Γυρίσαμε

Γυρίσαμε αγαπημένα μου blogόπαιδα και πολύ μου λείψατε. Δεν είχαμε όμως εκεί υπολογιστή με ελληνικό πληκτρολόγιο να σας γράφουμε πώς περνάμε (όπως κάτι άλλοι), οπότε δεν έγραψα τίποτα με αποτέλεσμα να μας πούνε και άκαρδους (ορισμένοι). Πάντως, μία μέρα ήταν να γράψω. Ξεκίνησα (με ήλιο) να πάω για το Ίντερνετ καφέ, αλλά στο δρόμο άρχισε να ρίχνει χαλάζι. Και ως γνωστόν, το κεφάλι του καραφλού είναι η χαρά του χαλαζιού. Οπότε γύρισα πίσω, καθότι τα καρούμπαλα δεν μου προσθέτουν γοητεία.
Επίσης, ζητώ δημόσια συγγνώμη από την γλυκιά Cindy που προσπάθησε να επικοινωνήσει για να βρεθούμε, αλλά πού να ήξερε η καημένη τι καρμοιροτσιγγούνης είμαι: το κινητό μου δεν έχει περιαγωγή (roaming το λέμε στα Τρίκαλα Κορινθίας) και ένα άλλο καρτοκινητό που είχα μαζί δεν άντεξε πολλές μέρες. Μονάδες τέλος και η Cindy έφαγε πόρτα. Ελπίζω τώρα που έγινα ρόμπα να με συγχωρέσει.
Δύσκολο να γράψω εντυπώσεις από το Λονδίνο, μια πόλη στην οποία έχω ζήσει και έχω πάει τουλάχιστον 50 φορές τα τελευταία 25 χρόνια. Με διαφορετική παρέα, διάθεση, σκοπό ή προσδοκία...
Σε κάθε περίπτωση, η τωρινή παρέα είχε ρυθμό χαλαρό, είχε θέατρα, βόλτες, μουσεία, ξεκούραση, φαί.
Πήγα επιτέλους και στο London Eye, το οποίο βρήκα εντυπωσιακό, ενώ για πρώτη φορά επιχείρησα να μπω στον Kαθεδρικό του St Paul's. Μέχρι την είσοδο έφτασα, γιατί μετά είχε εισιτήριο. Ντροπή. Τέτοια ξεφτίλα ούτε στο Βατικανό, που είναι και οι πρώτοι στο εμπόριο.
Ξαναπήγα με μεγάλη χαρά στη National Gallery και στο Victoria&Albert (κατά τη γνώμη μου αδικημένο μουσείο).
Έκανα και μια γρήγορη βόλτα στο Harrod's (είχα κάτι παραγγελίες), το οποίο σιχαίνομαι. Τελικά κατάλαβα τι με ενοχλεί με αυτό το κατάστημα: η υπερβολή, οι τουρίστες, η κιτς διακόσμηση και η κλαψομουνίαση του ιδιοκτήτη για την κακιά βασιλική οικογένεια που δεν ήθελε να δει ευτυχισμένο τον γιόκα του...
Παρακολουθούσα με έκπληξη τις στρατιές Αγγλων που κάθονταν έξω από τις pub για να καπνίσουν. Το κρύο να τρυπάει και εκείνοι με το pint of lager και το τσιγαράκι. Για όλα υπάρχει λύση...
Χάρηκα με το όμορφο παιχνιδάκι που μου έπαιζε κάθε μέρα η υπάλληλος στον underground με το travelcard: το αγόραζα, το έβαζα στο μηχάνημα, άνοιγε η πόρτα και στη συνέχεια για όλες τις υπόλοιπες φορές το travelcard δεν δούλευε. Μια παράξενη μοίρα το χτύπαγε και εγώ έτρεχα στον υπάλληλο να μου ανοίξει...
Σήκωσα το φρύδι με τον οδηγό ενός λεωφορείου: πήχτρα μέσα και εκείνος σταματάει σε μια στάση και ανοίγει την πόρτα της εισόδου. Μπαίνουν 5-6, δεν προχωράνε καθόλου -πού να πάνε άλλωστε- και εκείνος σβήνει τη μηχανή περιμένοντας να κατέβουν. Μουλάρωσε. Αν δεν κατέβαιναν, δεν έβαζε μπρος. Βέβαια ακόμα αναρωτιέμαι γιατί τους άνοιξε την πόρτα, in the first place...
Το Chicago είναι μιούζικαλ με εξαιρετικές ερμηνείες, δυστυχώς όμως το θέατρο (Cambridge Theatre) είναι πάρα πολύ κακό. Μου θύμισε παρακμιακά ελληνικά θέατρα της δεκαετίας του 1990. Λυπήθηκα που δεν βρήκα εισιτήριο για τη Madame de Sade με Judi Dench, την οποία λατρεύω.
Έγινε και η διαδήλωση κατά της Συνόδου G20. Ας μην πω τίποτα για το πώς γίνεται εκεί μια επιτυχημένη διαδήλωση, γιατί το ζήτημα προκαλεί μελαγχολία. Η βασική διαφορά με την Ελλάδα: στο Λονδίνο διαδήλωσαν αρκετές χιλιάδες στην άκρη (κυρίως) του δρόμου, ενώ σε μια περίπτωση έκλεισε ένα πολύ κεντρικό σημείο. Το αποτέλεσμα: τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν με τη διαδήλωση, τα συνθήματα, τα αιτήματα, την ουσία...
Μια εξομολόγηση: πριν από 25 χρόνια που πήγα για πρώτη φορά στη ζωή μου στο Λονδίνο, μου είχε κάνει εντύπωση ο νωχελικός τρόπος που αλλάζουν χρώμα οι φωτεινοί σηματοδότες: πράσινο… πορτοκαλί… κόκκινο. Και ανάποδα: κόκκινο… πορτοκαλί… πράσινο. Μετά από 25 χρόνια εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτό ακριβώς χαρακτηρίζει το Λονδίνο: ο νωχελικός τρόπος που (δεν) αλλάζει.
Και τρεις εξίσου διαχρονικές παρατηρήσεις:
* Έχω γυρίσει αρκετά τον πλανήτη και πιστεύω ότι πουθενά αλλού οι Έλληνες δεν είναι τόσο ενοχλητικοί όσο στο Λονδίνο.
* Το Λονδίνο έχει περισσότερους Ισπανούς από τη Μαδρίτη.
* Πουθενά στον κόσμο οι άνθρωποι δεν είναι τόσο ακομπλεξάριστοι.

Και ως γνωστό ψώνιο που είμαι, το έριξα στις φωτογραφίες. Μερικές εδώ