Κάποιοι (το) γιορτάζουν

Πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το Post είχατε ακούσει την ανακοίνωση: Λόγω της δημιουργηθείσης εκρύθμου καταστάσεως από του μεσονυκτίου ο στρατός ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας. Εγώ δεν την είχα ακούσει, καθότι δεν είχα γεννηθεί. Τίποτα δεν θυμάμαι από την 7ετία της δικτατορίας. Τη λέξη δικτατορία την έχω ταυτίσει με την Αργεντινή, όπου εκεί ειλικρινά χάνεις τη μπάλα. Φρόντισα όμως να μάθω και για τη δική μας δικτατορία:

- Έμαθα για ανθρώπους που ξαφνικά βρέθηκαν σε ξερονήσια να παλεύουν να μην τους τσιμπήσει σκορπιός. Αριστερούς και Δεξιούς.
- Έμαθα και γνώρισα ανθρώπους που βασανίστηκαν και εξευτελίστηκαν. Δεξιούς και Αριστερούς.
- Έμαθα για ανθρώπους που χειροκροτούσαν τους καραγκιόζηδες-συνταγματάρχες και έλεγαν «τι ωραία που είναι τώρα όλα. Ησυχία, τάξη ασφάλεια». Δεξιούς και αριστερούς.
- Λόγω καταγωγής, δικοί μου άνθρωποι που ζούσαν στο εξωτερικό μου έλεγαν πόσο ρεζίλι γινόταν η Ελλάδα με αυτούς τους γελοίους που την κυβερνούσαν. Με τις αρχαιοελληνικές-κιτς φιέστες, τη βρώμα που εξέπεμπαν και τον άγαρμπο τρόπο που περιέγραφαν τον ελληνικό «παράδεισο». Αλλά παράλληλα, μου έλεγαν και για τον πρόστυχο τρόπο που κανείς στο εξωτερικό (πλην εξαιρέσεων) δεν έκανε τίποτε.
- Είχα την τύχη να γνωρίσω ανθρώπο που πήγαινε καρβέλια με ψωμί στα παιδιά του Πολυτεχνείου το 1973. Χωρίς να ανήκει σε κόμμα. Και δεν θα ήταν ο μόνος.
- Διάβασα και για ανθρώπους που έκαναν αντίσταση με βόλτες σε πάρκα του εξωτερικού. Δεξιούς και αριστερούς.
- Έμαθα για ανθρώπους που με την πτώση της δικτατορίας, από κλακαδόροι έγιναν αντιστασιακοί και προοδευτικοί. Εν μία νυκτί. Δεξιοί και αριστεροί.
- Γέλασα και έφριξα με κάποιους που «διάβαζαν» και δεν πήραν χαμπάρι για τίποτε από τα παραπάνω.

Εξακολουθώ να γελάω, να λοιδωρώ και να περιφρονώ βαθύτατα όλους όσοι θεωρούν ότι μόνο εκείνοι έχουν το δικαίωμα να αποκαλούνται «αγωνιστές». Αρνούνται –λόγω της ηλιθιότητάς τους- να δεχθούν ότι οι λίγοι τρελοί και γενναίοι που παλεύουν για λογαριασμό όλων δεν έχουν κομματική ταμπέλα και χρώμα.
Λυπάμαι ειλικρινά εκείνους που ακόμα και σήμερα λένε «ναι, αλλά τότε υπήρχαν και καλά πράγματα». Αν σκύβεις το κεφάλι, κοιτάς τη δουλίτσα σου και συμβιβαστείς με το να ζεις με τον φόβο, ασφαλώς. Πολλά καλά πράγματα. Είχες κοτζάμ Στελλάρα να κάνει τουρ στην Ελλάδα με το μυστρί. Και την κυρά Δέσποινα να προσβάλλει βάναυσα την αισθητική όλων. Κατέδιδες και τον γείτονά σου, επειδή άκουγε "περίεργα" τραγούδια, και είχες και την ησυχία σου βρε αδελφέ.

Ντρέπομαι, γενικότερα, για εκείνους που νοσταλγούν πάσης φύσεως "καθεστώτα", χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τη σημερινή πραγματικότητα. Αν ήταν απλά γραφικοί, θα τους στέλναμε στη Λαμπίρη και την Αννίτα Πάνια. Δυστυχώς, κυκλοφορούν ανάμεσά μας και είναι επικίνδυνοι.

Αυτά τα ολίγα είχα να πω, θέλοντας να τιμήσω όλους όσοι έκαναν κάτι τότε.

Βγάζω το καπέλο σε όσους έκαναν αυτό το κάτι χαμηλόφωνα, διακριτικά, γενναία. Χωρίς να περιμένουν τίποτε σε αντάλλαγμα.