Ενημέρωση

Καιρό έχω να σου μιλήσω για τη γειτονιά μου. Μέχρι και το Cristinάκι μου (δίπλα) απόρησε. Είναι μια καλή ευκαιρία τώρα που έχεις πήξει στις επαναλήψεις και στη ζέστη.
Από πού να ξεκινήσω; Θες μια Κούβα; Εκεί είχαμε εξελίξεις. Ο Fidelito μάλλον αγόρασε τη συσκευή με το όζον που μοιράζει εκείνος ο τρελλογιατρός και ξανάνιωσε. Πρόσωπο φράπα, καταπληκτική σπορ εμφάνιση, περιποιημένη γενειάδα και βουρ, διότι η ζωή, μανίτσα μου, αρχίζει στα 80: πήρε σβάρνα ενυδρεία, υπουργεία, ιδρύματα, μπακάλικα, λούνα παρκ και Πολιτιστικά Κέντρα σαν αυτά που ιδρύουν οι γνωστοί Έλληνες απατεώνες-δήμαρχοι. Έβγαλε και κάτι mini-λόγους, έκανε και μερικές προβλέψεις, τύπου οι ΗΠΑ θα επιτεθούν στη Β.Κορέα, η Βέφα Αλεξιάδου θα χορέψει στο Dancing και η Κανέλλη θα αναλάβει το κεντρικό δελτίο της ΝΕΤ. Τα κίνητρα του Fidel; Οι κακές γλώσσες λένε ότι το έκανε για να ξεχαστεί η ιστορία των αντιφρονούντων που πήραν άδεια να πάνε να ζήσουν στην Ισπανία. Αλλοι πάλι λένε ότι δεν πολυ-γουστάρει τον αδελφό του και είπε να δώσει ένα «παρών». Να ανέβει και λίγο το ηθικό των συμπατριωτών του. Βλέπεις, στην Κούβα δεν υπάρχει η Όλγα και το παρεάκι της να μιλάνε για ανασχηματισμό, φτιάχνοντας κλίμα ώστε να φύγουν από την κυβέρνηση (ή την εξουσία) όσοι τούς είναι δυσάρεστοι.
Στο Μεξικό γίνεται λίγο της τρελής το πανηγύρι. Αν σε ξεβράσει το κύμα στη λεγόμενη Ciudad Juárez, θα παρακαλάς να ήσουν σε ταξί κολλημένος στην κίνηση της Πανεπιστημίου, εννοείται διπλή κούρσα, με τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου να σου μιλά για το πώς θα κοπεί μαχαίρι το κάπνισμα από 1ης Σεπτεμβρίου και πώς θα δαγκώσει στην καρωτίδα τους προμηθευτές. Στη συγκεκριμένη μεξικανική πόλη, οι συμμορίες των εμπόρων ναρκωτικών σκοτώνονται μεταξύ τους σαν αρπακτικά. Ενίοτε καθαρίζουν και κανέναν δήμαρχο. Είναι πολλά τα λεφτά από το «εμπόριο» προς τις ΗΠΑ και όσο λιγότεροι, τόσο καλύτερα μοιράζονται τα κέρδη. Και ο πρόεδρος της χώρας κήρυξε πόλεμο με τη χρήση του Στρατού. Πρωτοφανές για το Μεξικό, όπου αι Ένοπλαι Δυνάμεις δεν είχαν ποτέ τον πρώτο λόγο. Αλλά τι να κάνει ο πρόεδρος; Να φωνάξει τους Αμερικανούς, σαν τον άλλον στην Κολομβία; Είδες που πάντα είναι επίκαιρη η ατάκα ενός ιστορικού Μεξικανού ηγέτη-δικτάτορα; «Καημένο Μεξικό! Τόσο μακριά από το θεό και τόσο κοντά στις ΗΠΑ...»
Τώρα που ανέφερα ΗΠΑ να δεις που θα ακουστεί η φωνή του Hugo Chávez να βρίζει. Στη Βενεζουέλα πάντως τα πράγματα δεν πάνε και πολύ πρίμα. Σαν τα έσοδα Ιουλίου από ΦΠΑ. Ο Hugo μοιάζει λίγο κουρασμένος, λες και βαρέθηκε να είναι ισόβιος πρόεδρος. Κάποτε είχε εκείνο τον Bush και έβγαζε τα απωθημένα του. Τώρα τον πλάκωσαν τα προβλήματα (δυστυχώς είναι πολλά) και ψάχνει να βρει άκρη. Μέχρι και τον Simón Bolívar έβγαλε από τον τάφο του προς άγραν συνωμοσιών. Κλασσικές μέθοδοι. Να κάνουν και κάτι χρήσιμο αυτοί οι άτιμοι οι ήρωες. Προτείνω να πάει επειγόντως στο Καράκας μια τριμελής αντιπροσωπεία από τέσσερις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ να του φτιάξει το κέφι.
Ακόμα και οι κολλητοί της γειτονιάς, o ινδιάνος Evo Morales της Βολιβίας και ο Rafa Correa του Ισημερινού, μοιάζουν να έχουν χαράξει δική τους πορεία. Πάει, διαλύθηκε η παρέα. Μόνο από το Facebook τα λένε.
H «Αριστερά» της Νοτίου Αμερικής δεν έχει τους ίδιους στόχους. Αλλο να είσαι το σούπερ ατομάκι ο πρόεδρος Mujica της Ουρουγουάης, άλλο να είσαι Chávez, άλλο Morales με τους ιθαγενείς στο πλευρό σου, άλλο Correa με τους ιθαγενείς να σε στηρίζουν μέχρι που τελικά να αποφασίσεις ότι καλός ο Αμαζόνιος, αλλά βρε αδελφέ, έχει πλούτο από κάτω, επομένως, μήπως μπορείτε μαντάμ να πάτε λίγο πιο πέρα την καλύβα σας, για να περάσει ο Μετροπόντικας Πανίκας; Φοβερή ειρωνία: οι ιθαγενείς στήριξαν πολιτικούς που θα τους έβγαζαν από το περιθώριο. Κυρίως «αριστερούς». Μέχρι που οι «αριστεροί» -με όχημα τις εθνικοποιήσεις- έγιναν οι bad guys του Avatar. Κατηγορώντας τους ιθαγενείς ότι παίζουν το παιχνίδι των ΗΠΑ, εμποδίζοντας την περήφανη εθνική ανάπτυξη.
Για τη Βραζιλία, πρέπει να κολλήσεις «post it»: Έχεις εκλογές. Ο αγαπημένος αριστερός Lula αποχωρεί μετά από δύο θητείες και τη μάχη δίνουν δύο πολιτικοί της γενιάς που πολέμησε τη δικτατορία. Από τη μία η εκλεκτή του Lula με το όνομα Nτίλμα Ρουσέφ και από την άλλη ο λιμοκοντόρος κυβερνήτης του Σάο Πάολο Ζοζέ Σέρα. Υπάρχει και η εξαιρετική οικολόγος Marina Silva, αλλά δυστυχώς έχει πέσει πολλή πόλωση.
Η Ρουσέφ είναι μια περίεργη περίπτωση. Βουλγαρικής καταγωγής με τον κομμουνιστή πατέρα της να φεύγει από τη Βουλγαρία πολύ προτού η χώρα ζήσει τον «παράδεισο» του υπαρκτού σοσιαλισμού. Τυχερός ο πατέρας που δεν έζησε αυτό το βαλκανικό έπος.
Εκτός από υποψήφια να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος στην ιστορία της Βραζιλίας, η μαντάμ είναι τώρα προσωπάρχης του Lula. Ξινή εντελώς, πιο ξινή και από μένα, τι άλλο θέλεις να σου πω; Κανείς δεν την χωνεύει, μιλά πολύ τεχνοκρατικά, οπότε καταλαβαίνεις ότι τα ομορφόπαιδα τύπου Ronaldinho δεν καταλαβαίνουν χριστό. Εκείνη όμως έχει βρει τρόπο να προηγείται στις δημοσκοπήσεις: εμφανίζεται πάντα παρέα με τον Lula. Και όταν ο πρόεδρος έχει να πάει να κάνει την ανάγκη του, παίρνει μαζί τη φωτογραφία του. Είναι σαν τον Λοβέρδο, που έχει πάντα δίπλα χαρτομάντηλα για τα κλάματα που θα ρίξει, επειδή πρέπει να κάνει όσα λέει το Μνημόνιο.
Θα είναι μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη να γίνει πρόεδρος η Ντίλμα. Βέβαια δεν θα είναι όσο ΘΕΑ είναι το Cristinάκι μου, αλλά η δική μου είναι μια κατηγορία μόνη της. Υπόψη ότι η Ρουσέφ πάσχει από καρκίνο, όπως και ο μπερμπάντης πρόεδρος της Παραγουάης. Και οι δύο όμως δεν μασάνε. Η μεν τον έχει φάει τον καρκίνο με την ξινίλα της, ο δε με τα νυχτοπερπατήματά του. Το τι εξώγαμο έχει πέσει, δεν λέγεται. Και ήταν και επίσκοπος παλιά, αλλά τελικά το κρέμασε το ράσο. Σου λέει, μην πέσει καμιά φωτιά και μας κάψει, όπως με τους ανεκδιήγητους τράγους στο beautiful Greece που τρέχουν στις πλατείες να αγοράζουν ροζ DVD και μετά ανοίγουν και μια off-shore να πουλήσουν κανένα οικοπεδάκι.
Δεν θα σε κουράσω άλλο. Εννοείται όμως ότι τα καλά τα φυλάμε για το τέλος. Στην Argentina, ξαποστείλαμε την προπονητάρα με το γκρι ΧΧL κουστούμι, νομιμοποιήσαμε τους γάμους όλων των ειδών και γούστων, πουλήσαμε μερικά ακόμα απαίσια σίριαλ στο Mega, φάγαμε έναν σκληρό χειμώνα στη μάπα και τώρα που αρχίζει δειλά-δειλά να ανεβαίνει το θερμόμετρο, ξεκινούν και οι ζυμώσεις για τις προεδρικές εκλογές του 2011. Όχι, μην ανησυχείς. Ο Διονύσης Τσακνής δεν θα είναι υποψήφιος. Είναι, λέει ΚΚΕ. Δεν έλεγε καλύτερα ότι έχει πονοκέφαλο; Ούτε όμως η Σοφία Σακοράφα (τι κρίμα...). Ευτυχώς στην άλλη μου πατρίδα δεν έχουν φτάσει σε τέτοια επίπεδα γραφικότητας.
Στο δικό μας το στρατόπεδο -των Peronistas- το πράγμα δείχνει να κινείται στο δίλημμα: θα είναι πάλι υποψήφιο το Cristinάκι ή ο σύζυγός της, ο τέως δηλαδή πρόεδρος; Και οι υπόλοιποι Peronistas (που δεν χωνεύουν το ζεύγος, φοβερή πρωτοτυπία) τι θα κάνουν; Ποιον (γελοίο) θα κατεβάσουν υποψήφιο; Ε; Ε;
Το πιο ωραίο σίριαλ όμως παίζεται στην Αντιπολίτευση. Η οποία είναι πιο για λύπηση και από την ελληνική. Και όταν λέω ελληνική, στους βάζω όλους μέσα: τη Νέα -χωρίς Ντόρα και χωρίς Τσίπα- Αριστερά (δηλαδή, τη ΝΔ), αλλά και την Παλαιά –allou fun park- Aριστερά. Μαζί και τον ΛΑΟπρόεδρο που στηρίζει τον Κακλαμάνη για δήμαρχο του Athens ghetto. Καταλαβαίνεις για τι κατάσταση μιλάμε.
Στην Argentina η Αντιπολίτευση κατάφερε το 2009 να κερδίσει τις ενδιάμεσες εκλογές και να ρίξει ένα ηχηρό «χαστούκι» στο Cristinάκι. Μέχρι και εγώ συμφώνησα. Mόνο που μετά ο καθένας την είδε αρχηγόπουλο με αποτέλεσμα να καταφέρουν αυτό που κάποτε είχε πει ο abuelo του ΓΑΠ: γίναμε η χλεύη των ηττημένων.
Ακου μια ιστορία, αν δεν σε έχει πάρει ακόμα ο ύπνος: Το 1973 ο θεός Juan Domingo Perón επέστρεψε μετά από 17 χρόνια στην Argentina, διεκδικώντας για τρίτη φορά την προεδρία. Σε μαύρο χάλι βέβαια, άρρωστος και γερασμένος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Κάποια στιγμή στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, τον πλησίασαν μερικοί δημοσιογράφοι και του ζήτησαν μια πρόβλεψη για το αποτέλεσμα. Πάντα με χιούμορ, ο Perón άρχισε να δίνει ποσοστά για το κάθε κόμμα. Έλεγε-έλεγε-έλεγε, αφήνοντας έξω το δικό του κόμμα, τη δική του υποψηφιότητα.
«Και οι περονιστές, πρόεδρε, τι ποσοστό θα πάρουν;» ρώτησαν απορημένοι οι δημοσιογράφοι.
«Μα όλοι όσοι σας είπα περονιστές είναι» απάντησε εκείνος με το απίστευτα γοητευτικό του χαμόγελο.
(Ο ίδιος κέρδισε εκείνες τις εκλογές με το συντριπτικό 60%).