Αφιερωμένο

Την αναγνώρισες την κυρία στη φωτογραφία; Είναι η Romilda, ίσως το πιο θρυλικό πλοίο του μπαρμπά-Γεράσιμου. Την είχα δει το 2007 να μπαίνει καμαρωτή-καμαρωτή στο λιμάνι της Νάξου και την έβγαλα φωτογραφία.
Φέτος το καλοκαίρι στη Σκόπελο είχα δει την αδελφή της, την Daliana. Ξεκινήσαμε σχεδόν μαζί από τον Αγιο Κωνσταντίνο. Εμείς μπαίναμε στο «γρήγορο» πλοίο και δίπλα κάποιοι άλλοι ανέβαιναν στην Daliana.
Φτάσαμε Σκόπελο, κατεβήκαμε, πήγαμε στα δωμάτια, ανοίξαμε βαλίτσες, βάλαμε τα μαγιό, τσακίσαμε και μια σκοπελίτικη (μην χάσουμε την ευκαιρία) και το ρίξαμε στις βόλτες.
Και εκείνη τη στιγμή -θα είχαν περάσει και 3 ώρες- η Daliana έμπαινε με την όπισθεν στο λιμάνι. Μεγάλες στιγμές.
Τέλος εποχής για τα πλοία του μπαρμπά-Γεράσιμου. Για μένα, όμως, η εποχή αυτή θα είναι πάντα η Romilda.
Μαζί με την απόσυρσή της, περνά οριστικά στη σφαίρα των αναμνήσεων ένα κομμάτι ζωής.
Και πού δεν είχα πάει: Ώρες ολόκληρες το ταξίδι-κρουαζιέρα-λαχτάρα με καφέδες, παγωμένα σάντουιτς, μικρές ή μεγαλύτερες παρέες, ακαταλαβίστικες ανακοινώσεις και απλησίαστες τουαλέτες. Αλλά στο τέλος έφτανα στο ωραιότερο νησί. Μέχρι την επόμενη φορά που το νησί ήταν ακόμα ωραιότερο.
«Ατιμη Romilda» έλεγα πάντα. «Με πέθανες, αλλά το καλύτερο μου το φύλαγες για το τέλος». Πάντα το ίδιο. Copy / paste.
Τις ίδιες περίπου σκέψεις μοιραζόμουν εδώ και ένα χρόνο με την Κατερίνα. Μια ζωή πέρασε και εκείνη πάνω σε αυτό το κατάστρωμα. Είμαι σίγουρος ότι τουλάχιστον ένα ταξίδι το κάναμε παρέα. Αλλά πού να με πετύχει που πηγαίνω οκτώ φορές την ώρα στην τουαλέτα. Με ξέρεις τώρα…
Με την Κατερίνα, που φέτος το καλοκαίρι σκόνταψε λίγο -τίποτα ιδιαίτερο, μην ανησυχείς- μοιράζομαι αυτό τo post. Έτσι αποφάσισα.
Για τις εν πλω αναμνήσεις, είμαστε τυχεροί. Το ξέρεις. Και τα υπόλοιπα έρχονται. Το βλέπεις.