουλάχιστον.
Ιθάκη λοιπόν. Η χαρά του σκαφάτου. Κότερα σε διάφορα μεγέθη (κυρίως XXL) και ατελείωτα ιστιοπλοϊκά. Σε διάφορα μεγέθη και με ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Οι γνωστοί αντιπαθητικοί Ολλανδοί, τους οποίους μόλις βλέπαμε με την Ισπανίδα φωνάζαμε campeoοοοnes. Δηλαδή εκείνη φώναζε, διότι εμείς ούτε ημιτελικά δεν είδαμε. Αλλά τι να κάνεις. Η ανάγκη σε κάνει να συμπαραστέκεσαι. Εννοείται πως έχει Γερμανούς και κάτι ξεχασμένους Βρετανούς. Φυσικά και Ιταλούς, τους οποίους αποφάσισα να αποκαλώ «μαϊντανούς» του Ιονίου.
Οι πιο αστείοι είναι οι Έλληνες. By far. Πίστεψαν ειλικρινά εκείνες τις υστερικές ανοησίες για τον «Έλληνα» Vasco da Gama και αμολύθηκαν να ανακαλύψουν νέους κόσμους. Οι περισσότεροι βέβαια είναι τόσο skippers, όσο είμαι εγώ γλυκός άνθρωπος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Μπορείς να αράξεις στην ερημική σου παραλία και να τους παρακολουθείς επί ώρες. Να παριστάνουν ότι γνωρίζουν τα πάντα. Κυρίως πώς να δέσουν το σκάφος στην ευλογημένη ελιά της παραλίας που είχε την ατυχία να βρεθεί στον οπτικό τους ορίζοντα.

Πολύ σκάφος παντού. Και το απόγευμα το Βαθύ, όπως βλέπεις, είναι γεμάτο από δαύτους. Ωραίο το Βαθύ. Ουσιαστικά μια Χώρα-«πέταλο» με γραφικά σπίτια, ήπιο τουρισμό και εξαιρετικά ευγενικούς ανθρώπους. Και κόβουν και αποδείξεις. Τίμια πράγματα. Ο Οδυσσέας θα ήταν πολύ περήφανος για τα παιδιά του. Να δεις την τρισεγγονή της Πηνελόπης στο περίπτερο να χειρίζεται scanner, ταμειακή και μηχανάκι για πιστωτική να πάθεις πλάκα. Αυτές είναι γριές. Σίγουρα έχουν και Facebook.
Στην Ιθάκη την είδα τεμπέλης-ναυαγός. Τόσο τεμπέλης που βαριόμουν να βγάλω φωτογραφίες. Το πιστεύεις; Οκτώ μέρες με τη σαγιονάρα, αξύριστος, δύο βερμούδες και δύο μπλούζες.Και τα νερά κάπως έτσι. Κανονική πισίνα χωρίς το χλώριο, χωρίς το παιδί με την απόχη και κυρίως χωρίς ξαπλώστρες.

Η ελευθερία της επιλογής είναι πραγματικά η απόλυτη κατάκτηση του λαϊκού κινήματος, που θα έλεγε και η φίλη μου η Αλέκα. Στις περισσότερες παραλίες δεν υπάρχουν ξαπλώστρες. Και όπου υπάρχουν είναι περιορισμένες. Εσύ απλώνεις την κορμάρα σου, βάζεις τη μάσκα με τον αναπνευστήρα και βουτάς σε ένα απίστευτο νερό: η θερμοκρασία σωστή, η διαύγεια ξεπερνά κάθε φαντασία και τα ψάρια κολυμπούν μαζί σου. Ή μάλλον, εσύ κολυμπάς μαζί τους. Πλάι τους. Δίπλα τους. Ενυδρείο η «Ιθάκη». Και χωρίς εισιτήριο.

Το πιο αστείο στο νησί είναι οι δρόμοι. Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι τους έφτιαξε ο Οδυσσέας πριν φύγει για την Τροία και από τότε δεν άλλαξε τίποτα. Υπάρχει ένας κεντρικός δρόμος και οι «εσωτερικοί», όπου λες δεν υπάρχει περίπτωση, κάποιος μου κάνει πλάκα εδώ. Και βέβαια η πλάκα ξεκινά όταν έρθει αυτοκίνητο από την άλλη κατεύθυνση. Αν έχεις κέφι, κατεβαίνεις κάτω, ανοίγεις το γλυκό ροβανί (όχι ραβανί), βγάζεις τα κουτάλια και αρχίζεις να τρως παρέα με τον άλλο οδηγό. Μόλις τελειώσεις, παίρνεις αγκαλιά το αυτοκίνητο και ο άλλος περνά από κάτω.
Αν πάλι πέσεις σε ξυνή γυναίκα ή δυσοίωνο γέρο, κάνεις όπισθεν μέχρι να βρεις το σπίτι του πρίγκιπα Τηλέμαχου, παρακαλάς να είναι ανοιχτό το γκαράζ για να μπεις και να περάσει ο δυσοίωνος. Ο οποίος έχει μουλαρώσει και δεν κάνει στην άκρη με τίποτα. Βρε μανίτσα μου, εδώ σου έκοψε η τρόικα τη μισή σύνταξη και δεν είπες κουβέντα, τώρα σου βγήκε το μανιάτικο;
Μετά βγαίνεις από το γκαράζ του Τηλέμαχου και συνεχίζεις. Παράλληλα, επικαλείσαι τον ποιητή που σε προτρέπει να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος. Κυρίως όμως εύχεσαι να βρεθεί μπροστά σου ο Έλληνας με το Cayenne, ώστε ακόμα και αν έρθει από το άλλο ρεύμα ο επόμενος δυσοίωνος γέρος με την κομμένη σύνταξη, να βγάλει το Cayenne τα κάστανα από τη φωτιά. Ας κάνουν κάτι χρήσιμο και αυτοί στη ζωή τους.
Οι δρόμοι βέβαια, όσο στενοί και αν είναι, οδηγούν σε ωραία χωριά με πανηγύρια. Κορυφαίο χωριό ο Σταυρός (εδώ βλέπεις τις καρέκλες stand by για το πανηγύρι) με τους χαλαρούς ρυθμούς. Ιδανικό μέρος να αράξεις και να παρακολουθήσεις συζητήσεις ηλικιωμένων στο καφενείο. Θα ξεχάσεις για λίγο ότι είναι καλοκαίρι. Θα ξεχάσεις τους βιαστικούς τουρίστες που κόβουν βόλτες, τα αυτοκίνητα με τις αθηναϊκές πινακίδες που τρέχουν για τις παραλίες, τα ζευγάρια που τρώνε στις ταβέρνες και τους ξένους που αγοράζουν φρούτα.

Και λίγο παρακάτω το Κιόνι. Σαν κρυμένο μυστικό που σε περιμένει στο τέλος του δρόμου. Του κεντρικού δρόμου, μην ξεχνιόμαστε. Μόλις το αντικρύσεις, έτσι αμφιθεατρικό όπως είναι, θα σκεφτείς ότι στην Ιθάκη τα καλά στα φυλάνε τελευταία. Δεν σου δείχνω φωτογραφία για να σε βάλω στο κόλπο. Μόνο αυτό το χαριτωμένο στολίδι, το οποίο κρεμόταν από ένα δένδρο. Κάπου εκεί με έπιασε η προκοπή να βγάλω καμιά φωτογραφία, πέφτοντας ανάσκελα στο έδαφος.Λάτρεψα Ιθάκη. Δεν ξέρω πότε θα βρούμε την άλλη που μας υποσχέθηκε ο ΓΑΠ τότε που μπλέξαμε με το ΔΝΤ (και κάποιοι απέκτησαν λόγο ύπαρξης), αλλά αν θες πραγματικά να την βρεις, εκεί είναι. Και να με συμπαθά ο ποιητής, αλλά το ταξίδι δεν λέει τίποτα. Τα είπαμε παραπάνω. Ο προορισμός είναι όλα τα λεφτά. Θα αδειάσεις τελείως. Μην ακούω αηδίες, τύπου «γέμισα μπαταρίες». Το θέμα είναι να αδειάσεις. Ναυαγός. Με τέτοιο χάρτη.

*Μία παρατήρηση: το free camping τείνει να εξελιχθεί σε free polluting. Δυστυχώς. Είναι κρίμα το «εναλλακτικό» να αποτελεί απλά το άλλοθι για να γίνομαστε βρωμιάρηδες και να σχολιάζουμε τους υπόλοιπους, επειδή θεωρούμε ότι μας πήραν την παραλία. Είναι φοβερό πλεονέκτημα να μιλάς ισπανικά ή τέλος πάντων κάτι άλλο από αγγλικά.
Σου λέει ο «εναλλακτικός» με το πλούσιο λεξιλόγιο των 50 λέξεων: ξένος είναι θα πούμε ό,τι γουστάρουμε και σιγά μην μας καταλάβει. Σε κοζάρει βυθισμένο στο βιβλίο με τα ισπανικά ορνιθοσκαλίσματα, σε βλέπει που ξέχασες να βάλεις αντιηλιακό και έχουν αρχίσει να ξεφλουδίζουν ακόμα και τα νύχια σου, και δεν έχει πλέον καμία αμφιβολία ότι είσαι ένας ακόμα ανόητος ξένος.
Και άμα στο τέλος σε ακούσει ο free camper να λες και κανά «έλα ρε μαλάκα», τού πέφτει ο μπάφος από το στόμα. Πάντα το λάτρευα αυτό.
*Μία επιβεβαίωση: οι Έλληνες γονείς δεν μεγαλώνουν παιδιά. Προετοιμάζουν υστερικούς ενήλικες. Καλά το λέει η Χάρις Αλεξίου.
* Και μια πληροφορία που τη λες και επιβεβαίωση: η Vodafone δεν γνωρίζει ούτε την Ιθάκη. Χρόνια τώρα έχω πάει σε ένα σκασμό νησιά, τα οποία εντελώς συμπτωματικά ανήκουν σε αυτό το 0,02% που δεν καλύπτεται από το δίκτυο της εταιρείας. Να δεις πώς το λέει: power to you. To me? Μπάαα....
Αντε και στο επόμενο. Το μακρινό. Που έρχεται.