Salve Regina

Η ζωή στα λεωφορεία (αστικά, για τους φίλους της εκπομπής από τη Βόρειο Ελλάδα) είναι ωραία. Ειδικά αν δουλεύει στο φουλ το κλιματιστικό και είναι κλειστά τα παράθυρα, πράγμα σπάνιο, αφού πάντα κάποιος θα αρχίσει τη γκρίνια.
Υπάρχει βέβαια και η σκοτεινή πλευρά. Χθες ας πούμε καθόμουν σε μια θέση και δίπλα μια νεαρά. Στα ρουθούνια μου έφτανε ένα ποτ-πουρί μυρωδιών από τη χνωτίλα των ορθίων, το ανύπαρκτα φίλτρα του κλιματιστικού και τις χιλιάδες κρέμες με τις οποίες ήτο πασαλειμένη η νεαρά. Η οποία φορούσε το γνωστό καυτό σορτ προς τέρψιν του επιβατικού κοινού. Ειδικά τα δύο αλλοδαπά που στέκονταν από πάνω της, έκαναν πάρτι. Και μετά σου λένε ότι οι Αστικές Συγκοινωνίες δεν επιτελούν πολλαπλό κοινωνικό έργο.
Όλα καλά και άγια, αν δεν είχε η δεσποινίς και αυτό το τικ στο πόδι: πήγαινε και ερχόταν σαν εκκρεμές χτυπώντας το δικό μου. Δεν βαριέσαι. Σάμπως Αμερικανός είμαι να της κάνω μήνυση για παρενόχληση;
Είπα να δυναμώσω λίγο το iPOD και να απολαύσω τη διαδρομή. Μέχρι που χτύπησε το κινητό της. Κάτι είπε, κάτι άκουσε αλλά εγώ είχα τον θεό Federico Aubele στο αφτί να μου τραγουδά suena mi guitarra και δεν έπιασα το παραμικρό. Δηλαδή έπιασα, γιατί μιλούσε πολύ δυνατά. Μέχρι και η μπροστινή ενοχλήθηκε. Μέχρι που το τραγούδι του θεού τελείωσε και εκεί πάνω στην παύση, πιάνω την ατάκα από το τηλεφώνημα:
«Μάντεψε πού θα πάω αύριο» είπε η νεαρά με ενθουσιασμό.
Λες, καλοκαίρι είναι, κάτσε να ακούσω προορισμούς. Να παίρνουμε ιδέες.
«Στο Μαρμάρι» ήρθε η απάντηση στο ρητορικό ασφαλώς ερώτημα.
Τελικά τζάμπα το χαμήλωσα. Δεν λέω, είναι και η οικονομική κρίση, πού να πάνε τα παιδόπουλα; Αλλά με είχε βάλει σε μια ψυχολογία που λέει και ο Μπιθικώτσης και περίμενα να ακούσω μαγικά μέρη. Το τηλέφωνο όμως είχε και συνέχεια:
«Στην Εύβοια, νομίζω» είπε.
Καταλαβαίνεις τώρα τι έγινε. Στην άλλη γραμμή του καλωδίου η κολλητή έκανε το θεϊκό ερώτημα: Πού είναι το Μαρμάρι. Και η δική μας η νεαρά -η οποία από τον ενθουσιασμό του εξωτικού ταξιδιού βάραγε ακόμα πιο δυνατά το πόδι μου- τής έδωσε μια απάντηση. Κατά προσέγγιση. Είναι και αυτές οι διοικητικές μεταρρυθμίσεις των κομμάτων του ευρωμονόδρομου (πόσο λατρεύω αυτή την ατάκα) και δεν ξέρεις πλέον πού είναι ο κάθε Δήμος. Δεν θέλει και πολύ να σου σκάσει ένα Μαρμάρι στη Σαμοθράκη και να τρέχεις να φτιάχνεις ΚΕΠ.
Είπα να δυναμώσω το iPOD, γιατί έτσι όπως το πήγαινε η νεαρά, την έβλεπα να γίνεται post. Αλλά ο διάολος δεν με άφηνε:
«Θα με περιμένει εκεί. Γνώρισα και τη μάνα του... Τέλεια. Και ένα σπίτι, μιλάμε τέλειο».
Έξυπνη η δεσποινίς. Το κουκούλωσε το ομορφόπαιδο (λέμε τώρα), αλλά είχε και στο νου της να κοζάρει το σπίτι. Να ξέρουμε πού πάμε, τι έχουμε να λαμβάνουμε και τα σχετικά. Μπράβο της. Εκείνη τη μάνα (που γνώρισε) θα ήθελα πάρα πολύ να δω εγώ.
«Γνώρισα και τον πατέρα του... Τέλειος» συνέχισε. Πάντα στη διαπασών.
Καταλαβαίνεις τι έγινε τώρα σε αυτό το σπίτι (το τέλειο). Παραμονές 15αυγούστου και το εγκεφαλικό θέρισε. Μάνα και πατέρα. Ας είναι καλά το ομορφόπαιδο (λέμε τώρα) που τους πήγε για γνωριμία τη νεαρά. Αν φόραγε και το ίδιο σορτ παντελόνι, θα πάει σύννεφο η φυσικοθεραπεία για να επανέλθουν οι δύσμοιροι.
Ελπίζω, τουλάχιστον, η Παρθένος Μαρία να το κάνει το θαύμα της.

Salve salve Regina. Mater misericordiae.

ΥΓ Εκεί κάπου έκλεισε το τηλέφωνο. Και γράφτηκε το post.