Τριήμερο

Ευλογημένο πράγμα τα ξαφνικά τριήμερα. Ειδικά όταν δεν έχεις σκοπό να στηθείς σε μια τηλεόραση να βλέπεις 20-30 μαντραχαλάδες με μια μπάλα στο χέρι ή στο πόδι.
Και έτσι βρέθηκα στο Μιλάνο.
Στα ταξιδιωτικά post δεν είμαι καλός, για αυτό και τα αποφεύγω. Προτιμώ τις φωτογραφίες, όπου -νομίζω- ότι περιγράφουν καλύτερα όσα ζω.
Το Μιλάνο: εντυπωσιακή πόλη, περπατήσιμη, με χαλαρούς ρυθμούς, ποδηλατάκια, ωραίους ανθρώπους με στυλ και κυρίως «άνετους» μέσα στην ομορφιά τους, χωρίς την υπερβολή του make up, το «δήθεν» και την αγωνία «με κοιτάνε όλοι;»
Πολλά πάρκα, λίγα αυτοκίνητα στο κέντρο, αλλά και χαοτικό σύστημα τραμ: δεκάδες γραμμές στο δρόμο και οχήματα να έρχονται από παντού. Λίγα καινούργια και πάρα πολλά παλιά που θυμίζουν Λισαβόνα.
Το Μετρό πολύ μου άρεσε: απλό, άνετο, αξιόπιστο, κοντινές στάσεις, τεράστια φαρδιά βαγόνια, ψιλικατζήδες να πωλούν εισιτήρια και εικόνα που μου θύμισε το Μετρό του Buenos Aires (κάποιος έχει κάνει copy paste εδώ...). Μήπως για αυτό μου άρεσε;
Η Piazza del Duomo είναι ενδιαφέρουσα, αλλά υπερβολικά γεμάτη τουρίστες, βρώμα, ατελείωτα περιστέρια να σε κυνηγάνε, καταπληκτικό παγωτό και μοναδικό cappuccino (τον οποίο οι Ιταλοί αποκαλούν capucho). Γύρω-γύρω καφέ, εστιατόρια (με περίεργο ωράριο) και μπαρ με στυλ ολίγον χύμα. Και ο καθεδρικός, εντυπωσιακός αλλά όχι ο εντυπωσιακότερος γοτθικού ρυθμού που έχω δει. Οι Βρετανοί σε αυτά είναι πιο μανούλες.
Η Galleria Vittorio Emanuelle δεν είναι για αγοραφοβικούς σαν εμένα: πολύ τουρίστας, άνθρωποι σχεδόν αγχωμένοι να βγάλουν μια φωτογραφία, Ελληνάρες κολλημένοι στις βιτρίνες Gucci ή Louis Vuiton και μια μόνιμη βαβούρα να σε κυνηγά.
Και Ιάπωνες πάντα γκρουπάκι με τις κάμερες στο χέρι, πειθαρχημένοι να κοιτάνε τα πάντα με αυτό τον απροσδιόριστο τρόπο που έχουν. Απόλαυση.
Τα Μουσεία αρκετά, ατελείωτες οι Εκκλησίες (για τους φαν του είδους) και οι Πινακοθήκες.
Εντυπωσιακό το Castello Sforzesco: αυτές οι τρυπούλες-πολεμίστρες πάνω στα τείχη, μού θύμιζαν κλειδαρότρυπες. Αναρωτιέμαι πόσες ώρες κουτσομπολιού θα χάρισαν σε όσους βρίσκονταν εκεί από πίσω.
Και φυσικά οι «κυριλέ» δρόμοι: οι τιμές σε χιλιάδες ευρώ και πάει λέγοντας. Αδιάφορο.
Το «αστέρι» του τριημέρου: η Λίμνη Κόμο. Aν πας Μιλάνο και δεν πας στη Λίμνη, μην μπεις στον κόπο.
Ένα ατελείωτο σύμπλεγμα από μικρές και μεγαλύτερες κωμοπόλεις χτισμένες γύρω από την πελώρια (βρώμικη σε αρκετά σημεία) λίμνη σε ένα καταπράσινο τοπίο, με μοναδική ποικιλία χλωρίδας. Και δεκάδες -αν όχι εκατοντάδες- βίλες, ορισμένες διάσημες ή μοιραίες στο παρελθόν ή στο παρόν τους.
Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, ακόμα και στο Κόμο, βλέπεις βίλες και ξενοδοχεία χτισμένα «μέσα» στο βουνό: ιδού τα αυθαίρετα λες, μόνο που εκεί έχουν βρει ένα τρόπο να μην βγάζουν μάτι. Ίσως επειδή εκεί το δάσος παρέμεινε δάσος (για να θυμηθώ τη μπαρούφα που είχε πει ένας Έλλην ασήμαντος).
Δυστυχώς η Λίμνη θέλει χρόνο, θέλει μέρες και διάθεση για βόλτες, πεζοπορία και άλλα πολλά. Και έχει και άλλες Λίμνες, όπως η Garda, που λένε ότι είναι ωραιότερη…
Τιμαί του ταξιδιού: λογικαί. Αν εξαιρέσεις έναν cappuccino που πλήρωσα 8 ευρώ (ας μην το ακούσει κανένας εδώ και μπουν ιδέες) και το γνωστό νερό που στο εξωτερικό το πληρώνεις χρυσάφι, κατά τα άλλα λογικαί.
Μου έκανε εντύπωση η συνεχής αλλά διακριτική παρουσία της Αστυνομίας και ο χαλαρός (σχεδόν ελληνικός) τρόπος των Ιταλών.
Πήγα μια μέρα στο Ταχυδρομείο να αγοράσω γραμματόσημα (έχω αυτό το ελάττωμα με τις καρτ ποστάλ). Μπαίνω, παίρνω το γνωστό νουμεράκι και έχω μπροστά μου 15 άτομα (ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΓΡΙΑ).
Περίμενα 20 λεπτά και ο υπάλληλος ακόμα εξυπηρετούσε τον ίδιο: το «εξυπηρετούσε» με μια ευρύτερη έννοια: μιλούσαν, έφευγε ο υπάλληλος, ερχόταν πάλι, μιλούσε, χαχάνιζε, ερχόταν μια άλλη Ιταλίδα ντάνα-υπάλληλος στο πλάι στα μουλωχτά να του κάνει κάτι δουλίτσες και η ώρα πέρναγε.
Κανείς όμως δεν διαμαρτυρόταν. Μόνο εγώ εκνευρίστηκα και έφυγα. Αποτέλεσμα: οι καρτ ποστάλ από Μιλάνο έχουν ωραιότατα ελληνικά γραμματόσημα. Σιγά.
Οι Ιταλοί με τους οποίους ήρθα σε επαφή μου φάνηκαν λιγότερο ευγενικοί από ό,τι ένας Έλληνας απέναντι σε τουρίστα και εννοείται ότι δεν μιλάνε αγγλικά (με ελάχιστες εξαιρέσεις που απλά καταλαβαίνουν). Όσο για τα Ιταλικά, να με συμπαθάτε οι φαν της γλώσσας, αλλά εμένα πάντα θα μου φαίνονται αστεία.
Το πιο αστείο του ταξιδιού: στο αεροπλάνο της επιστροφής ένας Έλλην φορούσε μάσκα για μικρόβια. Αυτή τη φτηνή που πουλάνε και στις λαϊκές. Την έβγαλε μόνο για να σαβουρδίσει το φαί (εννοείται) και για να διαβάσει εφημερίδα (μην τυχόν και δεν μάθει τι γίνεται στη χώρα του Τελάκη).
Βρε μανίτσα μου, χώρια από το ότι ήσουν γελοίος, ξέχασες ότι ερχόσουν στη χώρα με υπουργό Υγείας τον Αβραμόπουλο; Υπάρχει μεγαλύτερη εγγύηση;
Αυτά τα ολίγα το τριήμερο. Μερικές φωτογραφίες εδώ.

ΥΓ1 Διάβασα και ένα βιβλιαράκι: Το Πέμπτο Παιδί (The Fifth Child) της βραβευμένης με Νόμπελ Doris Lessing. Ίσως το πιο αδιάφορο βιβλίο που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Και με πολύ κακή μετάφραση.
ΥΓ2 Καλό μήνα σε όλα τα παιδάκια. Ειδικά σε δύο: στο παιδάκι που μας προστατεύει εκεί στα σύνορα και στο παιδάκι που ετοιμάζεται να φέρει στον κόσμο ένα άλλο παιδάκι.