Παρένθεση

Σου είχα υποσχεθεί και νέα ενημέρωση από τη γνωστή γειτονιά όπου συμβαίνουν πολλά και ενδιαφέροντα. Ξεκινάμε από το τιμημένο Μεξικό, τη χώρα που όλοι λατρεύουμε παθολογικά. Νομίζω ότι ακόμα και αν δεν υπήρχε το Μεξικό στο χάρτη, κάπως θα έπρεπε να το ανακαλύψουμε για να ακούμε τη μουσική του, να διαβάζουμε τη λογοτεχνία του, να θαυμάζουμε την τέχνη του, να βλέπουμε τις ταινίες του, να δοκιμάζουμε τις γεύσεις του, να εμπνεόμαστε από την Ιστορία του.
Μοναδική ενδεχομένως παραφωνία σε όλα αυτά να είναι το κόμμα που εκπροσωπεί το παληκάρι στη φωτογραφία. Πρόκειται για το PRI, ένα «επαναστατικό-θεσμικό» κόμμα που γεννήθηκε από τα σπλάχνα της μεξικανικής επανάστασης στις αρχές του 20ού αιώνα, για να διαφυλάξει τις αξίες και τα ιδανικά της. Κυβέρνησε τη χώρα επί 71 συναπτά έτη με αξιοσημείωτη για τα δεδομένα της περιοχής σταθερότητα: κάθε έξι χρόνια και ένας νέος πρόεδρος. Με κάλπες. Και με συνυποψήφιους. Αλλά κέρδιζε συνέχεια ο υποψήφιος του PRI.

Όλα αυτά μέχρι το 2000, όταν έχασε τις εκλογές από ένα δεξιό κόμμα και έναν μάνατζερ της Coca Cola Mexico. Θα μου πεις, προκειμένου να ξεφορτωθούμε το καθεστώς PRI, ας έρθει και ο μάνατζερ της Coca Cola. Ας έρθει και ο κουακέρος Παπαδήμος, που λέει ο λόγος. Και ο Σαμαράς μην σου πω. Στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Και το 2006 ξανακέρδισε τις εκλογές το ίδιο δεξιό κόμμα. Τότε βέβαια με τα χίλια ζόρια, καθώς ένας άλλος τύπος που βγήκε δεύτερος, κατήγγειλε νοθεία. Και ξεκίνησε μια δικαστική μανούρα, τύφλα να έχει το σίριαλ με τις κουρτίνες της Βίκης Σταμάτη. Τελικά, οι καταγγελίες δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα και ο δεξιός υποψήφιος φόρεσε την προεδρική κορδέλα και ξελύσαξε. Ο αριστερός δεύτερος έμεινε δεύτερος και το «θεσμικό κόμμα» έπεσε στην τρίτη θέση. Τόση κατάντια. Σαν ΠΑΣΟΚ και χειρότερα.
Έλα όμως που τα τελευταία χρόνια όλα πάνε στραβά στο Μεξικό. Ένας ιδιότυπος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη με τις συμμορίες των ναρκωτικών, οι οποίες σήκωσαν επικίνδυνα κεφάλι. Να φανταστείς, σε μια χώρα που ο Στρατός δεν είχε καμία απολύτως ανάμειξη, ξαφνικά βγήκε στους δρόμους να πολεμά συμμορίες. Και να μετρά απώλειες.
Πού θέλω να καταλήξω με τόση φλυαρία: Μέσα σε αυτό το κλίμα, το εξαφανισμένο «θεσμικό κόμμα» βρήκε την ευκαιρία που ήθελε. Διότι, μανίτσα μου, άμα είσαι καθεστώς 71 χρόνια, τα ξέρεις τα κατατόπια. Αυτό καλό είναι να το γνωρίζουν όσοι σπεύδουν να ξεγράψουν το ΠΑΣΟΚ του Ακη και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.
Έτσι εμφανίστηκε ο τύπος επάνω για να κερδίσει τις εκλογές και να φέρει το PRI πάλι στην εξουσία. Αυτός και αν ήταν ο oρισμός της «δεξιάς παρένθεσης». Μόνο που κράτησε 12 χρόνια.
Καμάρωσέ τον επάνω: Peña Nieto το όνομα του νέου προέδρου και μια ιστορία βγαλμένη από σαπουνόπερα: γάμοι, παιδιά, διαζύγια, πλούτη, πάθη, μπριγιαντίνη στο μαλλί και δεν συμμαζεύεται. Πουλάει αυτό στο Μεξικό, το έχεις δει τόσες φορές στην τηλεοπτική σου οθόνη, προτού σκάσουν μύτη ο Μουράτ, ο Οσμάν και οι φιλενάδες τους από τη γειτονική Τουρκία.
Κέρδισε λοιπόν, αλλά η πρώτη του σκοτούρα είναι ίδια με του κοντού προκατόχου του. Ο γνωστός αριστερός τύπος βγήκε πάλι δεύτερος και κατήγγειλε πάλι νοθεία. Πρόκειται για τον Manuel López Obrador, άλλοτε δήμαρχο της Πόλης του Μεξικού. Αυτή τη φορά η διαφορά ψήφων είναι πιο μεγάλη και δεν ξέρω πόση τύχη θα έχει η ένσταση. Ο Obrador κατήγγειλε ότι το PRI αγόρασε εκατομμύρια ψήφους, μοιράζοντας στον κοσμάκη πιστωτικές να πάρει Plasma TV τώρα που θα κοπεί το αναλογικό σήμα, ώστε να μην χάνει την Όλγα και το (χυδαίο, ακόμα) παρεάκι της. Μοίραζε -λέει- και δωροεπιταγές για καφέδες, chimichangas, tortillas και burritos. Θα μου πεις, πού το περίεργο; Και εδώ 30 χρόνια διόριζαν κοπρόσκυλα για να υπερασπίζονται το «δημόσιο χαρακτήρα». Και μόλις τελειώσαν τα δανεικά, άρχισαν να υπόσχονται «καταγγελία του Μνημονίου» για να πάρουν την ψήφο του απελπισμένου. Μια ζωή τα ίδια σε όλο τον πλανήτη. Στην τελική, με ένα burrito θα γεμίσεις και το στομάχι σου. Με την «καταγγελία»-«αναδιαπραγμάτευση», τι θα κερδίσεις. Τίποτα. Αν ανήκεις και στη μειοψηφία του μαλάκα φορολογούμενου, ακόμα πιο τίποτα. Για αυτό σου λέω, πάρε ολίγη από μπριγιαντίνη να έχεις να πορεύεσαι. Και τα ρέστα παγωτό. Και στον τοίχο μια Plasma TV.

Περνάμε στο επόμενο τεμάχιο. Ο κύριος που βλέπεις επάνω στο κέντρο της φωτό ήταν μέχρι πριν λίγες εβδομάδες ο πρόεδρος της Παραγουάης. Περίεργη χώρα η Παραγουάη, έχει περάσει τρελά βάσανα, πολέμους, δυστυχία. Σκέψου ότι στα τέλη του 19ου αιώνα έχασε έναν πόλεμο κατά των γειτόνων (και εμείς μέσα) και σκοτώθηκε το 90% των ανδρών σε παραγωγική ηλικία. Τι να κάνουν λοιπόν οι άνθρωποι, προκειμένου να μην εκλείψει το είδος, επέτρεψαν την πολυγυνία. Ένας άνδρας έπαιρνε όσες μπορούσε και όσες άντεχε. Καταλαβαίνεις από κρεβατομουρμούρα τι γινόταν. Χίλιες φορές να είχες σκοτωθεί στoν πόλεμο. Με τούτα και με κείνα, το μοντέλο της μητριαρχικής οικογένειας καλά κρατεί ακόμα και σήμερα.
Μετά βέβαια στον 20ό αιώνα ήρθε και ένας δικτάτορας με γερμανικό όνομα να τους κάτσει 700 χρόνια στο κεφάλι και έδεσε το πράγμα. Ή μάλλον, δεν έδεσε ακριβώς, αλλά δημιουργήθηκε ένα άλλο είδος μονοκομματικού καθεστώτος, δεξιάς κοπής. Μέχρι που το 2008 ήρθε ο κύριος Fernando Lugo που βλέπεις επάνω με την αθλητική περιβολή να γίνει πρόεδρος. Σημειωτέον ότι πριν το ρίξει στις φόρμες adidas, φορούσε ράσο. Είπε λοιπόν ο χριστιανός να το κρεμάσει μήπως και προσφέρει άλλες υπηρεσίες με τη λαϊκή ψήφο. Όχι σαν τους δικούς μας τους τράγους που σου κάθονται στο σβέρκο χωρίς να τους επιλέξεις, έχουν άποψη για όλα, υβρίζουν το σύμπαν και εσύ ο μαλάκας ο φορολογούμενος πληρώνεις το μισθό τους, τη λιμουζίνα τους και τα go-go boys που τoυς ζεσταίνουν τα βράδια.
Μη στα πολυλογώ, άμα σου κάτσει να γίνεις αριστερός πρόεδρος σε μια χώρα σαν την Παραγουάη, πόσο να αντέξεις; Το φάντασμα του δικτάτορα και της παρέας του θα σε κυνηγά, ακόμα και αν έχεις μέσον τον σαϊεντολόγο θεό του Τομ Κρουζ. Έτσι και ο φουκαράς ο Fernando Lugo μια ωραία πρωΐα έχασε την εξουσία με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Ήταν αυτό που λέμε «αριστερή παρένθεση». Αυτά είναι καθεστώτα. Και μετά μου λες εμένα ότι ο Σαμαράς θα πουλήσει τα καθεστώτα της ΔΕΗ και του ΟΣΕ. Πιο πιθανό βρίσκω να πουλήσει σε φανάρι της λεωφόρου Κηφισίας κανένα αντίτυπο της γιαγιάς του της Πηνελόπης, παρά τη ΔΕΗ και τον ΟΣΕ. Aν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί.

Κλείνοντας, σου παρουσιάζω σε αποκλειστικότητα εικόνες από το νέο σίριαλ που θα προβάλλει ο ΑΝΤ1 το χειμώνα. Πρόκειται για ριμέικ της αθάνατης σειράς la usurpadora (λα ουσουρπαδόρα= η σφετερίστρια). Πάθη, έρωτες, ίντριγκες και μάχες για την εξουσία με φόντο την Argentina του 19ου αιώνα. Στη φωτό το καστ της σειράς ποζάρει για τους ανά τον κόσμο τηλεθεατές. Επιτέλους μια όαση στην ελληνική τηλεόραση, που θα μας κάνει να ξεχάσουμε για λίγο τα τούρκικα τσεμπέρια και τις ανατολίτισσες femme fatale.
Σημείωση: οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πολιτικά πρόσωπα της σύγχρονης Argentina είναι εντελώς συμπτωματική. Στο ορκίζομαι στον φερετζέ που φορά η τριτο-ξαδέλφη του Ονούρ. Που δεν έχω πιο ιερό.