Ιδέα

Ακολουθεί ένα post που σου χρωστούσα. Ο λόγος για τις αργεντινές Madres de la Plaza de Mayo. Tις βλέπεις δίπλα σε μια μοντέρνα εκδοχή: Δεν είναι ακριβώς μαντήλι αυτό που έχουν στο κεφάλι, αλλά μωρουδιακή πάνα.
Η ιστορία τους είναι παράλληλη με τη δικτατορία του 1976. Τότε που νέοι -κυρίως- άνθρωποι «εξαφανίζονταν» κατά χιλιάδες. Για την ακρίβεια, πρώτα βασανίζονταν και στη συνέχεια τους έριχναν σε ένα στρατιωτικό αεροπλάνο και τους σκόρπαγαν στον Νότιο Ατλαντικό. Έτσι «καθάριζουν» τα ολοκληρωτικά καθεστώτα από τους «ενοχλητικούς». Μην σε παρασύρει το οποιοδήποτε προσωπείο ή τα συνθήματα για κοινωνική δικαιοσύνη και άλλα τέτοια. Ο ενοχλητικός είναι ενοχλητικός και πρέπει να βγει από τη μέση. Μόνο η μέθοδος διαφέρει. Και η γεωγραφία.
Ξαφνικά λοιπόν, οι Madres (μητέρες) άρχισαν να χάνουν τα παιδιά τους. Και όπως ήταν φυσικό, αναζητούσαν απαντήσεις. Τις οποίες κανείς ποτέ δεν δίνει σε τέτοια καθεστώτα. Αποφάσισαν λοιπόν -εκεί κατά το 1977- να πάνε στην Plaza de Mayo, όπου βρίσκεται το Προεδρικό Μέγαρο (Casa Rosada) και να ζητήσουν ακρόαση από τον δικτάτορα-«πρόεδρο». Έτσι απλά. Προφανώς, το μυαλό τους δεν πήγαινε σε τόση βαρβαρότητα. Μάνες ήταν, πίστευαν ότι τουλάχιστον μια απάντηση θα την έπαιρναν.
Εννοείται ότι κανείς δεν τους δέχθηκε στο Προεδρικό. Είμαι βέβαιος ότι θα γέλασαν με την αφέλειά τους.
Τότε λοιπόν έπεσε η ιδέα: γιατί να μην κάτσουμε απ' έξω και να περιμένουμε; Στο τέλος θα αναγκαστούν να μας δεχθούν και να μας πουν. Και επειδή οι συγκεντρώσεις άνω των τριών θεωρούνταν συνωμοσία ανατροπής του καθεστώτος, περπατούσαν ανά δύο γύρω από την Πλατεία. Τουλάχιστον αυτό δεν απαγορευόταν.
Και οι συγκεντρώσεις επαναλαμβάνονταν κάθε Πέμπτη από τις 3.30-4 το μεσημέρι. Μοναδικός τρόπος να αναγνωρίζονται μεταξύ τους ήταν το «μαντήλι» στο κεφάλι. Ποιος θα ενοχλούσε μια γυναίκα που περπατάει παρέα με μια άλλη γυναίκα απλά και μόνο επειδή φοράνε ένα μαντήλι (μια πάνα) στο κεφάλι;
Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία, η οποία κράτησε μέχρι το 2006. Επί 30 σχεδόν χρόνια, κάθε Πέμπτη, η ίδια συγκέντρωση. Κάποιες είχα δει και εγώ.
Θα μου πεις, πήραν τα παιδιά τους πίσω; Όχι. Ούτε απαντήσεις πήραν. Μάλιστα, ορισμένες από τις πρωτεργάτριες της Κίνησης, «εξαφανίστηκαν» και οι ίδιες. Αλλά επέμειναν. Ακόμα και μετά την πτώση της δικτατορίας, κατασκήνωναν στο Προεδρικό Μέγαρο μέχρι κάποιος να τους δώσει απάντηση. Ή τουλάχιστον, μέχρι κάποιος να αποφασίσει να τιμωρήσει με ισόβια δεσμά τους δολοφόνους. Πράγμα που έγινε. Με καθυστέρηση, αλλά έγινε. Και εξακολουθεί να γίνεται και σήμερα.
Και μια δεύτερη οργάνωση που γεννήθηκε από τα σπλάχνα της πρώτης, οι (Γιαγιάδες) Abuelas de la Plaza de Mayo, έχει καταφέρει (μέσω DNA) να ενώσει με τις οικογένειές τους, δεκάδες παιδιά «εξαφανισμένων», τα οποία δίνονταν στη διάρκεια της δικτατορίας για υιοθεσία. Και συνεχίζει να ενώνει.
Οι Madres de la Plaza de Mayo έγιναν οργάνωση, ραδιοφωνικός σταθμός, ανοικτό πανεπιστήμιο, βραβεύθηκαν, προτάθηκαν για Nobel, ενέπνευσαν και συγκίνησαν. Δεν θα στο κρύψω: κάποια στιγμή διασπάστηκαν. Διαφώνησαν και χωρίστηκαν στα δύο.
Όλα όσα χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη φύση, έγιναν.
Και όλα ξεκίνησαν από μια αυθόρμητη ιδέα. Την οποία υλοποίησε η άγνοια κινδύνου που λειτουργεί ως ασπίδα, όταν μια μητέρα αναζητεί το παιδί της. Υποθέτω.

Μια τόσο βρώμικη υπόθεση, νικήθηκε από μια τόσο απλή ιδέα.

ΥΓ Αν το post είναι επίκαιρο; Δεν ξέρω. Εγώ απλά στο χρωστούσα.