Cojo querido*

Μου αρέσει ο Φεβρουάριος, για διάφορους περίεργους και μη λόγους:

* Καταρχήν έχει 28 μέρες. Δηλαδή 4 εβδομάδες επί 7. Νοικοκυρεμένα πράγματα. Για έναν άνθρωπο ψυχαναγκαστικό σαν εμένα, αυτό είναι το σωστό. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να μπλέκουμε με τα 30 και τα 31. Φεβρουάριος forever.
* Υπάρχουν σοβαρότατες πιθανότητες να χιονίσει και στην Αττική. Να ζήσω επιτέλους τα όμορφα σκηνικά με τις γριές που χωρίς ΚΑΝΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΛΟΓΟ κυκλοφορούν στα παγωμένα πεζοδρόμια για να επαληθεύσουν το αθάνατο ρητό με το... πέσιμο, να ζήσω τους νοικοκυραίους που αναζητούν εναγωνίως το Κράτος, να μοιραστώ τη χαρά της ανιψιάς μου που δεν θα πάει σχολείο, να μοιραστώ τη χαρά όλων που δεν θα πάνε στις δουλειές τους. Και να ελπίσω ότι για μια φορά θα με πετύχει και μένα το χιόνι στο σωστό σημείο, ώστε να μην πάω πουθενά.
* Ανοιγει επιτέλους ο εθνικός φάκελος της Eurovision. Στρατιές θα παρελάσουν από τα κανάλια, έγκριτοι διεθνολόγοι-γιουριβιζιονολόγοι θα αναλύσουν τις συμμαχίες και τα πιθανά 12άρια. Πάνω από όλα λατρεύω που θα ξαναδώ κάπου τη λατρεμένη μου Μπέσυ Αργυράκη.
* Γιορτάζεται (επισήμως) η Αποκριά, οπότε ο κάθε πικραμένος θα βγάλει τα απωθημένα του. Προσωπικά τάσσομαι υπέρ της κατάργησης της γιορτής, δεδομένου ότι ο ανταγωνισμός από τους υπόλοιπους 11 μήνες Αποκριάς είναι πλέον συντριπτικός. Τι να μου πει εμένα ο κάθε πικραμένος που ντύνεται Ινδιάνος με το τσεκούρι, όταν ο άλλος έχει πάρει σβάρνα τα πάρκα και πετσοκόβει τα δέντρα με το ηλεκτρικό πριόνι;
* Στις 24 έχω γενέθλια. Και όπως ξέρετε, δεν θέλω δώρα μου φτάνει η αγάπη σας. Πόσα κλείνω; Όπως ξέρετε, μετά τα 35, όλοι οι άνθρωποι είναι συνομήλικοι...

*cojo querido= κουτσός αγαπημένος (κόχο κερίδο).