Παραμύθι

Αχ βρε Μafa, εσύ την είχες την απορία χρόνια πριν: «τι να έχουν κάνει κάποιοι φτωχοί νότιοι για να αξίζουν ορισμένους βόρειους;»
Φανταζόσουν ποτέ ότι θα ζήσουμε το corralito, το τρισ-κατάρατο corralito στην Ευρώπη;
Σε σένα που ίσως δεν το θυμάσαι, corralito ήταν ο περιορισμός στην ανάληψη μετρητών που επιβλήθηκε στην Argentina to 2001. Φυσικά ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες, οπότε δεν άργησε να έρθει το ελικόπτερο.
Είδες, Αλέκα μου, πόσο απλό ήταν; Αμα θέλεις να γίνει επανάσταση, βάλε περιορισμό στις αναλήψεις. Και μην το πάρεις πίσω. Μαύρο φίδι που σε έφαγε. Μόνο ένα ελικόπτερο μπορεί να σε γλιτώσει από την οργή του νοικοκυραίου. Αλάνθαστη μέθοδος.
Τώρα, δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο, αλλά εκεί πίσω στις αρχές του 2001, υπήρξαν μερικοί ελάχιστοι τύποι που έτρεμαν στην ιδέα του κοινού νομίσματος. Δεν σου μιλώ απαραίτητα για ιδεολόγους. Σου μιλώ για ανθρώπους με τον κοινό νου. Αυτό το τόσο σπάνιο πράγμα που λέγεται κοινός νους.
Ήμουν ένας από αυτούς, αλλά βλέπεις τότε δεν με ήξερες. Και καθόλου δεν με είχε συγκινήσει το 2002 και 2003 η ζήλεια που μου έδειχναν οι συμπατριώτες μου Argentos. Εκείνοι έδιναν μάχη να πάρουν τα υποτιμημένα λεφτά τους από την τράπεζα και μου έλεγαν «che, vos tenés el euro».
Αμ δε! Διότι ο κοινός νους ψιθύριζε κάτι πολύ απλό σε καθηγητάκους σαν τον Σημίτη που πανηγύριζαν όταν το ΑΤΜ ξέρασε το πρώτο 20εύρω: Πού πας ξεβράκωτος στα αγγούρια; Έφτιαξες ομοσπονδία με μια στοιχειώδη δημοσιονομική ομογένεια, ώστε να έρθει να «κουμπώσει» το κοινό νόμισμα; Όχι. Γίνεται να το κάνεις ανάποδα; Όχι.
Και αν δεν πιστεύεις εμένα -αντιδραστικό με έλεγαν τότε- ρώτα τον ηγούμενο Εφραίμ που ξέρει πιο πολλά οικονομικά από τους τελευταίους δέκα υπουργούς οικονομικών μαζί. Εξαιρώ τον Βενιζέλο, που τα ξέρει όλα έτσι κι αλλιώς.
Όταν το κάνεις ανάποδα, είναι απλά θέμα χρόνου να επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας. Με την πρώτη στραβή, ο καθένας θα κοιτάξει την πάρτη του. Και ο ισχυρός, ο οποίος εν τω μεταξύ θα έχει μαζέψει όλο το χαρτί, θα χορεύει τους υπόλοιπους στο ταψί.  
Στο δικό μας παραμύθι, ο ισχυρός είναι η Γερμανία. Το γνωστό ευρωπαϊκό παρατράγουδο. Ανοιξε και κανένα βιβλίο ιστορίας. Γνωστή η τακτική της, η ξιπασιά της, αλλά και η παντελής έλλειψη διπλωματίας.
Έτσι είναι ο Γερμανός. Αυτό που έχει να σου πει, θα στο πει ωμά. Χωρίς γαλλικές αβρότητες, και βρετανικές ευγένειες.
Πολύ σπάταλο για τα γούστα του το ελληνικό Δημόσιο. Επιπλέον, είναι προτεστάντης, οπότε μισεί τα ανήθικα κόλπα των ιρλανδικών και κυπριακών τραπεζών. Του βρωμάει το ισπανικό jamón και βρίσκει εντελώς μίζερα τα πορτογαλικά fados. Και όλα αυτά, για αρχή. Ορεκτικό. Ένας θεός ξέρει ποιος θα πάρει σειρά. Και έτσι, γέμισε ο τόπος μνημόνια. Γερμανικός καταμερισμός εργασίας. Διότι ο πληρώνων και διατάζων.
Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο Γερμανός όσο άκομψα και αν στο λέει, μια αλήθεια την κρύβει: μην τα βάζετε μαζί μας, βάλτε τα με τους πολιτικούς σας. Που τους επιτρέψατε να σας πάνε εκδρομή στην Πομπηία, ενώ στο βάθος το ηφαίστειο φόρτωνε.
Αλλά, επειδή το λέει η μουτσούνα του κάθε Σόιμπλε, δαιμονοποιείται. Και σαν από ένστικτο τρέχουμε στο άλλο άκρο. Κάνοντας χαβαλέ, μουτζώνοντας και ψηφίζοντας γραφικούς επιπέδου Γκρίλο. 
Και τώρα τι γίνεται; Ο κοινός νους θα σου έλεγε ότι το καλύτερο για όλους εμάς είναι να την κάνουμε με ελαφρά από το κοινό νόμισμα.
Αλλά το θέμα είναι πού θα πάμε.Υπάρχει κανένα σχέδιο της προκοπής; Ακουσες εσύ κάτι; Γιατί χωρίς σχέδιο, το να φύγεις είναι εξίσου εγκληματικό με το να μείνεις.
Όσο ηλίθιος είναι ο κάθε ΓΑΠ που υπογράφει Μνημόνια για λίγα δανεικά πιστεύοντας ότι θα εφαρμόσει όσα συμφώνησε, άλλο τόσο απατεώνας είναι και ο κάθε φωνακλάς που σε προτρέπει να φύγουμε με βάρκα την ελπίδα.
Αλλά, η ελπίδα δεν μου ακούγεται σαν καλό Plan B. Ασε που αυτή πεθαίνει πάντα τελευταία, άρα εσύ και εγώ θα πεθάνουμε πρώτοι.
Οπότε, φιλούθκια. Kαι η κηδεία, προτεσταντική: χωρίς στεφάνια και καφέδες. Παξιμάδι και αυτό μισό.