Κατήφεια

Τι μέρα ήταν και αυτή που ξημέρωσε για το Cristinάκι. Τι τις θέλαμε τις ενδιάμεσες εκλογές, ειλικρινά ας ήξερα. Νίλα το λες. Χλαπάτσα το λες. Ισπανικά το λες καλύτερα: varapalo.
Αχ βρε Cristinάκι μου. Τους τα έκανες όλα κρατικά, έβαλες και φόρους στους μεγαλοαγρότες και αυτοί δεν σε ψήφισαν. Δεν ερχόσουν εδώ, μανίτσα μου, να τα κάνεις αυτά; Όλοι θα σε ψήφιζαν: από την Αλέκα μέχρι το ΛΑΟπρόεδρο. Αντε να έχανες την ψήφο του Μάνου με τη Δράση του, του Μαρκουλάκη, του Μπουτάρη και του ΗΒΗ νερό Λουτρακίου.
Τι να πω, τέτοια πίκρα που με τίποτα δεν πάει κάτω. Αν και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, όλοι αυτοί που κερδίσανε μερικές έδρες στη Βουλή και σκάσανε στα χαμόγελα, αν τους ζητήσεις να συμφωνήσουν σε έναν κοινό προεδρικό υποψήφιο το 2011, θα φάει ο ένας τον άλλον. Και τότε θα γελάω εγώ και το Cristinάκι μου.
Μοναδική χαρά των εκλογών: ο διάσημος Αργεντινός σκηνοθέτης Fernando 'Pino' Solanas που έχει υπογράψει την ταινία-αριστούργημα Sur, κατάφερε να εκλεγεί με τον αριστερό σχηματισμό Poyecto Sur. Ίσως τον εμπνεύστηκε από την ταινία. Όποιος δεν την έχει δει, χάνει.

Και για να αλλάξουμε στα γρήγορα θέμα: θυμάστε μια χώρα που την λέγανε Ουρουγουάη; Που την ανακάλυψε η Όλγα και το παρεάκι της για 2-3 μέρες λόγω της Punta del Este?

Ε λοιπόν, τώρα που η Όλγα δεν ασχολείται με αυτά, ακούστε τα σούπερ νέα: στην Ουρουγουάη έκατσαν οι άνθρωποι το 1997 και έκαναν συνταγματική αναθεώρηση. Επειδή όμως εκεί δεν έχουν Φεβρωνίες, Βενιζέλους και Αλέκους, λαμβάνουν στα σοβαρά την Αναθεώρηση και παίρνουν αποφάσεις. Έτσι αποφασίστηκε ότι κάθε κόμμα που θέλει να έχει προεδρικό υποψήφιο (πρόεδρος=πρωθυπουργός), πρέπει αναγκαστικά να περνά τη βάσανο των εσωκομματικών εκλογών. Ούτε «δαχτυλίδια», ούτε κόμματα-οικογενειακή επιχείρηση από τον θείο στον ανιψιό. Τίποτα. Εσωκομματικές εκλογές. Όπου οι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν και να επιλέξουν. Απίστευτο;
Έγιναν αυτές οι εκλογές και ο υποψήφιος του κυβερνώντος κεντροαριστερού κόμματος που διεκδικεί και επίσημα πλέον την προεδρία (τον Οκτώβριο) είναι ένας πρώην αντάρτης πόλεων: ο 74χρονος José (el Pepe) Mujica. Η οργάνωσή του ήταν οι Tupamaros, οι οποίοι έδρασαν στη χώρα τις δεκαετίες του 1960 και 1970.

[Το όνομα της οργάνωσης προέρχεται από τον Περουβιανό Τούπακ Αμάρου (1742-1781), ο οποίος το 1780 ηγήθηκε κινήματος κατά των Ισπανών κατακτητών. Υπήρξαν και τέτοιοι.]

Ο Mujica είναι σούπερ ατομάκι. Μοναδικό χιούμορ, γυρίζει ακούραστος όλη την Ουρουγουάη και μιλά με όλους. Και με διάθεση αυτοκριτικής: «Είμαι ένας γέρος, πεισματάρης, που έκανα πολλά λάθη στη ζωή μου, όπως όλοι στη γενιά μου, και που προσπαθώ να υπηρετώ με συνέπεια αυτά που πιστεύω». Τα διάβασα πρόσφατα στην El Paίs.
Έχει περάσει και καμιά 15ετία στη φυλακή, αλλά δεν μετανιώνει που υπήρξε αντάρτης την περίοδο της Χούντας. «Λυπάμαι που δεν πήρα νωρίτερα τα όπλα να σώσω τη χώρα από αυτή τη σκληρή δικτατορία που ερχόταν».
Μίλησε κανείς για αντάρτες;