Χρώμα

Θυμάσαι τότε που πήγες να υπηρετήσεις την πατρίδα; Θυμάσαι το πρώτο επισκεπτήριο μετά από καμιά 15αριά μέρες εγκλεισμού; Εγώ το θυμάμαι: σκάει μύτη η trendy αδελφή μου και με το που την αντικρίζω λέω: «χρώμα!» Ο θαυμασμός είχε να κάνει με το πολύχρωμο μπουφάν της, το οποίο έσπαγε -μετά από 15 μέρες- τη μονοτονία του χακί.
Στη θέση της βρέθηκα τις προάλλες. Επίσκεψη σε στρατόπεδο για μια αγαπημένη ύπαρξη. Μόνο που ξέρεις τι λένε όταν επαναλαμβάνεται η ιστορία: πρόκειται για φάρσα.
Έτσι, αντί ο πηγμένος στο χακί να αναφωνήσει «χρώμα!», πρόλαβα και το είπα εγώ: Χρώμα από δεκάδες τάπερ στα χέρια της Ελληνίδας μάνας. Διαχρονική αξία σαν τις γριές στα ΕΛΤΑ με λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ (των πέντε ευρώ).
Τρεις ώρες επισκεπτηρίου ισοδυναμούν με 12 τάπερ/μάνα. Και ο χακί κανακάρης καλείται να καταναλώσει το περιεχόμενο με ρυθμό 4 τάπερ/ώρα. Επιλογή δεν υπάρχει. Θέλεις να πικράνεις κι άλλο τη μανούλα; Που είναι ήδη ένα ράκος, επειδή η πατρίδα τής πήρε τον μονάκριβό της. Τελικά ξέρεις τι γίνεται; Οι μανάδες αρχικά τα βάζουν με την πατρίδα. Και όταν ο λεβέντης απολυθεί, ποια μένει για να εισπράξει την περιφρόνηση; Η νύφη. Αυτή η «ακαμάτρα» που ούτε ένα πιάτο φαί δεν ξέρει να του φτιάξει.
Έτσι που λες: 4 τάπερ/ώρα. Και εκεί που χαζεύεις το σκηνικό, εκεί που βλέπεις δεκάδες Οιδιπόδεια συμπλέγματα να περιφέρονται τριγύρω, σκάει σχεδόν στα μούτρα σου το absolut παρατράγουδο.
Το σκηνικό: δέκα άτομα επίσκεψη σε ένα και μοναδικό χακί ατομάκι. Πρώτη σκάει μύτη στο εστιατόριο η comandante να ενώσει δύο τραπέζια. Όπως στη χασαποταβέρνα τις Κυριακές. Από πίσω η subcomandante σέρνει βαλίτσα με ρόδες. Η subcomandante είναι 1.50 ύψος και η βαλίτσα 1.45 και τρισδιάστατη. Ακολουθούν πέριξ του τραπεζιού οι υπόλοιποι guests, οι οποίοι πιάνουν θέσεις.
Comandante και subcomandante ανοίγουν τη 3D βαλίτσα και αρχίσουν να αδειάζουν το περιεχόμενο. Έχουμε και λέμε: δύο πλήρεις μπόμπες (με ομπρελίτσα στην κορυφή), τρία τάπερ κοψίδια, κανά δύο τάπερ τυροπιτάκια, σπανακοπιτάκια, κεφτεδάκια, πατάτες και ένα ωραιότατο παστίτσιο. Με την άκρη του ματιού μου τσέκαρα και ένα γαλακτομπούρεκο. Και συνεχίζω: φουλ εξάρτηση σε πλαστικά ποτήρια, πιάτα, πετσέτες, πιρούνια, μαχαίρια, λάδι, ξύδι, αλάτι, πιπέρι και δεκάδες αναψυκτικά σε οικογενειακή συσκευασία. Last but not least, ολίγη από σόδες (λογικό).
Υπόψη ότι αυτά πρόλαβα να δω εγώ. Στην άλλη άκρη του τραπεζιού ένας ηλικιωμένος άνοιγε σακουλάκια με σαλάτες, τις οποίες σκόρπιζε σε ένα πιάτο και μετά τις ανακάτευε με τα χέρια. Προφανώς για να απλωθεί παντού η νοστιμιά.
Στη συνέχεια, όλο αυτό το υπερθέαμα άρχισε να τρώει. Περιττό να σου πω ότι κανείς δεν μίλαγε σε κανέναν. Αγνωστοι μεταξύ αγνώστων έτρωγαν. Πιο περιττό ακόμα να σου πω ότι άδικα κουβάλησαν τα πλαστικά πιρούνια, αφού σχεδόν όλοι έτρωγαν με τα χέρια.
Και να μην το ξεχάσω: στη μία άκρη του τραπεζιού καθόταν το κίνητρο για όλο αυτό το έγκλημα: το γνωστό χακί ατομάκι. Το οποίο είχε πάρει αγκαλιά μια δυσοίωνη και την πασπάτευε.
Αν έβλεπες το ύφος της, ήταν πιο απελπισία και από του Καραμανλή τα πέντε χρόνια που παρίστανε τον πρωθυπουργό. Ήταν προφανές ότι η στρατιωτική θητεία του τύπου είχε σκάσει σαν βόμβα. Ακόμα το φύσαγε και δεν κρύωνε που έπρεπε να περάσει εννέα μήνες με μηνύματα και τηλέφωνα. Εμ, μανίτσα μου, εκτός από το Ε9 ενίοτε ζητάμε και πιστοποιητικό στρατολογικής κατάστασης.
Το χακί ατομάκι πάντως αρμένιζε σε πελάγη ευτυχίας με τέτοιο χρυσό και πρόσχαρο κορίτσι που του έτυχε. Εμένα πάλι αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι ούτε τον κουτσο-Φλέβαρο δεν βγάζει με τη δυσοίωνη. Παίζει και τώρα που μιλάμε να έχει σκάσει το sms του χωρισμού. Τζάμπα οι σόδες και οι 3D βαλίτσες.
Και η ατραξιόν της ημέρας: ο αγορανομικός υπεύθυνος του καταστήματος (στη χακί ορολογία ονομάζεται διοικητής του στρατοπέδου) να κάνει δημόσιες σχέσεις με τις μανάδες και τα τάπερ τους. Σαν τους νιόπαντρους στη δεξίωση, γυρνούσε και αυτός τα τραπέζια και επαναλάμβανε τις ίδιες κοινοτυπίες. Με το στυλ που θυμόμουν πριν από καμιά 15αριά χρόνια: τα χέρια σταυρωτά στη μέση, απαραίτητο αξεσουάρ το κομπολόι και στη μασχάλη η ατζέντα. Αλλη διαχρονική αξία και αυτή.
Η απορία για το τι μπορεί να γράφει σε αυτή την ατζέντα είναι ίδια με την απορία για το τι περιέχει η τσάντα που κρατά η λατρεμένη μου Ελισάβετ.
Η απάντηση είναι κοινή και στις δύο περιπτώσεις: τίποτα.
Τιμή και δόξα στην Ελληνίδα μάνα-τάπερ. Αυτό τελικά να θυμάσαι.