Rompecabezas

Rompecabezas στα ισπανικά σημαίνει ό,τι και στα ελληνικά: σπαζοκεφαλιά. Σε μια πιο τραβηγμένη μορφή σημαίνει και παζλ, καθότι και αυτό μια σπαζοκεφαλιά είναι. «Rompecabezas» είναι και ο τίτλος μιας σχετικά νέας ταινίας από την Argentina που διακρίθηκε σε διεθνή φεστιβάλ.
Η πρωταγωνίστρια Μaría del Carmen είναι μια γυναίκα που μόλις έκλεισε τα 50. Κλασσική νοικοκυρά, κυριολεκτικά δούλα και κυρά. Περισσότερο δούλα, παρά κυρά. Μαγειρεύει, φροντίζει, τρέχει πάνω-κάτω για να τα προλάβει όλα. Στο σπίτι ένας σύζυγος και δύο συμπαθητικοί μαντράχαλοι, την θεωρούν δεδομένη. Αυτός ήταν και είναι ο ρόλος της: να γίνεται χίλια κομμάτια. Σε μια ατμόσφαιρα που δημιουργεί έναν μόνιμο εκνευρισμό σε σένα που την παρακολουθείς. Μια γυναίκα καταπιέζεται από το καθήκον με έναν τρόπο... οικογενειακό, αλλά εκνευριστικά οικογενειακό. Σχεδόν αρρωστημένο.  
Κάποια στιγμή, εντελώς τυχαία, η María ανακαλύπτει ένα ταλέντο. Έτσι και πέσει στα χέρια της παζλ θα το «δέσει» (όπως λέμε και στα ισπανικά) σε χρόνο-ρεκόρ. Την παρατηρείς να το κάνει με τρόπο ανορθόδοξο. Εσύ και εγώ συνήθως ξεκινάμε από το περίγραμμα και το κυκλώνουμε. Εκείνη το κάνει αλλιώς, σχεδόν σαν τελετουργία: αγγίζει τα κομμάτια, ακόμα και αν δεν έχει την εικόνα από το κουτί, και αυτά της ψιθυρίζουν τη σειρά. Και μετά μπαίνουν στη θέση τους.
Μην στα πολυλογώ, κάποια στιγμή ανακαλύπτει και έναν τύπο που ζητά συμπαίκτρια για τουρνούα παζλ. Ένας ευκατάστατος κύριος που «έδενε» παζλ ως χόμπι ή αντίδοτο στη μοναξιά. Ενδεχομένως και για τα δύο.  
Και για να γίνει μια επάξια συμπαίκτρια, η María θα κάνει τρεις φορές την εβδομάδα ένα μεγάλο ταξίδι από τα προάστια του Buenos Aires στην πιο αριστοκρατική συνοικία της πρωτεύουσας, μυστικά από την οικογένειά της. Όπως σχεδόν μυστικό κρατούσε και το πάθος της για τα παζλ. Ένα πάθος τόσο αντισυμβατικό με τις υποχρεώσεις μιας full time νοικοκυράς.
Το πολύωρο ταξίδι στην πρωτεύουσα είναι παράλληλα και το προσωπικό της ταξίδι σε έναν διαφορετικό κόσμο. Σε έναν άλλο εαυτό.
Η νεαρή σκηνοθέτις της ταινίας με την κάμερα στο χέρι, καταφέρνει να σε κάνει κομμάτι της καθημερινότητας της πρωταγωνίστριας. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι σε εκνευρίζει, σε αγχώνει, σε τρομάζει. Βρίσκεις όμως χρόνο να κατανοήσεις τον μικρόκοσμο της υπόλοιπης οικογένειας, όπως βρίσκεις και χρόνο να θαυμάσεις το ταλέντο της, να χαζέψεις τα δάκτυλά της και πώς αυτά «δένουν» παζλ αμέτρητων κομματιών.
Η δημιουργός της ταινίας δεν βιάζεται να δώσει καμία απάντηση στις πολλές απορίες σου: πόσο μακριά θα πάει το χόμπι της πρωταγωνίστριας και η σχέση με τον συμπαίκτη της; Πόσο θα το αποδεχθεί η οικογένειά της; Θα υπάρχει τελικά οικογένεια; Θα αλλάξουν όλα ή απλά δεν γίνεται να αλλάξουν; Μήπως τα χόμπι για τους πλούσιους του Buenos Aires δεν είναι για νοικοκυρές που ζουν στα άγνωστα και άσημα περίχωρα; 
Πολλές ερωτήσεις. Σαν τα κομμάτια ενός παζλ. Σαν τη μεγαλύτερη «σπαζοκεφαλιά».