Buitres

Kαμάρωσε στη φωτό το πλοίο Libertad. Ανήκει στο Πολεμικό Ναυτικό της Argentina και λειτουργεί ως εκπαιδευτικό. Και κάθε φορά που τελειώνει η εκπαίδευση για τα ναυτάκια, ανεβάζει άγκυρα για ένα ταξίδι -ας πούμε- αναψυχής. Μην φανταστείς σε τίποτα Μύκονο, Σαντορίνη, Ibiza και Tenerife. Aπλά διασχίζει τον Νότιο Ατλαντικό και πιάνει κάτι αφρικανικά λιμάνια.
Έτσι έγινε πριν από ένα μήνα, όταν το πλοίο έπιασε Γκάνα. Λογικά θα περίμενες να σκάσει μύτη η ντόπια Αννα Καλουτά να καλωσορίσει «τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα». Αμ δε. Αυτό που τους περίμενε ήταν ο δικαστικός κλητήρας, ο οποίος ήθελε να κατάσχει το πλοίο -χωρίς τα ζουμπουρλούδικα- για λογαριασμό Αμερικανικών hedge funds, που ακόμα διεκδικούν λεφτά από τη χρεοκοπία του 2001.
Η λέξη χρεοκοπία ασφαλώς είναι οικεία. Κακά τα ψέματα, μανίτσα : έτσι και σου κάτσει είναι πολύ δύσκολο να ξεμπερδέψεις.
Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, υπάρχουν τρόποι να γλιτώσεις, γιατί η οικονομική χλαπάτσα έρχεται τελευταία. Προηγείται η κοινωνική χρεοκοπία, η φαυλότητα, η πολιτική χυδαιότητα. Τα σημάδια είναι ατελείωτα, απλά μια κοινωνία αποφασίζει συλλογικά να τα αγνοήσει, γιατί «έχει ο θεός» ή απλά η γοητεία του Μαυρογυαλούρου είναι ακαταμάχητη.
Στην Argentina αποφάσισαν να ακολουθήσουν μια μοναχική -αλλά επιτυχημένη- πορεία για την έξοδο από τη χρεοκοπία, παλεύοντας με θηρία, αλλά και με τους δικούς τους δαίμονες. «Κούρεψαν» με το στανιό ένα μεγάλο μέρος του χρέους, καθότι «οι νεκροί δεν πληρώνουν», καταφέρνοντας να πείσουν για το «κούρεμα» το 93% των δανειστών. Υπάρχει όμως και ένα 7% που δεν γούσταρε. Πρόκειται για ανώνυμα και απρόσωπα hedge funds, τα οποία προσέφυγαν σε δικαστήρια, κυρίως των ΗΠΑ, για να πάρουν πίσω τα λεφτά στο ακέραιο.
Στην Argentina αποκαλούνται buitres, δηλαδή γύπες. Θα μπορούσες να τους αποκαλέσεις και «ιδιώτες επενδυτές», γούστα είναι αυτά. Ψάχνουν σε όλο τον κόσμο να εντοπίσουν περιουσιακά στοιχεία της χώρας που τους χρωστά για να τα αρπάξουν και να ρεφάρουν. Πλοία, αεροπλάνα, κτίρια, τραπεζικούς λογαριασμούς και πάει λέγοντας. Και τον Lionelito Messi αν μπορούσαν να απαγάγουν, θα το έκαναν.
Φυσικά οι δικαστικές διαμάχες τραβάνε χρόνια. Και όσο οι δικαστές ψάχνουν τα νομικά, οι άλλες πλευρές κάνουν το παιχνίδι τους.
Δες πώς: το μήνυμα που περνά διεθνώς είναι ότι η μοναχική πορεία μιας χώρας για να βγει από τη χρεοκοπία δεν μπορεί να γίνει ανεκτή, άσχετα αν έχει φέρει αποτελέσματα.
Είδες πώς ξαφνικά γέμισε ο τόπος δημοσιεύματα για τη «νέα χρεοκοπία» της Argentina; Ακουσα και ένα ανθρωπάκι -νομίζω του ΠΑΣΟΚ- να χρησιμοποιεί αυτά τα δημοσιεύματα για να αποδείξει ότι τα νέα μέτρα που ανακοίνωσε το botox του Στουρνάρα και ο Μωυσής-πρωθυπουργός είναι μονόδρομος.
Θα μου πεις, αν είναι του ΠΑΣΟΚ, who gives a fuck; Και ο ανιψιός μου που τελείωσε το Δημοτικό ξέρει καλύτερα οικονομικά από όλους τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και τον καθηγητάκο-πρωθυπουργό που είχε την έμπνευση να μας βάλει στο Ευρώ. Απορώ ειλικρινά πώς αυτός ο άνθρωπος έγινε καθηγητής πανεπιστημίου.   
Αλλά και η άλλη πλευρά κάνει το παιχνίδι της. Ο κάθε πρόεδρος, στην περίπτωσή μας το Cristinάκι, κερδίζει πόντους όταν τα βάζει με τους γύπες. Οι οποίοι ενίοτε είναι συμπατριώτες της. Που βολεύονται με μια νέα συζήτηση περί χρεοκοπίας, ώστε να αγοράσουν -μέσα στη σπέκουλα- φθηνότερα.   
Το καλύτερο όμως στο φυλάω για το τέλος. Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σχέση με εμάς. Απολύτως τίποτα. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω ότι η Argentina δεν συγκρίνεται με τη δική μας de facto χρεοκοπία. Εκεί υπήρχε εθνικό νόμισμα, υπήρχαν και υπάρχουν άλλοι γείτονες και εταίροι, άλλης πάστας πολιτικοί, άλλος πλούτος και το κυριότερο: η στοιχειώδης επιθυμία να παλέψουν με τους δαίμονές τους. Και αν ακόμα αυτό το 7% από τους γύπες επικρατήσει, θα έχει επικρατήσει στα δικαστήρια και όχι επειδή η εναλλακτική πορεία ήταν λάθος.
Εδώ ζούμε σε μια βαλκανική μπανανία, με το Ευρώ που μας κουβάλησε o καθηγητάκος, έχουμε για εταίρους που ακούν τη λέξη «Έλληνας» και φτύνουν τον κόρφο τους, έχουμε πολιτικούς που στο DNA τους είχαν το διορισμό και τις πάσης φύσεως μπίζνες με δανεικά. Και εισάγουμε ακόμα και λεμόνια.
Το χειρότερο: δεν υπάρχει καμία διάθεση να παλέψουμε με τους δαίμονές μας. Το αποδεικνύουν άλλωστε τα ποσοστά που λαμβάνουν οι νέοι «αριστεροί» ή «πιο δεξιοί μάγκες» σωτήρες που υπόσχονται τα πάντα στους πάντες, όπως τα παλιά καλά χρόνια.
Θα μου πεις, και τι να κάνει ο κόσμος; Αυτά τα παλιά καλά χρόνια έχει ως σημείο αναφοράς. Σαν χθες μοιάζει που μιλάγαμε για κρίση γενικώς, αλλά τα δανεικά ήταν φθηνά. Ξεχνιούνται τα μεγαλεία;
Δεν ξέρω εσύ, αλλά εγώ δίνω πιθανότητες να έρθουν αυτά τα χρόνια, όσες και να ξαναγεμίσει ο Πειραιάς ναυτάκια ζουμπουρλούδικα.