República de los niños

Λίγα χιλιόμετρα ανατολικά από το Buenos Aires βρίσκεται η πόλη La Plata, η Αθήνα της Νοτίου Αμερικής, όπως την ονομάζουν. Δεν ξέρω ποιος είχε την ιδέα να την ονομάσει Αθήνα, αλλά μάλλον ληγμένα χάπια είχε πάρει: η πόλη είναι καταπράσινη, το πριόνι είναι άγνωστη λέξη, η ρυμοτομία είναι απίστευτη -καλύτερη και από Μανχάταν- εξαιρετικά δημόσια κτίρια, ευγενικοί άνθρωποι και όμορφα χαμηλά σπίτια. Και ωραιότατο παγωτό. Στην πόλη γεννήθηκε το Cristinάκι μου, επίσης έχει πολύ καλό Πανεπιστήμιο (θα τρίβετε τα μάτια σας αν δείτε τις αίθουσές του). Για ορισμένα χρόνια η πόλη ονομαζόταν Eva Perόn, αλλά αυτό πλέον δεν υφίσταται.

Σε μια άκρη της πόλης βρίσκεται η λεγόμενη República de los niños. Η «δημοκρατία των παιδιών». Πρόκειται για ένα θεματικό πάρκο-μικρογραφία μιας χώρας με τα πάντα σε παιδική κλίμακα: Βουλή, δικαστήρια, ναοί, καταστήματα, μουσεία, ζωολογικοί κήποι, σχολεία, σιδηροδρομικοί σταθμοί, αεροδρόμια, γήπεδα, φάρμες, θέατρα, εστιατόρια, ξενοδοχεία. Φυλακές δεν είδα και ευτυχώς δηλαδή, γιατί αν η πόλη είναι η Αθήνα της Ν.Αμερικής, καταλαβαίνετε τι μπουμπούκια θα υπήρχαν στις φυλακές. Σκέτο «ριχτάδικο».

Το πάρκο ήταν ιδέα της Eva Perón και εγκαινιάστηκε το 1951 από τον σύζυγό της και πρόεδρο Juan Domingo Perón. H ίδια δεν μπορούσε να παραβρεθεί, καθότι ήταν ήδη βαριά άρρωστη.

Μία φορά το χρόνο στη Βουλή που υπάρχει εκεί συνεδριάζουν τα μικρά παιδιά. Κάτι σαν τη δική μας Βουλή των Εφήβων, μόνο που δεν βλέπεις τα μούτρα του Σιούφα και δεν ακούς έφηβους να επαναλαμβάνουν τις ανοησίες των μεγάλων με ντύσιμο «πήγαινα για μπουζούκια και το ταξί με πέταξε στο Σύνταγμα, γιατί είχε να πάει και την κυρία στο Λαϊκό».

Όταν επισκέφθηκα τη República de los niños (φωτό) στην αρχή μου θύμισε Walt Disney. Σκέφτηκα μάλιστα -ο κακοήθης- ότι οι συμπατριώτες αντέγραψαν τους Αμερικάνους. Όμως, το έψαξα και είδα ότι ο Walt Disney έκανε εγκαίνια το 1955. Σόρρυ Γκούφι, αλλά ήρθες δεύτερος.

Αγαπημένη μου στιγμή εκεί ήταν η βόλτα στο ζωολογικό κήπο και τη φάρμα: όλα τα ζώα χύμα, από τη μία εσύ ο χαζοτουρίστας και δίπλα σου η στρουθοκάμηλος, το πόνυ, το ελάφι και το llama. Αυτό που μοιάζει με καμήλα και φτύνει. Καθόταν σε μια σκιά και πήγαινα τώρα εγώ γυρεύοντας να το φωτογραφίσω. Και δίπλα μου μια στρουθοκάμηλος να μου τρώει την τσάντα. Να έχω το νου μου στην στρουθοκάμηλο, να τραβάω την τσάντα να την γλιτώσω, να κάνω και ζουμ, να φοβάμαι μην με φτύσει και το llama. Τελικά, γλίτωσα και το φτύσιμο και την τσάντα. Ας είναι καλά ένα κουνέλι που πετάχτηκε και τρόμαξε την στρουθοκάμηλο.

Ιδού ένα video (gracias Mario) με μερικές φωτογραφίες από τo μέρος. Το τραγούδι που ακούγεται είναι της María Elena Walsh, της πιο γνωστής συγγραφέως παιδικών βιβλίων και μουσικού της Αργεντινής.

Το επίσημο site εδώ. Κάτω δεξιά έχει και virtual tour. Αξίζει τον κόπο για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του πάρκου. .

Αυτό το post είναι αφιερωμένο στους λατρεμένους bloggers που έχουν μικρά παιδιά: στη Wilma, στη nostalgic naf και τον Δημιουργό spy, στην αγαπημένη Pastaflora, στην elf, τον thamno και τον Ιρλανδό.

Να με συγχωρήσουν όσοι επίσης έχουν παιδιά και απλά εγώ δεν το γνωρίζω.

Μακάρι η República de los niños να ήταν λίγο πιο κοντά και να τα πήγαιναν μια βόλτα.