Πανηγύρι

Και εκεί που έλεγες να κλείσεις λίγο το μαγαζί, να αράξεις να απολαύσεις αυτό τον ατελείωτο χειμώνα, να δεις καμιά ταινία και να καμαρώσεις το Cristinάκι στην Argentina, βάρεσε το ξυπνητήρι: «Τελείωσε το PSI, η πατρίδα σώθηκε» ακούστηκε η φωνή. Από τότε που ξεκίνησε αυτή η φάμπρικα της «σωτηρίας από τη χρεοκοπία», τρέχεις από εφιάλτη σε εφιάλτη. Ο τελευταίος δε έχει απλώσει και το χέρι και σου ζητά 2 ευρώ για να ψηφίσεις αρχηγό στο ΠΑΣΟΚ. Τα ύστερα του κόσμου.
Και το κακό ξέρεις ποιο είναι; Όταν έχεις σωθεί τόσες φορές, στο τέλος ένα κουσούρι θα σου μείνει: ή το μάτι θα παίζει, ή το χέρι θα τρέμει ή εκείνο το ελαφρύ τικ στο στόμα θα κάνει καριέρα εγγαστρίμυθου.
Και παρακάτω έχει το εξής δίλημμα: εκλογές τέλη Απριλίου ή αρχές Μαΐου; Εμένα αν με ρωτήσεις, το βρίσκω πιο appropriate αρχές Μαΐου, που είναι και η Κυριακή του Παραλύτου. Να στήσουμε και ένα πανηγύρι στα εκλογικά κέντρα με την κακοντυμένη δικαστική αντιπρόσωπο.
Ατιμο Μνημόνιο: έφτιαξες καριέρες, ανέδειξες αυτό που υπάρχει κάτω από τον πάτο του βόθρου, αλλά χάλασες παλιές-αγαπημένες συνήθειες. Κάποτε ήξερες ότι είχες δύο κόμματα εξουσίας. Της πλάκας βέβαια, αλλά έπρεπε να γίνουμε Ευρώπη. Οι πολιτικοί δούλευαν σαν μελισσούλες: το πρωί διόριζαν, το μεσημέρι ενέκριναν δάνεια σε κολλητούς επιχειρηματίες, αργότερα έκοβαν συντάξεις στα 50, απογευματάκι νομιμοποιούσαν αυθαίρετα και το βράδυ στο καπηλειό με τους συνδικαλιστές «κοινής ωφέλειας». Και στο ενδιάμεσο, fast track πλουτισμός σε εφορίες, πολεοδομίες, νοσοκομεία.
Και τι σου ζητούσαν για αντάλλαγμα; Να ανεχθείς το δικό τους πλουτισμό. Να κοιτάς με δέος το «πόθεν έσχες» και να το σχολιάζεις σαν πανελίστρια τηλεοπτικής εκπομπής. Αυτή τη δουλειά είχαν μάθει οι άνθρωποι. Κατά μάνα κατά κύρη, κατά γιο και θυγατέρα. Και η ζωή κυλούσε γλυκά. Αν ήσουν στο κόλπο.
Και τώρα; Το πανηγύρι που λέγαμε την Κυριακή του Παραλύτου με την κακοντυμένη δικαστική αντιπρόσωπο. Ο κάθε πικραμένος (επειδή στέγνωσαν τα φθηνά δανεικά) έφτιαξε κόμμα, κίνημα, άρμα, ένωση, συμμαχία, πρωτοβουλία, όμιλο, group στο Facebook, ποίμνιο, στάνη, στοά. Στέρεψε και το λεξικό του Μπαμπινιώτη.
Από τη μία πλευρά του νομίσματος, η πατρίδα, το αντι-μνημόνιο, οι κακοί Γερμανοί, οι κακοί καπιταλιστές, οι κακοί μετανάστες, οι κακοί κουακέροι, οι κακοί μεσάζοντες, η μοναχική πορεία, οι κρεμάλες και η δραχμούλα. Στέρεψαν και οι λέξεις.
Και από την άλλη πλευρά του νομίσματος, ο κάθε ομορφάντρας-αρχηγός, η κάθε αμαζόνα-σουφραζέτα. Mε ένα hot-dog στο χέρι.
Και μέχρι να γίνουν οι εκλογές, φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Όπως εκείνα τα video club που γέμιζαν τις γκρίζες γειτονιές της Αθήνας τη δεκαετία του 1980.
Και τι ακριβώς έχουν να πουν όλοι αυτοί; Όσα και οι βιντεοταινίες του Όμηρου Ευστρατιάδη που κρέμονταν σε εκείνα τα φτηνά ράφια.
Χάλασαν βέβαια την πιάτσα στην άλλη παλιά αγαπημένη συνήθεια: όπου υπάρχουν κόμματα εξουσίας της πλάκας, φυτοζωούν κόμματα διαμαρτυρίας εξίσου της πλάκας. Τόσο της πλάκας που ακόμα και οι ρομαντικοί Γάλλοι μοναρχικοί που μαζεύονται στην Place des Pyramides του Παρισιού για να τιμήσουν την Jeanne d' Arc, έχουν πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθούν.
Έτσι είναι. Εκεί που ο κάθε άεργος Αλέξης περιμένει να ορκιστεί πρωθυπουργός για να ξηλώσει -λέει- το Μνημόνιο, που κανονικά θα έπρεπε να του κάνει εικόνισμα, έσκασαν μύτη τα τσαντίρια, οι όμιλοι, οι στοές, τα άρματα, οι συμμαχίες, τα group, τα ποίμνια, οι στάνες και κλέβουν πελάτες.
Δεν θα αργήσουν και οι προσφορές να μου το θυμηθείς: την ώρα που η δυσοίωνη φάτσα της Αλέκας ξορκίζει κάθε πρωτοβουλία που δεν μπορεί να καπελώσει, τα τσαντίρια μοιράζουν ένα τσουβάλι πατάτες σήμερα, ένα αρνάκι αύριο, ένα μαγιάτικο στεφάνι μεθαύριο, ένα κοκτέιλ από φάρμακα παραμεθαύριο.
Δουλίτσα να υπάρχει. Είναι και αυτή η ρημάδα η «ανάπτυξη» που την περιμένουμε και δεν πρέπει να της κάνουμε χαλάστρα.
Αφού με σήκωσες από την ησυχία μου, λέω να της ανοίξω την πόρτα όταν χτυπήσει το κουδούνι. Θα την κάνω μια βόλτα στο σαλόνι και θα της δείξω τη θέα από το μπαλκόνι. Εδώ, αγαπητή μου, βλέπεις τη χώρα όπου επί δεκαετίες το πολιτικό προσωπικό, είτε σχολίαζε τα προβλήματα είτε απλώς τα κατήγγειλε.
Και μετά θα πάμε παρέα στο εκλογικό κέντρο. Τι λες και εσύ Παράλυτέ μου; Θα τα καταφέρει η γριά με το «Π» να ανέβει την σατανικά slippery σκάλα του εκλογικού κέντρου;
Kαι όταν φτάσει μπροστά στην κακοντυμένη δικαστική αντιπρόσωπο, τι σόι ψηφοδέλτια να ζητήσει; Αυθεντικά ή γενόσημα;