Να εξομολογηθώ κάτι: Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Προσπερνώ τη φασαρία που κάνουν, τη γκρίνια, τις αγριοφωνάρες στο κινητό και τα παράπονα. Το βλέμμα τους με ενδιαφέρει. Και όχι όλες τις ώρες. Νωρίς το πρωί δεν καταλαβαίνεις πολλά πράγματα, γιατί όλοι νυστάζουν. Ούτε νωρίς το απόγευμα, αφού όλοι είναι κουρασμένοι. Ούτε καν αργά το βράδυ, που όλοι είναι κουλ, λόγω εξόδου. Ειδικά τώρα που λειτουργούν τα Μέσα μέχρι τις 2 το πρωί.
Εκεί στις ενδιάμεσες ώρες είναι που βλέπεις διάφορα. Είπα, λοιπόν, να κάνω μια ταξινόμηση βλεμμάτων και προσκαλώ κάθε ενδιαφερόμενο να συμπληρώσει τη λίστα.
- Μελαγχολικό βλέμμα. Το πιο συνηθισμένο. Αντρες, γυναίκες κάθε ηλικίας. Τι να σκέφτονται άραγε; «Πόσο χάλια είναι όλα», «πόσο μόνος είμαι», «πόσα χρόνια μου απομένουν», «πόσα λίγα βγάζω», «πόσο χάλια είναι αυτή η πόλη», «τι δουλειές με περιμένουν στο σπίτι, παιδιά, άντρας, πεθερά, μαγείρεμα..», «ελπίζω απόψε να μην θέλει πάλι σεξ», «ελπίζω απόψε να κάνω καμιά γνωριμία στο Ίντερνετ»… Και πόσα άλλα δεν θα μπορούσα να συμπληρώσω...
- Αδιάκριτο βλέμμα. Πολύ συνηθισμένο. Ηλικιωμένοι, κυρίως, που κοιτούν τους πάντες περίεργα. Όλα είναι κάπως: Τα ρούχα, οι φωνές, το γέλιο, τα μαλλιά, τα σκουλαρίκια, το λεξιλόγιο. Συνήθως σχολιάζουν μόλις ο ενδιαφερόμενος κατέβει. Αναζητώντας σύμμαχο στο σχόλιο τον διπλανό.
- Καμουφλαρισμένο βλέμμα. Πίσω από γυαλιά ηλίου και ακουστικά. Συνήθως νέοι. Εδώ δεν έχεις και πολλά να πεις, γιατί το μήνυμα είναι σαφές: Do not disturb. «Δεν θα απαντήσω, δεν υπάρχω, δεν θέλω να ξέρω κανέναν». Πίσω βέβαια από τον τοίχο των γυαλιών-μάσκα, μπορεί να υπάρχουν ταυτόχρονα οι δύο προηγούμενες κατηγορίες.
- Ουδέτερο βλέμμα. Ανθρωποι κάθε ηλικίας. Γυρνούν σπίτι ή πάνε απροσδιόριστα κάπου. Απλά πάνε και το θέμα είναι να φτάσουν. Εφημερίδες και βιβλία βοηθούν. Ακόμα και του διπλανού. Αν δεν υπάρχουν ούτε εφημερίδες ούτε βιβλία, κοιτούν τα εισερχόμενα στο κινητό (για 400ή φορά την ίδια μέρα) και στέλνουν μήνυμα «πού είσαι;» στο κολλητάρι τους.
- Πονηρό και σπινθηροβόλο βλέμμα. Σπάνιο. Σχεδόν δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που το είδα.
Προσωπικά θαρρώ πως έχω ή μάλλον είχα λίγο απ' όλα όταν χρησιμοποιούσα τα 3 Μ.Μ.Μ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τη λίστα...για την ώρα δεν έχω να συμπληρώσω κάτι, καθότι έχω καιρό να μπώ σε Μ.Μ.Μ.
Υ.Γ: Μπράβο, ωραίο post!!!
Εσυ Πανη εισαι οδηγαρα.Το εχουμε πει...που να μπαινεις σε ΜΜΜ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟυφ...ΜΜΜ....Τι μου θυμισες.Εμενα δεν με εβαλες σε καμια κατηγορια.
*Εχει και αλλες*
Είπαμε, η λίστα είναι ανοικτή για συμπλήρωμα. Και αν κρίνω από τη μηδενική συμμετοχή του λαού, όλοι οδηγάρες είναι και μείναμε μόνοι στο Μετρό... δεν βαριέσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ανεβαίνω Αθήνα μάλλον ανήκω στο καμουφλαρισμένο βλέμμα :-/
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχανής πόλη. not for me..
Βλέμμα μου χάλασε το νύχι, το μαλλί ή το μακιγιάζ. Γυναίκες ως επί το πλείστον (αλλά και άντρες τώρα τελευταία) με ντεκαπάζ (ή χωρίς) με απόσταση μύτης από το πάτωμα κοντά στο 1,5 km...συνήθως πλησίον των τζαμιών των ΜΜΕ (τα οποία τζάμια χρησιμοποιούνται εναλλακτικά και ως καθρέφτες)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝυσταγμένο βλέμμα από το «κούνα-κούνα» του τρένου, ή του λεωφορείου! Το δικό μου, όλες τις ώρες της ημέρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει και το τρομαγμένο βλέμμα των αλλοδαπών (παράνομων συνήθως) μεταναστών. Που κοιτάνε προς το έδαφος, μην τυχόν και διασταυρωθεί η ματιά τους με κάποιου ντόπιου, αλλά ταυτόχρονα - δεν ξέρω πως - ελέγχουν και την περίμετρο από φόβο μήπως εμφανιστεί κάποιος αστυνομικός ή (χειρότερα) ελεγκτής και τους κόψει πρόστιμο (αφού συνήθως δεν έχουν να πληρώσουν εισιτήριο)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δική μου συνεισφορά, έστω και με τεράστια καθυστέρηση... Εγώ τότε, ήμουν στον κόσμο μου, έγραφα τα δικά μου, από άλλη σελίδα.