1976-24 de marzo-2009. Τreinta y tres años del golpe militar y genocida en Argentina
No olvidamos a los 30.000 desaparecidos, a los soldados muertos y víctimas en las Malvinas, a los millones de argentinos condenados a la miseria.No perdonamos.
Σαν σήμερα πριν από 33 χρόνια η Αργεντινή ξεκινούσε να γνωρίζει τη χειρότερη –αν μπορεί να γίνει σύγκριση- δικτατορία της ιστορίας της. Το video από το youtube με τη μουσική των Gotan Project παρουσιάζει αυτά τα επτά χρόνια: από την πρώτη μέρα, τις διώξεις, το κίνημα Madres (y Abuelas) de la Plaza de Mayo, τη στήριξη της Εκκλησίας στους δικτάτορες, την εναλλαγή τους στην εξουσία, το Mundial του 1978 για να ψυχαγωγείται ο λαός, τα σκληρά οικονομικά μέτρα, τον πόλεμο για την ανακατάληψη των Malvinas και την επιστροφή της Δημοκρατίας το 1983 με τον Raúl Alfonsín. Συγκινητική η στιγμή που ο συγγραφέας Ernesto Sábato παραδίδει στον πρόεδρο το πόρισμα (Νunca más= ποτέ ξανά) για τους desaparecidos, τους «εξαφανισμένους» της δικτατορίας, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι αυτή η ισπανική λέξη έγινε θλιβερό προνόμιο της Αργεντινής σε όλο τον κόσμο. Palabra -triste privilegio argentinο- que hoy se escribe en castellano en toda la prensa del mundo.
APΓENTINH 33 XPONIA AΠO TO ΠPAΞIKOΠHMA TOY BINTEΛA ΠΩΣ Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ 1976 Στις 24 Μαρτίου 100.000 άτομα έκαναν διαδήλωση στην Πλατεία του Mαΐου (Plaza de Mayo), γνωστή από τις διαδηλώσεις των μητέρων των αγνοούμενων - θυμάτων της δικτατορίας του Bιντέλα, πριν από 33 χρόνια. Στη διαδήλωση πήραν μέρος συνδικάτα, φοιτητές και αριστερές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένου και του Παρτίδο Ομπρέρο. Oι διαδηλωτές απαίτησαν δικαιοσύνη και τιμωρία των δολοφόνων και βασανιστών του στρατιωτικού καθεστώτος που είναι υπεύθυνο για το θάνατο 30.000 ατόμων, τα οποία δεν έχουν βρεθεί ποτέ. Το πλήθος φώναζε «Μητέρες της Πλατείας, ο λαός σας αγκαλιάζει» και επίσης «παρών, τώρα και πάντα», προς τιμή των αγνοουμένων. Στις 24 Μαρτίου του 1976 οργανώθηκε το αιματηρότερο στρατιωτικό καθεστώς στην ιστορία της Αργεντινής, απαγάγοντας, δολοφονώντας και βασανίζοντας συστηματικά ένα ολόκληρο τμήμα της αριστεράς, συνδικαλιστές και όποιον θεωρούσε ύποπτο ο στρατός ή η αστυνομία. Aκόμα και μητέρες των αγνοουμένων έπεσαν θύματα βασανιστηρίων. Οι εκτελεστές, βασανιστές και δολοφόνοι 30.000 αριστερών στην πλειοψηφία – ήταν τα πολιτικά όργανα της αργεντίνικης εθνικής μπουρζουαζίας και του ιμπεριαλισμού. Ήταν ο αστικός στρατός υπό την ηγεσία του στρατηγού Bιντέλα. Πίσω βρισκόταν η αμερικανική CIA που διαδραμάτιζε αποφασιστικό ρόλο. Η δικτατορία, απήγαγε τους «υπόπτους» μέσα στη νύχτα με αυτοκίνητα χωρίς πινακίδες, τους μετέφερε σε άγνωστα μέρη, όπου βασανίζονταν με απάνθρωπες μεθόδους και μετά τους σκότωναν. Στη συνέχεια με ελικόπτερο μεταφέρονταν πάνω από τον ωκεανό και πέταγαν το πτώμα τους στη θάλασσα, χωρίς καμιά πιθανότητα να βρεθεί ποτέ το σώμα τους. Αυτή τη δικτατορία το ΚΚΕ την είχε χαρακτηρίσει ως «κεντρώα» και είχε αρνηθεί να την καταδικάσει επειδή η σοβιετική γραφειοκρατία είχε εμπορικές σχέσεις μαζί της. Παρά το φόβο, την τρομοκρατία και το θάνατο που κυριαρχούσε εκείνες τις ημέρες, μια ηρωική ομάδα γυναικών, που εναγωνίως αναζητούσαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, τόλμησαν να αψηφήσουν το καθεστώς και έκαναν παγκόσμια γνωστή την αναζήτηση των παιδιών τους. Έμειναν γνωστές ως Madres de Plaza de Mayo με τις εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις τους μπροστά στο προεδρικό παλάτι. Οι Las Madres, όπως τις αποκαλούν στην Αργεντινή, συνεχίζουν την πάλη των χαμένων παιδιών τους, υπερασπιζόμενες και προσφέροντας την αλληλεγγύη τους σε κάθε προοδευτική, αριστερή και επαναστατική υπόθεση, όπως με τους πικετέρος, το κίνημα των εργοστασίων υπό κατάληψη, τους φτωχούς και τους πεινασμένους. Τριάντα χρόνια αργότερα τα ίδια κοινωνικά συμφέροντα και κοινωνικές τάξεις, με τις αναπόφευκτες αλλαγές που έφερε η ιστορική διαδικασία της ταξικής πάλης και της καπιταλιστικής κρίσης, κυριαρχούν στην Αργεντινή. Είναι οι πυλώνες της κεντροαριστερής κυβέρνησης του Κίρτσνερ, όπως τότε ήταν τα στηρίγματα της δικτατορίας του Βιλέντα.Περισσότερα για όποιον ενδιαφέρετε εδώ Καλημέρα Αργεντίνε!!!
"πέτσινο" δλδ ήταν το μουντιάλ; κάθε χώρα έχει τελικά τις δύσκολες στιγμές της και το χειρότερο είναι ότι παντού υπάρχουν νοσταλγοί τέτοιων καθεστώτων.. και η εκκλησία βλέπω παντού τα ίδια θεάρεστα έργα κάνει..
Τελικά η χούντα του Βιδέλα, όπως και οι οπερετικοί δικοί μας χουνταίοι (Παττακός σούπερ σταρ), χρειάστηκαν μια στρατιωτική καταστροφή για να ξεκουμπιστούν...
Ποτέ ξανά!
Τώρα όμως θέλει περισσότερη προσοχή, διότι οι χούντες είναι πιο ύπουλες και σαφώς πιο γκλάμουρους...
la pesadilla de los desaparecidos... Ντροπή, δεν υπάρχει άλλη λέξη. Και προσυπογράφω την τελευταία πρόταση του pols, οι νέες χούντες είναι ύπουλες και γκλαμουράτες.
Σαν σήμερα πριν από 33 χρόνια η Αργεντινή ξεκινούσε να γνωρίζει τη χειρότερη –αν μπορεί να γίνει σύγκριση- δικτατορία της ιστορίας της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο video από το youtube με τη μουσική των Gotan Project παρουσιάζει αυτά τα επτά χρόνια: από την πρώτη μέρα, τις διώξεις, το κίνημα Madres (y Abuelas) de la Plaza de Mayo, τη στήριξη της Εκκλησίας στους δικτάτορες, την εναλλαγή τους στην εξουσία, το Mundial του 1978 για να ψυχαγωγείται ο λαός, τα σκληρά οικονομικά μέτρα, τον πόλεμο για την ανακατάληψη των Malvinas και την επιστροφή της Δημοκρατίας το 1983 με τον Raúl Alfonsín.
Συγκινητική η στιγμή που ο συγγραφέας Ernesto Sábato παραδίδει στον πρόεδρο το πόρισμα (Νunca más= ποτέ ξανά) για τους desaparecidos, τους «εξαφανισμένους» της δικτατορίας, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι αυτή η ισπανική λέξη έγινε θλιβερό προνόμιο της Αργεντινής σε όλο τον κόσμο.
Palabra -triste privilegio argentinο- que hoy se escribe en castellano en toda la prensa del mundo.
Ποτέ ξανά. Ποτέ και πουθενά.
ΑπάντησηΔιαγραφήAPΓENTINH
ΑπάντησηΔιαγραφή33 XPONIA AΠO TO ΠPAΞIKOΠHMA TOY BINTEΛA
ΠΩΣ Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ 1976
Στις 24 Μαρτίου 100.000 άτομα έκαναν διαδήλωση στην Πλατεία του Mαΐου (Plaza de Mayo), γνωστή από τις διαδηλώσεις των μητέρων των αγνοούμενων - θυμάτων της δικτατορίας του Bιντέλα, πριν από 33 χρόνια. Στη διαδήλωση πήραν μέρος συνδικάτα, φοιτητές και αριστερές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένου και του Παρτίδο Ομπρέρο. Oι διαδηλωτές απαίτησαν δικαιοσύνη και τιμωρία των δολοφόνων και βασανιστών του στρατιωτικού καθεστώτος που είναι υπεύθυνο για το θάνατο 30.000 ατόμων, τα οποία δεν έχουν βρεθεί ποτέ.
Το πλήθος φώναζε «Μητέρες της Πλατείας, ο λαός σας αγκαλιάζει» και επίσης «παρών, τώρα και πάντα», προς τιμή των αγνοουμένων.
Στις 24 Μαρτίου του 1976 οργανώθηκε το αιματηρότερο στρατιωτικό καθεστώς στην ιστορία της Αργεντινής, απαγάγοντας, δολοφονώντας και βασανίζοντας συστηματικά ένα ολόκληρο τμήμα της αριστεράς, συνδικαλιστές και όποιον θεωρούσε ύποπτο ο στρατός ή η αστυνομία. Aκόμα και μητέρες των αγνοουμένων έπεσαν θύματα βασανιστηρίων.
Οι εκτελεστές, βασανιστές και δολοφόνοι 30.000 αριστερών στην πλειοψηφία – ήταν τα πολιτικά όργανα της αργεντίνικης εθνικής μπουρζουαζίας και του ιμπεριαλισμού. Ήταν ο αστικός στρατός υπό την ηγεσία του στρατηγού Bιντέλα. Πίσω βρισκόταν η αμερικανική CIA που διαδραμάτιζε αποφασιστικό ρόλο.
Η δικτατορία, απήγαγε τους «υπόπτους» μέσα στη νύχτα με αυτοκίνητα χωρίς πινακίδες, τους μετέφερε σε άγνωστα μέρη, όπου βασανίζονταν με απάνθρωπες μεθόδους και μετά τους σκότωναν. Στη συνέχεια με ελικόπτερο μεταφέρονταν πάνω από τον ωκεανό και πέταγαν το πτώμα τους στη θάλασσα, χωρίς καμιά πιθανότητα να βρεθεί ποτέ το σώμα τους. Αυτή τη δικτατορία το ΚΚΕ την είχε χαρακτηρίσει ως «κεντρώα» και είχε αρνηθεί να την καταδικάσει επειδή η σοβιετική γραφειοκρατία είχε εμπορικές σχέσεις μαζί της.
Παρά το φόβο, την τρομοκρατία και το θάνατο που κυριαρχούσε εκείνες τις ημέρες, μια ηρωική ομάδα γυναικών, που εναγωνίως αναζητούσαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, τόλμησαν να αψηφήσουν το καθεστώς και έκαναν παγκόσμια γνωστή την αναζήτηση των παιδιών τους. Έμειναν γνωστές ως Madres de Plaza de Mayo με τις εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις τους μπροστά στο προεδρικό παλάτι. Οι Las Madres, όπως τις αποκαλούν στην Αργεντινή, συνεχίζουν την πάλη των χαμένων παιδιών τους, υπερασπιζόμενες και προσφέροντας την αλληλεγγύη τους σε κάθε προοδευτική, αριστερή και επαναστατική υπόθεση, όπως με τους πικετέρος, το κίνημα των εργοστασίων υπό κατάληψη, τους φτωχούς και τους πεινασμένους.
Τριάντα χρόνια αργότερα τα ίδια κοινωνικά συμφέροντα και κοινωνικές τάξεις, με τις αναπόφευκτες αλλαγές που έφερε η ιστορική διαδικασία της ταξικής πάλης και της καπιταλιστικής κρίσης, κυριαρχούν στην Αργεντινή.
Είναι οι πυλώνες της κεντροαριστερής κυβέρνησης του Κίρτσνερ, όπως τότε ήταν τα στηρίγματα της δικτατορίας του Βιλέντα.Περισσότερα για όποιον ενδιαφέρετε εδώ
Καλημέρα Αργεντίνε!!!
"πέτσινο" δλδ ήταν το μουντιάλ;
ΑπάντησηΔιαγραφήκάθε χώρα έχει τελικά τις δύσκολες στιγμές της και το χειρότερο είναι ότι παντού υπάρχουν νοσταλγοί τέτοιων καθεστώτων..
και η εκκλησία βλέπω παντού τα ίδια θεάρεστα έργα κάνει..
Τελικά η χούντα του Βιδέλα, όπως και οι οπερετικοί δικοί μας χουνταίοι (Παττακός σούπερ σταρ), χρειάστηκαν μια στρατιωτική καταστροφή για να ξεκουμπιστούν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ ξανά!
Τώρα όμως θέλει περισσότερη προσοχή, διότι οι χούντες είναι πιο ύπουλες και σαφώς πιο γκλάμουρους...
Super ενημέρωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ ξάνα λοιπόν για καένα λαό και καμία χώρα!
καλησπέρες
Super ενημέρωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ ξάνα λοιπόν για καένα λαό και καμία χώρα!
καλησπέρες
...
ΑπάντησηΔιαγραφήTengo algunos flashes de aquella época. El más fuerte, éste, a unas pocas cuadras de casa:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.asociacionanahi.org.ar/casamt.html
Το "ποτέ πια" έχει ειπωθεί πολλές φορές στην ιστορία, και συχνά διαψεύσθηκε. Ας ελπίσουμε αυτή τη φορά να βγει αληθινό!
ΑπάντησηΔιαγραφήla pesadilla de los desaparecidos... Ντροπή, δεν υπάρχει άλλη λέξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι προσυπογράφω την τελευταία πρόταση του pols, οι νέες χούντες είναι ύπουλες και γκλαμουράτες.