Σαράβαλα

Σαββατοκύριακο αργεντινού κινηματογράφου. Έχω λιώσει. Ούτε ξέρω πόσες ταινίες έχω δει, ας είναι καλά ο Mario. Και ας μην ψήφισε την περασμένη Κυριακή το Cristinάκι μου. Δύο ταινίες ξεχώρισα και τις προτείνω.
Η πρώτη λέγεται Lluvia (Rain). Μια νεαρή Αργεντινή νιώθει ότι έχει καεί εντελώς από τη ζωή με τον αγαπημένο της και τα παρατάει όλα. Ανοίγει την πόρτα και φεύγει. Απλά πράγματα. Και πού λέτε ότι μετακομίζει; Στο αυτοκίνητο. Ένα σαράβαλο. Βρέχει όμως καταραμένα στο Buenos Aires και η πόλη είναι κόλαση. Κολλημένη εντελώς στην κίνηση η νεαρά. Όπως η ζωή της. Και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του συνοδηγού και μπαίνει μέσα ένας Ισπανός. Με την ωραία του προφορά, την ευγένεια, αλλά και τα δικά του άλυτα θέματα. Και αρχίζει να (ξε)τυλίγεται το κουβάρι: αμηχανία, περιέργεια, παρέα, κουβέντα. Δύο ζωές διαφορετικές που όμως έχουν κοινό σημείο. Με φόντο τη βροχή, την κίνηση, ένα ξενοδοχείο και δυο-τρεις καφετέριες. Και όταν μετά από μερικές μέρες η βροχή σταματά, οι ζωές τους δεν είναι πλέον οι ίδιες.
Μην πω πάλι το τέλος, γιατί θα με βρίζετε. Ωραία ταινία, φωτογραφία απίστευτη. Αυτό που πιο πολύ μου άρεσε είναι ο τρόπος που η σκηνοθέτης Paula Hernández καταφέρνει να κάνει μια θορυβώδη μητρόπολη σαν το Buenos Aires να παρακολουθεί σχεδόν βουβή τη «σχέση» των δύο πρωταγωνιστών.

Η δεύτερη ταινία λέγεται Aparecidos (Appeared). Καταρχήν, μου έσπασε τα νεύρα, όπως μου σπάει πάντα τα νεύρα η ευκολία που οι Argentinos σου πετάνε στη μούρη την ατάκα: Πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο μέχρι τη Γη του Πυρός; Μια πόρτα είναι, βρε αδελφέ. Μην κοιτάς εσύ που έκανες 400 ώρες ταξίδι με το αεροπλάνο, εμείς εδώ για πλάκα πάμε. Αντε σήκω, καημένε, να ξεκινήσουμε..
Τέλος πάντων, το ξεπερνώ. Όπως ξεπερνώ τις απίστευτες εικόνες από τα μέρη που βλέπει κανείς στην ταινία. Κάτι είδα και εγώ με τα ματάκια μου...

Πρόκειται, λοιπόν, για road movie (ας πούμε) τρόμου. Δύο αδέλφια φεύγουν από ένα νοσοκομείο του Buenos Aires, αφού πρώτα έχουν υπογράψει για να βγάλουν από την πρίζα τον κλινικά νεκρό (γιατρό) πατέρα τους. Παίρνουν το αυτοκίνητό του -σαράβαλο και αυτό- και ξεκινούν για Γη του Πυρός. Με το σαράβαλο. Τα νεύρα μου στα κάγκελα. Με ηρεμιστικά η μισή ταινία...
Τέλος πάντων, στο δρόμο ανακαλύπτουν ένα ημερολόγιο, στο οποίο περιγράφεται με λεπτομέρεια ένα έγκλημα προ 20ετίας με θύμα μια οικογένεια. Καθ' οδόν με το σαράβαλο, το παρελθόν και το παρόν μπλέκουν ακριβώς όπως περιγράφονται στο ημερολόγιο. Νεκροί εμφανίζονται και το έγκλημα αναβιώνει. Και οι δύο νεαροί (οι οποίοι μου έσπασαν και τα νεύρα από την ταχύτητα που μιλούσαν) έχουν φρικάρει. Απτόητοι, όμως, την ψάχνουν. Και ψάξε-ψάξε τα χρυσά μου, ανακαλύπτουν ότι, τόσο το έγκλημα όσο και οι ίδιοι συνδέονται με τη γνωστή φρικτή πραγματικότητα της χώρας μου: την υπόθεση των (τουλάχιστον) 30.000 «εξαφανισμένων» της τελευταίας δικτατορίας. Δεν θα πω περισσότερα, γιατί εδώ έχει πολύ πολύ ψωμί.

Aυτή η ταινία μου άρεσε, επειδή ασχολείται με την τραγωδία των «εξαφανισμένων» ανάποδα: Αντί να σου πει για τους «εξαφανισμένους» (Desaparecidos), σου μιλά για αυτούς που εμφανίζονται (Aparecidos), «επειδή κάποιοι ποτέ δεν ξεχνούν»...