Outsourcing

Δεν ξέρω εσύ, αλλά εγώ ξέρω τι λατρεύω περισσότερο σε αυτή τη χώρα: τη γλυκιά αφέλεια με την οποία πέφτει από τα σύννεφα όταν γκρεμίζονται οι συλλογικές της φαντασιώσεις. Θυμήσου πριν από δέκα χρόνια, τότε που εξαρθρώθηκε η 17Ν: όλοι πίστευαν ότι θα έβλεπαν κάτι μυστήριες, σχεδόν απόκοσμες φυσιογνωμίες εκτελεστών και ιδεολόγων. Και τους προέκυψαν οι Ξηροί και μια παπαδιά. Το λες και απογοήτευση. 

Πήγαινε το timeline δέκα χρόνια μπροστά: τότε που ο Ακης και το σόι του μπήκε στη φυλακή. Μέχρι τότε ποιος ήταν ο urban legend για το λαμόγιο που τα έφαγε; Ότι κάθεται αραχτός σε ένα κότερο και χαζεύει κώλους στην Ipanema του Río de Janeiro. Και τι προέκυψε; Ένα τσόκαρο που αγόραζε κρόσια των 2.500 ευρώ. Κρόσια και τα νεύρα από την απογοήτευση.

Έλα στο σήμερα: στη βία διά τηλεοράσεως και στον ορυμαγδό ακτιβισμού και φλυαρίας που την ακολούθησε. Μέτρησα ίσα με 3.500 «όχι» του τηλεδημοσιογράφου. Με τόσα κροσέ το μάγουλο της Λιάνας θα έπρεπε να είναι πιο μαύρο και από το σκοτάδι στη Mordor. Mοναδικοί φάροι σταθερότητας, ο Πάκης που πάτησε το auto-pause και η κατά τα άλλα λαλίστατη «Παπακώστα» του ΣΥΡΙΖΑ. Στην αναμπουμπούλα λούφαξαν και άφησαν τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Κλασικά κομματόσκυλα που προφανώς μέτραγαν πόσους ψήφους θα βγάλουν από την όλη ιστορία. Για την κυβέρνηση της κεντροδεξιάς ή της αριστεράς.
Στην επίκαιρη (πλέον) Argentina του 2001 υπήρχε ένα σύνθημα: violencia es mentir (βία είναι το να λες ψέματα). Ο πρόεδρος που έφυγε με το ελικόπτερο έλεγε ψέματα ότι δεν υπάρχει κρίση.
Εδώ το ψέμα κυκλοφορεί με τη μορφή της συλλογικής φαντασίωσης: ο καθένας περιφέρει από μία συνταγή σωτηρίας και δεν ακούει κουβέντα. Ακολουθήστε μόνο εμένα και δεν θα χάσετε. Στο τέλος του δρόμου υπάρχει ένας παράδεισος, κάτι σαν τη Shangri-La για να θυμηθούμε και το βιβλίο του James Hilton.
Θέλεις και άλλα ψέματα; Το να πιστέψεις, για παράδειγμα, ότι όταν το Κράτος απουσιάζει, δεν θα βρεθεί κάποιος να καλύψει το κενό. Στα Τρίκαλα Κορινθίας το λέμε outsourcing. Η δουλειά θα γίνει, άλλοτε με το γκλάμουρ χαμόγελο της φιλανθρωπίας και άλλοτε με βήμα στρατιωτικό.
Σε κάθε περίπτωση, κάποιος άλλος θα σου απλώσει το χέρι. Ξέρει ότι έχεις βρεθεί στα όριά σου, πεινάς ή θα πεινάσεις, φοβάσαι, ανησυχείς, αγωνιάς. Θα τρυπώσει σε διόδια, σε πάσης φύσεως «αγώνες», σε συσσίτια, σε πλατείες όπου φιγουράρουν κρεμάλες και μούτζες. Θα δώσει το «παρών» για να αναγνωρίσεις το χέρι όταν θα απλωθεί και να το πιάσεις. Μέχρι που σήκωσες το βλέμμα και είδες ένα μάτι που γυάλιζε. Πάει, γκρεμίστηκε άλλη μία φαντασίωση.
Δεν ξέρω εσύ τι λες, αλλά για μένα το χυδαιότερο ψέμα είναι να πιστέψεις ότι υπάρχει βία για την οποία σφυρίζουμε αδιάφορα και βία που πρέπει να μας βγάλει στα κάγκελα. Ναι, βία είναι η απελπισία, το πλαστικό ποτήρι, το κροσέ, αλλά και οι άνθρωποι που καίγονται σε μια τράπεζα ως happening, όπως και το ανοιγμένο κεφάλι του βουλευτή Χατζηδάκη. Βία είναι και τα δακρυγόνα που πνίγουν έναν συνδικαλιστή, αλλά βία είναι και τα κτίρια που λαμπαδιάζουν για το φιλοθεάμον κοινό.
Αν βγάλουμε τη μεζούρα και ορίσουμε τη βία όπως μας βολεύει, δεν θα έχει μείνει άλλο ψέμα για να ταΐσει τις συλλογικές μας φαντασιώσεις. Και βασικά την κυριότερη: sólo el pueblo salvará al pueblo (μόνο ο λαός θα σώσει το λαό).