Επιστήμη

Η Ελλάδα δεν είναι μια ακριβής επιστήμη. Σοφή κουβέντα, κάπου την είδα γραμμένη με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα. Το οποίο αν με ρωτήσεις, το θεωρώ χειρότερο από το προηγούμενο. Ή μάλλον, το προηγούμενο μοιάζει ευλογία σε σχέση με αυτό.
Θα μου πεις, από πότε είναι ευλογία να ψηφίζεις με νεύρα; Θα σου πω: από τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός και σε δούλευε ψιλό γαζί, όταν τα δανεικά ήταν φθηνά. Παράλληλα, βλέπεις εκεί στο βάθος κάποιους άλλους να θέλουν κάτι να σου πουν. Εκεί λοιπόν πάνω στα νεύρα σου θα κάνεις και δυο σωστές κινήσεις. Θυμάσαι τα μούτρα του Σαμαρά και του Βενιζέλου μόλις έσκασαν μύτη τα 18άρια και τα 13άρια; Για αυτό σου λέω ευλογία. 
Και ύστερα; Ύστερα ήρθε ο Πικραμμένος και οι μέλισσες. Οι νέες εκλογές, όπου θα κυριαρχούσε ο φόβος. Όλοι το ήξεραν. Και τι έκαναν; Φουλ κουβέντα για το παρελθόν και υποσχέσεις με φόντο τον φόβο. Και μπορεί η Ελλάδα να μην είναι μια ακριβής επιστήμη, οι Έλληνες όμως είναι.
Βασικά υπήρχαν δύο επιλογές: να αφεθούν στις υποσχέσεις ενός Τσίπρα, που πολύ θα το ήθελαν, αλλά δεν θα το επέτρεπαν στον εαυτό τους. Ή στις υποσχέσεις ενός Σαμαρά, τις οποίες δεν πιστεύουν, αλλά θα το επέτρεπαν στον εαυτό τους.
Γιατί; Γιατί ο Έλλην ήταν ανέκαθεν συντηρητικός. Εσχάτως και φοβισμένος. 
Δεν ξέρω αν φταίνε οι γέροι και η περιφέρεια που έβαψαν το χάρτη γαλάζιο. Πιθανόν. Τι να πεις για τους γέρους; Ψηφίζουν συντηρητικά, ζουν πολύ, τρώνε τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων και κάνουν οξυγονοκόλληση σε δάσος (από αυθαίρετα) με 9 μποφόρ με αποτέλεσμα να καίγονται για πλάκα 20.000 στρέμματα δάσους (από αυθαίρετα). Αλλά that's it. Kαι η Περιφέρεια αυτή είναι. Και οι νοικοκυραίοι, επίσης. Και τα ξένα δημοσιεύματα, επίσης. Θέλεις να μιλήσουμε για τα ελληνικά δημοσιεύματα; Διότι στο χωριό μου, το να αποκαλείς τον Τσίπρα δημαγωγό και τον Σαμαρά περίπου άχρηστο, είναι πιο κόσμιο από το να αποκαλείς την Μέρκελ «τσούλα του Βερολίνου» και τον Σόιμπλε «σακάτη με καθετήρα». Δεν επιμένω, ίσως είναι και θέμα αισθητικής.
Για αυτό ήταν ευλογία το προηγούμενο αποτέλεσμα. Αυτό με τα νεύρα. Είναι λίγο αιρετική η άποψή μου, αλλά έπρεπε το Μάιο να ξεκινήσει ωραιότατα ο κύριος Αλέξης με κυβέρνηση. 'Εστω μειοψηφίας ή ανοχής, πες το όπως θέλεις, Η μισή Ευρώπη -που την βρίζουμε- με τέτοιες κυβερνήσεις λειτουργεί. Και με την πρώτη στραβή, εκλογές. Να δεις μετά ποσοστό. Μέχρι και εγώ -ο εξαιρετικά δύσπιστος με αυτό τον ετερόκλητο συρφετό που αποκαλείται κόμμα- θα το ψήφιζα.
Αντ΄αυτού, ο κύριος Αλέξης αναλώθηκε στη φλυαρία, στα «δεν μπορώ τώρα, είμαι μια θεά - μην με αγγίζεις» και τέτοια. Και χάθηκε μια ευκαιρία.
Γιατί οι άλλοι ήταν παλιές καραβάνες και ήξεραν πώς θα πάνε οι νέες εκλογές. Πώς θα χειρίζονταν τον συντηρητικό, το νοικοκυραίο, τον γέρο με την οξυγονοκόλληση και τον φοβισμένο.
Όχι ότι είναι κακό να είσαι Αξιωματική Αντιπολίτευση. Μην ακούς τον Βενιζέλο που του έχει βγει ο εγωισμός και θέλει τώρα να φάνε όλοι μαζί τα σκατά, επειδή ο προκάτοχός του βούλιαξε μια χώρα.  Κάποτε βέβαια ήταν η πιο απλή δουλειά στον κόσμο, αφού το μόνο που χρειαζόταν να κάνεις ήταν υπομονή μέχρι ο νοικοκυραίος να σκυλοβαρεθεί τον άλλο και να σε ψηφίσει.
Τώρα όμως είναι δύσκολη δουλειά, γιατί υπάρχει ρευστότητα. Ο έτερος πόλος δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί. Ψάχνεται. Σαν τον σκύλο έρχεται και σε μυρίζει να δει τι ακριβώς έχεις να πεις. Ίσως η Αξιωματική Αντιπολίτευση να κάνει καλό. Ίσως. Γιατί και ο σκύλος ενίοτε μυρίζει, κατουράει και φεύγει.
Στο χέρι του είναι. Να πείσει περισσότερους (συντηρητικούς και φοβισμένους) να αφεθούν στις υποσχέσεις του, επειδή θα το επιτρέψουν στον εαυτό τους. Ενδεχομένως και κάποιους από εμάς τους δύσπιστους.
Αλλωστε, επειδή η Ελλάδα δεν είναι μια ακριβής επιστήμη, μπορεί τελικά στο ελικόπτερο να μπουν οι σωστοί άνθρωποι.