Μαχαίρι

Το συζητούσαμε τις προάλλες και μου έβαλες το μαχαίρι στο λαιμό. «Διάλεξε αυστηρά πέντε ταινίες που θα έπαιρνες μαζί σε ένα ερημικό νησί για να βλέπεις και να ξαναβλέπεις». Παιδεύτηκα ειλικρινά, αλλά μόνο για τις δύο. Βλέπεις, οι τρεις είναι σταθερή αξία. Καβάτζα που δεν αλλάζω με τίποτα. Δεν θα σου πω ποιες είναι, αν θέλεις μάντεψε. Ιδού και οι πέντε:


Babette's Feast (1987) του Gabriel Axel. Μαγική ταινία σαν τις δύο ηλικιωμένες Δανές που πρωταγωνιστούν. Δεν ήταν όμως πάντα ηλικιωμένες. Υπήρξαν και νέες, έκαναν και πάταγο. Αλλά θυσιάζουν όνειρα και έρωτες, για να βάλουν πάνω από όλα τον πατέρα-αρχηγό μιας προτεσταντικής (αν θυμάμαι καλά) ομάδας. Μένουν πιστές σε εκείνον μέχρι το τέλος του, το οποίο συμπίπτει με τα δικά τους γεράματα. Και εκεί στα γεράματα, τούς χτυπά την πόρτα μια κυνηγημένη Γαλλίς με το όνομα Babette ή αλλιώς η σπουδαία ηθοποιός (πάταγο έκανε στα νιάτα της) Stéphane Audran. H οποία -ας πούμε- αναλαμβάνει οικονόμος. Και μετά από χρόνια, η Γαλλίς κερδίζει μια περιουσία. Και αντί να γυρίσει στην πατρίδα της, αποφασίζει να διοργανώσει μια Γιορτή προς τιμήν των δύο ηλικιωμένων γυναικών. Ένα δείπνο με καλεσμένους από το παρόν, αλλά και το παρελθόν. Και αν η «αμαρτία» των εδεσμάτων τρομάζει τους καλεσμένους, η Babette καταφέρνει να γλυκάνει τον ουρανίσκο και την ψυχή (κυρίως αυτή) τους. Ιδιώς όταν τους αποκαλύπτει ότι όλα τα χρήματα της περιουσίας τα ξόδεψε για αυτό το ένα και μοναδικό δείπνο... El laberinto del Fauno (2006) του Guillermo del Toro. Τοποθετημένη λίγα χρόνια μετά το τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου, καταπιάνεται με το φασισμό. Ο ίδιος ο Del Toro λέει: «Ο φασισμός είναι πάνω απ' όλα μια μορφή διαστροφής της αθωότητας και της παιδικότητας».
Και έτσι βλέπεις ένα παραμύθι, που κινείται παράλληλα με τον αληθινό κόσμο του εμφυλίου. Στον αληθινό κόσμο, ένας λοχαγός προσπαθεί να επιβάλει το νόμο του δικτάτορα Franco. Απέναντί του ένα κορίτσι μπαίνει σε έναν λαβύρινθο, όπου ο Fauno τo καλεί να περάσει τρεις δοκιμασίες: θάρρος, εγκράτεια, αυτοθυσία. Πού είναι τα τέρατα; Στον αληθινό κόσμο ή στο λαβύρινθο; Requiem for a dream (2000) του Darren Aronofsky. Βρε μανίτσα μου, ΑΥΤΗ την ταινία; Ε ναι λοιπόν, αυτή. Φοβερή σκηνοθεσία που δένει τόσο πολύ με τη μουσική. Να πεις για τις ερμηνείες; Εκείνη η Helen Burstyn δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι όντως είχε πάρει τα χάπια για να αποδώσει τόσο ρεαλιστικά την τρέλα στην οποία βυθιζόταν. Η ταινία απλά επιβεβαιώνει το ρητό «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις». Ανθρωποι με «καθημερινά» όνειρα για εύκολο χρήμα, δόξα, δημοσιότητα ή απλά ένα combo καλού γαμού-δουλειάς για το βλαστάρι τους, αφήνονται να σαπίσουν στην εξάρτηση που συνοδεύει μερικές φορές ακόμα και τα πιο αθώα όνειρα. Και μέσα σε τρεις εποχές του χρόνου, όλα θα σβήσουν με τον πιο σκληρό (αλλά τόσο ρεαλιστικό) τρόπο.
Jackie Brown (1997). Ο καλύτερος Quentin Tarantino. Σεμνά και ταπεινά. Δεν λέω, καλά και τα Pulp Fiction και τα Reservoir και τα Kill Bill, αλλά εδώ μου κολλάει καλύτερα: Λίγο θρίλερ, λίγο film noir, λίγο black humour. Κυρίως όμως, πρωταγωνιστεί ένα τρελό παρεάκι από good guys και bad guys με ολίγη από ναρκωτικά, εκβιασμούς, μπόλικα όπλα και δολάρια. Και όλοι τους είναι αυτό που λέμε, τύποι. Και η κουλ αρχι-τύπισσα Τζάκι Μπράουν, μια χυμώδης αεροσυνοδός (ο θεός να την κάνει), αποδεικνύεται «μανούλα» για να κάνει το μεγάλο κόλπο. Αμα έχεις τέτοιες αεροσυνοδούς, τι να τους κάνεις τους πιλότους; Historias Mínimas (2002) του Carlos Sorín. Η ταινία είναι λατρεμένη. Και πολύ απλή: Με φόντο το ατελείωτο τοπίο της Patagonia, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι ξεκινούν για τον ίδιο προορισμό. Μπορεί να μην έχουν τίποτα -μα τίποτα- κοινό μεταξύ τους, όμως, στην πορεία ανακαλύπτεις ότι έχουν: τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τις πονεμένες εκκρεμότητες. Τις οποίες πρέπει να ανακαλύψουν ή απλά να κλείσουν. Ο γέρος με σούπερ μποτάκι -ειδικό για trekking στην Patagonia, σου μιλάω εκ πείρας- είναι όλα τα λεφτά.

Τώρα σου βάζω εγώ το μαχαίρι στο λαιμό: πέντε ταινίες που θα έβλεπες και θα ξαναέβλεπες. Ρίχτες.