NUNCA MAS

Φέτος συμπληρώθηκαν 35 χρόνια. Από το πραξικόπημα της 24ης Μαρτίου 1976 στην Argentina. To σκληρότερο, το πιο απάνθρωπο, το πιο σκοτεινό. Στα είχα πει και πέρυσι. Φέτος δες τη φρίκη μέσα από την απρόσωπη γλώσσα των αριθμών:
Η δικτατορία κράτησε 2.818 μέρες. Στη διάρκειά της, έκλεισαν 20.000 εργοστάσια και 50.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις (εκεί τις λέμε PYMES). Ο πληθωρισμός ανέβηκε κατά 517.000% και το εξωτερικό χρέος εξαπλασιάστηκε.
Στα 7 χρόνια της δικτατορίας, έγιναν δύο Mundial. Η Argentina φιλοξένησε το ένα και τελικά το κέρδισε. Αφού πρώτα δαπάνησε 500 εκατ. δολάρια για να το διοργανώσει.
Μόνο στη διάρκεια του Mundial «εξαφανίστηκαν» 69 άνθρωποι. Συνολικά στη διάρκεια της δικτατορίας «εξαφανίστηκαν» περίπου 30.000 άνθρωποι, ενώ 490 παιδιά γεννήθηκαν σε ένα από τα 340 συνολικά κέντρα που χρησιμοποιούνταν για βασανιστήρια. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα βασανιστηρίων βρισκόταν 1χλμ μακριά από το Στάδιο Monumental, όπου έγινε ο τελικός του Mundial.
Mόλις 88 παιδιά βρήκαν, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, τις κανονικές τους οικογένειες.
Μία μέρα μετά την κατάκτηση του Mundial, οι δικτάτορες έκαψαν 1,5 εκατομμύριο βιβλία. Τα βιβλία ποτέ δεν ήταν αγαπητά. Ήταν όμως ικανά να σε στείλουν σε κέντρο βασανιστηρίων, για αυτό και πολλοί τα κατέστρεφαν μόνοι τους. Το υπενθυμίζει και ο συγγραφέας Carlos María Domínguez στο βιβλίο του Casa de Papel (Το Χάρτινο Σπίτι).
Οι δικτάτορες ολοκλήρωσαν το «έργο» τους με έναν πόλεμο για τα Νησιά Malvinas. Έστειλαν 14.000 στρατιώτες, κυρίως παιδιά 19-20 χρονών. Σκοτώθηκαν 649. Μετά την ήττα, αυτοκτόνησαν άλλοι 350.
Τελικά, το 1983, παρέδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς, αφού πρώτα φρόντισαν για την Αμνηστία τους.
Ευτυχώς, βρέθηκε ο πρόεδρος Carlos Néstor Kirchner (2003-2007) να ξεπλύνει την ντροπή: Το 2006 το Ανώτατο Δικαστήριο ανέτρεψε τους Νόμους περί Αμνηστίας και από τότε αρκετοί έκατσαν και εξακολουθούν να κάθονται στο εδώλιο. Ήδη, 200 από δαύτους τους υπανθρώπους έχουν καταδικαστεί.
Όπως ξέρεις, ο συγκεκριμένος πρόεδρος-σύζυγος Cristinaκίου, είναι ο άνθρωπος που πέταξε από τη χώρα το ΔΝΤ. Είπε μάλιστα από το βήμα του ΟΗΕ το περίφημο οι πεθαμένοι δεν πληρώνουν...

Ο Néstor Kirchner «έφυγε» τον Οκτώβριο του 2010. Η ζωή τα έφερε έτσι, ώστε κάποτε σε μια εκδήλωση να διαβάσει το ποίημα που έγραψε ένας από τους «εξαφανισμένους» της δικτατορίας, o 23χρονος φοιτητής Joaquín Areta από την La Plata. Τίτλος του, quisiera que me recuerden (θα ήθελα να με θυμάστε):



Quisiera que me recuerden sin llorar ni lamentarme.
Quisiera que me recuerden por haber hecho caminos, por haber marcado un rumbo, porque emocioné su alma, porque se sintieron queridos, protegidos y ayudados, porque interpreté sus ansias, porque canalicé su amor.
Quisiera que me recuerden junto a la risa de los felices, la seguridad de los justos, el sufrimiento de los humildes.
Quisiera que me recuerden con piedad por mis errores, con comprensión por mis debilidades, con cariño por mis virtudes.
Si no es así, prefiero el olvido que será el más duro castigo, por no cumplir mi deber de hombre.

(Θα ήθελα να με θυμάστε, χωρίς κλάμα και θρήνο.
Θα ήθελα να με θυμάστε, επειδή άνοιξα δρόμους, επειδή χάραξα πορεία, επειδή συνεπήρα την ψυχή σας, επειδή νιώσατε αγάπη, προστασία, βοήθεια. Επειδή ερμήνευσα τις αγωνίες σας και έβαλα σε ένα κανάλι τον έρωτά σας.
Θα ήθελα να με θυμάστε πλάι στο χαμόγελο των ευτυχισμένων, την ασφάλεια των δίκαιων, τον πόνο των ταπεινών.
Θα ήθελα να με θυμάστε με επιείκεια για τα λάθη μου, με κατανόηση για τις αδυναμίες μου, με τρυφερότητα για τις αρετές μου.
Αν δεν γίνει έτσι, προτιμώ τη λήθη· τη σκληρότερη τιμωρία που δεν έκανα το καθήκον μου ως άνθρωπος).