Μάθημα

Πολύ το χάρηκα το ντιμπέιτ. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα έμαθα:

* Ο Οικολογο-πράσινος μου είπε ότι η Θεσσαλονίκη θα συρρινωθεί τα επόμενα χρόνια. Αυτό το ξέρουν επάνω τα καρντάσια; Και αν συρρικνωθεί, ποιος θα την πληρώσει; Το Χαριλάου ή το Καυτατζόγλειο; Πάντως, εμένα εκείνο το βαζάκι με νερό από τον Ασωπό μού θύμισε το μέλι που αγόρασα το πρωί. Σόρρυ κιόλας.
* Ο ΛΑΟπρόεδρος Γιώργος είπε ότι όπως ξέρει να διοικεί ένα κανάλι και κάτι άλλα, έτσι ξέρει να διοικήσει και την Ελλάδα. Βρε μανίτσα μου, αυτό είναι το καλύτερο επιχείρημα για να μην σε ψηφίσω! Περιπτερά ψάχνω για το πολυκατάστημα; Να μου κρεμάσει απέξω τις αθλητικές; Να πηγαίνω να ανοίξω το ψυγείο και να μου κουδουνάει στο αφτί ο συναγερμός; Και να μου κρεμάει το ταμπελάκι «δεν πουλάω εισιτήρια και ούτε ξέρω πού πουλάνε»;
* Ο Τσίπρας ήταν σαν Αλαβάνος χωρίς εκείνη την εκνευριστικά διαπεραστική-μελό φωνή. Νόμιζα ότι γλίτωσα για πάντα και την βρήκα και πάλι μπροστά μου. Σαν να διάβαζε ποίημα: οι νέοι που εξεγείρονται μπλα μπλα μπλα μπλα. Και η κλασική απάντηση στα δύσκολα: δεν είναι αυτό το θέμα. Whatever χρυσό μου.
* Θεά η Αλέκα. Είπε ότι όλοι δικαιούνται δύο σπίτια. Μήπως γίνεται να διαλέξω πού θέλω το δεύτερο;
* Ο Γιώργος με τρέλανε με εκείνο το «πρώτα από όλα». Αλλη φράση δεν παίζει; Δεν σου πάει, αγάπη μου, το ντιμπέιτ, πάει τελείωσε. Πάλι καλά που είσαι 10% μπροστά, ώστε 1,5% έχασες σήμερα και 1,5% αύριο, θα σου μείνει ένα +7%. Εικόνισμα θα σου κάνει ο άλλος, που θα χάσει με μονοψήφιο. Που δεν το αξίζει, αλλά λέμε.
* Ο (τέως) καταλληλότερος: με ζάλισε με το πάνω-κάτω τα χέρια. Τόση προσπάθεια να με πείσεις, ούτε tupper να πούλαγες. Θα τα πάρω όλα, ειδικά εκείνο με το καπάκι το διπλό, ώστε στο ένα να βάλω τη γαλοπούλα τη βραστή και στο άλλο το τυρί. Αλλά εκεί που με πέθανε ήταν στο πλέον απαράδεκτο (για να μην πω κάτι χειρότερο) επιχείρημα: μην κοιτάτε πόσα στρέμματα κάηκαν, κοιτάτε πόσα σώσαμε. Μισό να ρίξω μια ματιά σε αυτά που σώσατε. Σαν δεν ντρεπόμαστε λίγο.

Αλλά πιο πολύ μου άρεσε που οι «δημοσιογράφοι» χάρηκαν με το κομμάτι του ζωντανού διαλόγου μεταξύ των πολιτικών αρχηγών. Πολύ τους άρεσε που βρέθηκε επιτέλους μια φόρμουλα να ακυρωθεί η ύπαρξή τους. Σούπερ ιδέα. Διότι όταν το θέμα είναι η δημόσια διοίκηση και εσύ ρωτάς αν η Χαμένη Ατλαντίδα είναι στον πάτο της Λίμνης της Βουλιαγμένης... ε καλύτερα σπίτι σου. Που θα έπρεπε και να ντρέπεσαι κιόλας, αν σκεφτείς ότι πριν από λίγες μέρες είχες και ενστάσεις επί του διαδικαστικού.

Συμπέρασμα; Όπως το είπε η Αλέκα: στα Τρίκαλα στα δυο στενά. Οι «μικροί» απλώς περιφέρουν την μπαρούφα τους (εκ του ασφαλούς) και οι «μεγάλοι» απλώς δεν τολμούν να αγγίξουν τα προβλήματα. Τα διαπιστώνουν, τα περιγράφουν και μετά πάμε για πρόωρες εκλογές.
Αλλωστε, αν εφάρμοζαν αυτά που πραγματικά έπρεπε, οι εκλογές θα προκηρύσσονταν μόνες τους.
Τι να μου ρίξω στο κεφάλι; Το tupper ή το βάζο με το μέλι;