Συμβάν

Ε βέβαια, τι περίμενες; Έλαβες sms από το Dorabak και θα την γλίτωνες έτσι εύκολα; Καλά μου τα είπε το γνήσιο τέκνο της IKEA (ο γνωστός Polse): κάνε ευχέλαιο. Αλλά εγώ δεν έκανα.
Ξεκινάς λοιπόν να πας δουλειά με το iPOD στο αφτί και την τσάντα στον ώμο. Και φτάνεις στο γνωστό καφέ για τα δέοντα, βγάζεις το iPOD (στο οποίο εκείνη τη στιγμή έπαιζε Γαλάνη-Κ.Βήτα), κάνεις να βγάλεις πορτοφόλι, αλλά πουθενά. Αχ Δήμητρα Γαλάνη και Κ.Βήτα. Καλά μου το λέγατε στο αφτί: «Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει» που θα έκανε φτερά και το δικό μου πορτοφόλι. O Παπαθανασίου μου το βούτηξε, είμαι βέβαιος.
Και μένεις κάγκελο αρχικά με τον καφέ στο χέρι απλήρωτο. Αλλά σιγά μωρέ. Τζάμπα τα κάνω τόσο καιρό τα κονέ στο καφέ; Διότι την ξανθιά εργαζόμενη εκ Λευκορωσίας την είχα πρήξει με την Αrgentina. Δύο λεπτά έκανε να φτιάξει καφέ, μισή ώρα πλύση εγκεφάλου για την πατρίδα. Κάτι πήγαινε και εκείνη να ψελλίσει για τη χώρα της, αλλά δεν προλάβαινε. Για να μην σου τα πολυλογώ, ο καφές και το κρουασάν δωρεάν. Σπασίμπα, μανίτσα μου, και πάμε παρακάτω.
Κάτι κάρτες τις ακύρωσα. Τι μου έμενε; Η ταυτότητα. Κρίμα, σου λέω, γιατί είχα βγάλει πρόσφατα καινούργια και με το Photoshop στη φωτό είχα βγει πιο όμορφος και από την Πετραλιά στο προεκλογικό της φυλλάδιο, όπου την βλέπεις και λες, δεν μπορεί η κόρη της θα είναι. Που λογικό το κόβεις, διότι κληρονομική είναι η έδρα, στην κόρη θα πάει.
Σου λέω, τόσο όμορφος που λάτρευα να μου ζητάνε ταυτότητα. Είχα φτάσει να δίνω πιστωτική για αγορές €5. Παρακάλαγα να μου στέλνουν συστημένα να πηγαίνω ΕΛΤΑ (που δεν θέλω και πολύ) για να δίνω ταυτότητα. Μανιακός. Κυρίως όμως, ψώνιο.
Πας λοιπόν στην Ασφάλεια να δηλώσεις. Μπαίνεις μέσα και στην είσοδο έχει καμιά 10αριά αστυνομικά ομορφόπαιδα με κόκκινα μάγουλα. Σε ένα καναπεδάκι ένας φουκαράς, τον έλεγες και συλληφθέντα. Σαν σε ελληνική ταινία, όπου στη σκηνή με το Αστυνομικό Τμήμα κάθεται σε μια γωνιά ένας φουκαράς να παριστάνει τον κλέφτη. Και στο κάδρο πίσω από τον αστυνομικό διευθυντή, η φωτογραφία της Φρειδερίκης. Λογικά θα περίμενες να βγει και η Βλαχοπούλου να στήσουν ένα ψιλούλι «εδώ παπάς, εκεί παπάς», αλλά πάνε εκείνες οι ωραίες εποχές. Τώρα στο κάδρο άντε να δεις καμιά ξεθωριασμένη αφίσα της Εθνικής Ελλάδος από το Euro 2004, άντε και τον Ζακ Ρογκ να λέει «efkaristoume athina». Και δίπλα η πρώην εκδότης και νυν πλουσία Γιάννα να χαμογελά.
Να μην στα πολυλογώ, πάω να δηλώσω απώλεια-κλοπή και έχεις τώρα το παρεάκι από τέσσερις μαντράχαλους μπροστά στην τηλεόραση plasma.
Πάρε εδώ να γράψεις το συμβάν, μου λέει ένα ομορφόπαιδο, και μου δίνει εκείνη την αθάνατη ελληνική δήλωση, την οποία είχε πληκτρολογήσει σε γραφομηχανή μια φουκαριάρα το βράδυ που πέθανε η Δεξιά (το 1981) και από τότε την έχουν βγάλει 3,5 εκατομμύρια φωτοτυπίες. Και ξεκινάς να γράψεις το συμβάν με ανατριχιαστική λεπτομέρεια: ξύπνησα το πρωί, έπλυνα τα δόντια, έφαγα το κρουασάν, πήρα το τρένο και βγήκα στον αγρό να μαζέψω παπαρούνες. Παραπομπές δεν έβαλα, ούτε χώρο για σχόλια. Η αλήθεια όμως είναι ότι τόσο κείμενο με στυλό είχα να γράψω από τις Πανελλήνιες που το θέμα της έκθεσης είχε να κάνει με την αλλοτρίωση, αν θυμάμαι καλά. Ξέρεις, το γνωστό SOS που μας είχε κάνει στο φροντιστήριο ο εκθεσάς.
Και αφού τελειώνει το συμβάν σηκώνεται το ομορφόπαιδο και παίρνει τη δήλωση. Νομίζω πως τη διάβασε κιόλας, αλλά ανάθεμα και αν κατάλαβε τίποτα. Με το χέρι άμα γράφω, η γραμματοσειρά είναι «asta na pane sans serif» με μέγεθος γραμμάτων 14.
Και μετά με πλησιάζει έτερο αστυνομικό τεμάχιο με τυρόπιτα στο χέρι (και στο στόμα). Σφολιάτα ήταν αν κρίνω από την ποσότητα του φύλλου που έκανε ηλιοθεραπεία στο μπλουζάκι του.
Θέλετε και βεβαίωση απώλειας; με ρωτά. Το λες και tricky question αυτό, διότι η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν πήγα να πάρω βεβαίωση. Ένα πέρασμα έκανα να κόψω φάτσες, επειδή είχα ακούσει για τους ένστολους. Για τη σφολιάτα δεν μου είχαν πει, αλλά οι φαντασιώσεις σπάνια έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Για να μην σε κουράζω, μου πλασάρει ετέρα αίτηση-mini, η οποία πρέπει να είχε δακτυλογραφηθεί την ημέρα που ορκιζόταν η πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα (το 1981) και έβλεπες εκείνες τις απίστευτα πεινασμένες μουτσούνες επί της οθόνης της κρατικής ΥΕΝΕΔ. Από τότε, άλλαξαν κυβερνήσεις και κόμματα του ευρωμονόδρομου, αλλά η αίτηση ίδια και απαράλλαχτη.
Και τη συμπληρώνεις και ξεμπερδεύεις. Βέβαια, για να μην ξεχνιέσαι ότι ζεις στη Δημόσια Διοίκηση που έφτιαξε ο Πάκης (πρώην Προκόπης) Παυλόπουλος: για να βγάλεις νέα ταυτότητα θέλεις και νέο πιστοποιητικό γεννήσεως. Το περσινό δεν κάνει, έληξε. Σαν γιαούρτι ένα πράγμα. Σου λέει, πού ξέρω εγώ αν όντως ζεις; Και αν, εν τω μεταξύ, έχεις πεθάνει και κυκλοφορείς ανάμεσά μας; Μην μου ζητάς παραδείγματα, ψάξε στα ψηφοδέλτια μερικών κομμάτων.

Τώρα που το σκέφτομαι, πάλι καλά που δεν μου πήραν το iPOD. Χωρίς ταυτότητα ζεις, χωρίς μουσική πεθαίνεις. Και η απόλυτη θεραπεία μετά από τέτοιο συμβάν: ακούς 30 φορές απανωτές: Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει. Αθάνατε Λοΐζο!