Παλούκια

Τελικά δεν ξέρω εσύ τι κατάλαβες για τις εκλογές, αλλά έχω τη φρικτή υποψία ότι το μήνυμα των εκλογών ήταν ότι κάπου έκανες λάθος. Θυμάσαι ποιος ήταν ο σκοπός σου; Να δεις τον αυτοδύναμο Αντωνάκη με μια φάτσα σαν να είχε καταπιεί ένα μαγκάλι κάρβουνα. Τι άλλο ήθελες να δεις; Τον θιασώτη της «αυτοδύναμης Ελλάδας» να νιώθει στο πετσί του τι θα πει να ζεις κλεισμένος στο μικρόκοσμό σου και να μην βλέπεις ότι σε φτύνουν. Τι άλλο; Τη φάτσα της φίλης μου της Αλέκας, όμοια με εκείνη τη φάτσα που είχε όταν, σοκαρισμένη, άκουσε ότι έπεσε το Τείχος του Βερολίνου και ότι ο Φλωράκης θα κάνει κυβέρνηση με τον Επίτιμο, επειδή τα ξεροτήγανα της μακαρίτισσας της Μαρίκας ήταν ποτισμένα με μανόγαλο. Τι άλλο; Τον μέχρι χθες άεργο Αλέξη σε ρόλο πρωταγωνιστή. Δεν ξέρω αν ήθελες να δεις και τον Καιάδα στη Βουλή, αλλά αυτό ερχόταν έτσι κι αλλιώς.
Όλα αυτά την Κυριακή. Γιατί από Δευτέρα, άρχισαν τα παρατράγουδα. Να τα πάρουμε από την αρχή;

Παρατράγουδο, number one: Ο εκλογικός νόμος. Δεν αναφέρομαι στο μπόνους του +50, γιατί αυτή η συζήτηση είναι υποκριτική. Την κάνει συνήθως ο δεύτερος που δεν πήρε αυτό που τσέπωσε ο πρώτος. Και καλό θα ήταν να μην εκτίθεται. Μιλάω για το 20% που έμεινε εκτός Βουλής. Φωνές της λογικής ή μιας διαφορετικής αντίστασης, που δεν ζει από την κρατική επιχορήγηση: το φαινόμενο Τζήμερος, η ντάνα Ιωάννα Κοντούλη, τα μωρά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε κάθε περίπτωση, 1 στους 5 δεν εκπροσωπείται.
Παρατράγουδο, number two: Οι περίφημες «λίγες χιλιάδες ψήφοι» που δεν χαρίσαμε στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ανερυθρίαστα μας είπαν. Τι να κάνουμε, μανίτσες μου; Έτσι ψηφίσαμε. Αν ζούσαμε στη Βόρειο Κορέα θα τραβάγαμε ένα 97%, θα χειροκροτούσαμε ο ένας τον άλλον και θα πηγαίναμε για ύπνο. Αλλά εμείς έτσι γουστάραμε. Να κοντύνουμε τους θρασείς και να μαυρίσουμε όσους πιστεύουν ότι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Αλλά για να μην πάρει κανενός ο κώλος αέρα, όλοι από ένα 15αράκι -πάνω κάτω- και vaya con diós που λένε και στο χωριό μου. Έλεος δηλαδή: ο Αλέξης ήθελε «λίγες χιλιάδες ψήφους», η άλλη να κοιμηθεί με τον Brad Pitt, o άλλος με την Angelina Jolie, o τρίτος και με τον Brad και με την Angelina. Χαιρετίσματα. Όπως λένε και στα Τρίκαλα Κορινθίας, life sux.
Παρατράγουδο number three: Το υφάκι των ΣΥΡΙΖέων στα κανάλια. Θα μου πεις, ανθρώπινο. Κάπως έτσι συμπεριφέρονταν και οι ψωμόλυσσες ΠΑΣόκοι το 1981, θυμάσαι Ακη μου; Να τους δώσω και ένα δίκιο, καθαρά από άμυνα: όταν έχεις απέναντί σου την Όλγα και το (χυδαίο) παρεάκι της ή την άλλη την Στάη, η οποία μάλλον πίνει τρία Red Bull πριν βγει στον αέρα, πώς να τους αντιμετωπίσεις; Αλλά βρε αγάπες, λίγο μέτρο. Με 16% και τόση αλαζονεία; Και από κάτι μουτσούνες που ανάθεμα αν έχουν πάει μέχρι τη Λαμία με το ΚΤΕΛ;
Παρατράγουδο number four: οι εμμονές των στραπατσαρισμένων να κάνουν κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνος ο Αρης Σπηλιωτόπουλος, τον είδα και δάκρυσα. Έτοιμος να σκίσει το μπουρνούζι του ήταν προκειμένου να θυσιάσει τα πάντα για να γίνει ο Τσίπρας πρωθυπουργός. Αμ εκείνη η Εύη Χριστοφιλοπούλου; Χτυπιόταν για να πείσει ότι θα στηρίξει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όσες μπαρούφες και αν έλεγε την ίδια ώρα ο Στρατούλης. Όσο πιο πολύ κρατικοποιούσε τα πάντα ο Στρατούλης -μέχρι και το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς του- τόσο περισσότερο έκοβε τις φλέβες της η Εύη ότι θα τον στηρίξει.
Παρατράγουδο number five: η αντίστοιχη εμμονή του 3% του ΣΥΡΙΖΑ να πρέπει ο Κουβέλης να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό πρέπει να είναι κάτι σαν συλλογική ονείρωξη: ο Φώτης στα πράσινα. Κάτι ήξερε ο άνθρωπος που σηκώθηκε και έφυγε από την Κουμουνδούρου και πήρε και 6%, δηλαδή παραπάνω από όσο έπαιρνε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι χθες. Κατά τα άλλα, θέλουν και «κυβέρνηση της Αριστεράς». Μου θυμίζει κάτι πολιτικάντηδες που φώναζαν «λαέ των Αθηνών» και από κάτω είχε τρία άτομα. Ποια «κυβέρνηση της Αριστεράς», μανίτσα μου; Πες κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να τελειώνουμε. Και μετά μας φταίει ο Σαμαράς που έλιωσε τα λουστρίνια στο Ζάππειο για την αυτοδυναμία.
Παρατράγουδο number six: Η επωδός «κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν για να γίνει κυβέρνηση». Γιατί δεν λέτε ότι ψηφίσαμε λάθος και πρέπει να ξαναπάμε; Όχι εσείς, όχι εμείς, όχι οι άλλοι, πέντε σημεία ο ένας, έξι σημεία ο άλλος, επτά σελίδες ο τρίτος. Δεν γίνεται, δεν σας μπορώ, βρωμάει το χνώτο σας, δεν σας εμπιστεύομαι, παίζει το μάτι σας, ξύνετε τη μύτη σας. Σαν τις γκόμενες, που άνοιξαν το δωράκι, αλλά δεν είναι και ακριβώς του γούστου τους, λείπει και η κάρτα αλλαγής και άρχισε το νιαούρισμα για να πάει ο μαλάκας και πάλι στο μαγαζί να πάρει άλλο. Τουλάχιστον, η φίλη μου η Αλέκα από το πηγάδι μάς το είπε καθαρά: πάρτε το αλλιώς, γιατί η ψήφος δεν μας άρεσε και θα σας κατεβάσουμε κανένα ΠΑΜΕ στα λιμάνια και δεν σας βλέπω το καλοκαίρι να πηγαίνετε ούτε μέχρι τα Παλούκια της Σαλαμίνας για μπάνιο.
Και ερχόμαστε στο ψητό: τα Παλούκια. Αν τελικά το κατάλαβες, το Μάιο ψηφίσαμε για την Κυριακή. Για να αράξουμε και να χαζέψουμε τις φάτσες τους. Και τώρα μας τραβολογάνε για να ψηφίσουμε για τη Δευτέρα. Για το παρακάτω. Εκεί που πάει μόνο ένας στο Προεδρικό και ορκίζεται.
Προφανώς, θα υπάρξουν «διορθώσεις», γιατί ο θυμός έχει εκτονωθεί σε ένα βαθμό. Καμία κάλπη δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Εξαιρώ το τι έχει να πει το στόμα της Όλγας με το (χυδαίο) παρεάκι της και της άλλης που πίνει τα Red Bull: έρχεται η καταστροφή, έρχονται οι εξωγήινοι, θα σκάσει η Αίτνα, το Pinatumbo στις Φιλιππίνες και η Αγία Ελένη στις δυτικές ΗΠΑ. Ξύπνησε και η Νεφερτίτη με τον Φαραώ Ακενατών και θα μας μετατρέψουν σε αποικία της Αιγύπτου. Για αυτό, προσέξτε.  
Τα Παλούκια όμως παραμονεύουν. Δεν ξέρω πώς ακριβώς δουλεύει το μυαλό ενός Έλληνα αριστερού, ευτυχώς το γλίτωσα. Φοβάμαι όμως ότι ζουν με εκείνη τη γνωστή ανόητη αντίληψη ότι μια «κυβέρνηση Αριστεράς» είναι πάντα αρεστή.
Μακάρι -αν τελικά κερδίσουν- να καταλάβουν γρήγορα και έγκαιρα τι θέλουν αυτοί που τους ψήφισαν, πώς και γιατί δεν δουλεύει το ρημάδι το κράτος, τι θα πει άνεργος στον ιδιωτικό τομέα και πόσο βασανιστικά αργά αλλάζουν οι συσχετισμοί στην Ευρωζώνη 16 λαών, κυβερνήσεων και ψηφοφόρων. Δεν θέλω να τους στεναχωρήσω, αλλά η Ελλάδα δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Ούτε της Ευρώπης. Και αν δεν παράγει τίποτα, η Ελλάδα δεν είναι στο μυαλό ούτε καν των κατοίκων της που την εγκαταλείπουν. Μακάρι όλα αυτά να τα καταλάβει όποιος και αν κερδίσει. 
Ελπίζω να είσαι εσύ αισιόδοξος, γιατί εγώ δεν είμαι. Το μέτρο έχει προ πολλού χαθεί και η κοινή λογική έφυγε μετανάστρια.
Στο μυαλό μου γυρίζουν ιστορικά παραδείγματα σωτήρων που βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Και κατέληξαν, είτε στο Γουδί για εκτέλεση, είτε στην ταράτσα ενός Προεδρικού Μεγάρου για να την κάνουν με το ελικόπτερο.
Αυτό το περίφημο ελικόπτερο.