Υπηρεσία

Δευτέρα μεσημέρι στο τρόλεϊ. Σχετικά άδειο και έτσι το μάτι μου πέφτει σε μια μορφή καταπληκτική: ένας τύπος γύρω στα 50, τον έλεγες και μποέμ, τον έλεγες και ναυάγιο της ζωής. Ντύσιμο περίεργο. Αν ήμουν καλός άνθρωπος θα το χαρακτήριζα εκκεντρικό. Αλλά δεν είμαι.
Δόντια ελάχιστα. Δεν τα μέτρησα, αλλά σύμφωνα με έναν πρόχειρο υπολογισμό δεν πρέπει να ήταν πάνω από δέκα. Για τα μπροστινά μιλάμε.
Στα αφτιά του φορούσε κάτι πελώρια ακουστικά, υποθέτω για να ακούει μουσική. Λέω «υποθέτω», γιατί ο τύπος μιλούσε μόνος του, τύπου «απόψε αυτοσχεδιάζουμε»: Λέξεις, πρόσωπα, καταστάσεις, όλα μπερδεύονταν γλυκά, αλλά νόημα δεν έβγαινε.
Ξαφνικά χτυπάει το κινητό του. Βάζει μια άνω τελεία στην ενδιαφέρουσα συζήτηση, βγάζει τα πελώρια ακουστικά, σηκώνει το κινητό και πιάνει την κουβέντα. Εννοείται με το volume στο 40: «Έλα Μήτσο... Στο τρόλεϊ είμαι... Ναι, τελείωσα και ανεβαίνω Κέντρο... Πού είσαι;... Εντάξει, θα περάσω να πιούμε ένα ουϊσκάκι και μετά θα πάω στην Υπηρεσία.»
Αν είχα χρόνο, το ορκίζομαι θα είχα κατέβει Ομόνοια να περιμένω τον τύπο να χαρεί το μεσημεριανό ουϊσκάκι με τον Μήτσο, ώστε να δω μετά ποια ήταν αυτή η περίφημη Υπηρεσία. Αλλά δεν είχα χρόνο.
Ατυχία.