Ήταν 28 Οκτωβρίου 2007. Ήμουν στην Argentina και οι κάλπες είχαν στηθεί για την εκλογή προέδρου, του Presidente de la Naciόn, όπως αποκαλείται. Yποψήφια ήταν το Cristinάκι μου, η οποία φιλοδοξούσε να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της χώρας με άμεση εκλογή. Πρόεδρος τότε ήταν ο σύζυγος της, Carlos Néstor Kirchner.
Πολλοί αναρωτιόντουσαν γιατί ένας τόσο επιτυχημένος πρόεδρος δεν έβαλε ξανά υποψηφιότητα και έκανε στην άκρη υπέρ της Cristina. Η οποία τότε ήταν γερουσιαστής, μαχητική, αλλά και «φωνακλού».
«Ο Carlos θα έβγαινε ξανά με 50%, ενώ τώρα με την Cristina θα γίνει ballotage» έλεγαν αρκετοί. Για την ιστορία ballotage στην Argentina αποκαλείται ο δεύτερος γύρος, όταν κανένας υποψήφιος δεν εξασφαλίσει από τον πρώτο γύρο ποσοστό 45% ή 40% με διαφορά 10% από τον δεύτερο.
Εγώ δεν ανησυχούσα. Πάντα γούσταρα τους πολιτικούς που είχαν ιδέες και διάθεση να συγκρουστούν. Και αυτή ήταν και είναι η Cristina. Μην ξεχνάς ότι και το 2007 ζούσα στη χώρα του πρώην καταλληλότερου και όλων των άλλων τεμαχίων που δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα (εκτός από το να διορίσουν) και καμία απολύτως διάθεση να συγκρουστούν.
Εκείνο λοιπόν το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου 2007, το Cristinάκι κέρδισε τις εκλογές με το σαρωτικό με 45%.
Η πρώτη μου σκέψη τότε πήγε στον Néstor Kirchner. Θαύμασα την ιδέα του να παραιτηθεί υπέρ της συζύγου, η οποία τελικά δεν διαφέρει και πολύ από το παλιό-κλασσικό σλόγκαν των Περονιστών, από τα χρόνια του Juan και της Eva Perόn: Perόn cumple y Eva dignifica. (O Περόν τηρεί τις υποσχέσεις του και η Εβίτα δίνει σε αυτές μεγαλοπρέπεια).
O Néstor Kirchner ήταν αυτό που λέμε, animal polίtico. Γιος ταχυδρόμου (κοίτα σύμπτωση) με καταγωγή από την Κροατία και την Ελβετία, για αυτό και το περίεργο επίθετο. Μπήκε από νωρίς στην πολιτική και αναδείχθηκε σε δήμαρχο και κυβερνήτη της επαρχίας Santa Cruz: όπως κοιτάς τον χάρτη, λίγο πριν την πινέζα. Πλούτος μοναδικός στην επαρχία και τουρισμός, λόγω των παγετώνων. Στα έχω πει. Τα έχω περπατήσει.
Τα χρόνια του 2001, όταν η χώρα χρεωκόπησε, ο Kirchner ήταν ακόμα στη Santa Cruz. Πέρασε στην κεντρική πολιτική σκηνή το 2003, όταν έγιναν προεδρικές εκλογές. Όπως πάντα υπήρχαν χιλιάδες περονιστές υποψήφιοι και ήταν δεδομένο ότι ένας περονιστής θα ερχόταν να σώσει την παρτίδα. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν λίγο-πολύ εξαφανιστεί, κάπως σαν τον τέως καταλληλότερο.
Σε εκείνες όμως τις εκλογές του 2003, έγινε ballotage. Μεταξύ του Kirchner και του επί μία 10ετία προέδρου Menem ή αλλιώς, δήθεν Περονιστή-μούμια-νεκροθάφτη-προδότη. Τελικά, η μούμια αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το δεύτερο γύρο, διότι μυρίστηκε ότι θα τον μαύριζαν και οι γριές από τα μνήματα της Recoleta.
Και κάπως έτσι ο Kirchner έγινε πρόεδρος. Ένας άγνωστος και άφθαρτος πολιτικός μετακόμιζε στην Casa Rosada (το Προεδρικό Μέγαρο), φέρνοντας μαζί του κάτι από τον παγωμένο αέρα της Santa Cruz. Όταν βρεθείς στην περιοχή και σε φυσήξει αυτός ο αέρας που έρχεται από τις Ανδεις και τους Παγετώνες, νιώθεις άλλος άνθρωπος. Αυτό έφερε μαζί του στο Buenos Aires.
Και παρέλαβε μια χώρα χρεωκοπημένη, ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΗ, με στόχο να την σώσει. Κοινοβουλευτική πλειοψηφία ούτε για αστείο δεν είχε. Αλλά τι να την κάνει; Ο κόσμος ήταν μαζί του, όσο διαπραγματευόταν με το ΔΝΤ και τους πλούσιους πιστωτές της Argentina. Και ήταν σκληρός διαπραγματευτής. Γιατί από πίσω του είχε ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥΣ, αλλά και μια χώρα ικανή να παράγει πλούτο. Με οδηγό το Κράτος, ως Περονιστής, αλλά μακριά από βλακώδη ελληνικά κλισέ περί «δημόσιου χαρακτήρα».
Να το έχεις υπόψη σου αυτό, όταν ακούς τους χορτάτους-επαγγελματίες ευαίσθητους να λένε με ευκολία ότι έπρεπε και εμείς να διαπραγματευθούμε με το ΔΝΤ. Συμφωνώ και εγώ ότι έπρεπε. Με μία ένσταση: ποιος από δαύτους μπορεί να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πει: ναι, θα αναλάμβανα το κόστος να έχω γύρω μου ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥΣ, ώστε να διαπραγματευτώ.
Όταν τους δεις στους δρόμους του Buenos Aires (εκεί που τελικά είναι και οι λιγότεροι) θα καταλάβεις πόσο εύκολο είναι να λες μπαρούφες, γιατί κανείς δεν θα πειράξει ποτέ τις (ψιλές ή χοντρές) οικονομίες σου.
Και η Argentina στάθηκε και πάλι στα πόδια της. Ήταν τεράστια η διαφορά όσων είδα το 2007 σε σχέση π.χ. με το 2003 (ακόμα ακούω στα αφτιά μου τα κατσαρολάκια που χτυπούσαν τις εισόδους των τραπεζών). Φυσικά, ο δρόμος είναι πολύ μακρύς. Όπως σε όλες τις χώρες της Νοτίου Αμερικής.
Όμως η μεγαλύτερη προσφορά του Kirchner ήταν ότι άλλαξε τη σύνθεση του Συνταγματικού Δικαστηρίου με αποτέλεσμα οι νέοι δικαστές να ανατρέψουν τους Νόμους που έδωσαν αμνηστία στους στρατιωτικούς. Αποτέλεσμα: εδώ και μερικά χρόνια όλοι τους κάθονται στο εδώλιο για Εγκλήματα. Γερόντια όλοι, αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί πρέπει να λυπηθώ τον γέρο στρατιωτικό, όταν εκείνος δεν λυπήθηκε νέα παιδιά, μάνες, έγκυους, φοιτητές, ακόμα και στρατιώτες που έστειλε να πεθάνουν στα Malvinas?
Και σήμερα, 27 Οκτωβρίου 2010, τρία χρόνια μετά, ο Carlos Néstor Kirchner, άφησε την τελευταία του πνοή. Προδωμένος από την καρδιά. Όλοι σχεδόν το ήξεραν και το ανέμεναν, για αυτό και δύσκολα θα ήταν και πάλι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2011.
Φυσικά το ζεύγος (matrimonio K, όπως τους αποκαλούσαν) είχε και πολλούς εχθρούς. Αρκετοί έλεγαν -με το δίκιο τους- ότι δεν άκουγαν κανέναν.
Το πρόβλημα όμως στην Argentina είναι ότι η Αντιπολίτευση σπάνια έχει κάτι παραπάνω να πει. Κάποιοι είναι καλοί άνθρωποι (αυτό σπάνια σε πάει μακριά στην πολιτική) και οι υπόλοιποι είναι απλά επικίνδυνα ανόητοι. Να φανταστείς ότι είναι τόσο ανόητοι, που μπροστά τους τα γραφικά τεμάχια τύπου Αλεκο-Λάκηδες, αντι-Μνημονιάδες, επαγγελματίες ευαίσθητοι και Mickey μοιάζουν Εθνάρχες.
O Néstor είχε και όραμα για τη Νότιο και Κεντρική Αμερική. Σου λέει, δεν πρέπει να είμαστε γραφικοί φιλό ή αντί-Αμερικανοί. Να μας τρώει η αγωνία για μια χειραψία με τον εκάστοτε Αμερικανό πρόεδρο ούτε όμως να βρίζουμε, γιατί αυτό φέρνει ψήφους. Πρέπει να είμαστε αυτό που είμαστε. Οι λαοί της Νοτίου και της Κεντρικής Αμερικής. Δεν είναι τυχαίο που κάποτε με τα λόγια του και όχι με τα ξεπερασμένα βλακώδη συνθήματα για τον ιμπεριαλισμό, προκάλεσε εκνευρισμό στον τότε πρόεδρο Μπους.
Θα λείψει στην πατρίδα ο Néstor Kirchner. Ήταν πολιτικός, πράγμα σπάνιο για τους Περονιστές. Ήξερε τι θέλει να κάνει και πώς θα το κάνει. Θα λείψει σίγουρα και στο Cristinάκι μου. Που από σήμερα δεν είναι απλά viuda (χήρα). Από σήμερα ωρίμασε απότομα πολιτικά.
«Ο Carlos θα έβγαινε ξανά με 50%, ενώ τώρα με την Cristina θα γίνει ballotage» έλεγαν αρκετοί. Για την ιστορία ballotage στην Argentina αποκαλείται ο δεύτερος γύρος, όταν κανένας υποψήφιος δεν εξασφαλίσει από τον πρώτο γύρο ποσοστό 45% ή 40% με διαφορά 10% από τον δεύτερο.
Εγώ δεν ανησυχούσα. Πάντα γούσταρα τους πολιτικούς που είχαν ιδέες και διάθεση να συγκρουστούν. Και αυτή ήταν και είναι η Cristina. Μην ξεχνάς ότι και το 2007 ζούσα στη χώρα του πρώην καταλληλότερου και όλων των άλλων τεμαχίων που δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα (εκτός από το να διορίσουν) και καμία απολύτως διάθεση να συγκρουστούν.
Εκείνο λοιπόν το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου 2007, το Cristinάκι κέρδισε τις εκλογές με το σαρωτικό με 45%.
Η πρώτη μου σκέψη τότε πήγε στον Néstor Kirchner. Θαύμασα την ιδέα του να παραιτηθεί υπέρ της συζύγου, η οποία τελικά δεν διαφέρει και πολύ από το παλιό-κλασσικό σλόγκαν των Περονιστών, από τα χρόνια του Juan και της Eva Perόn: Perόn cumple y Eva dignifica. (O Περόν τηρεί τις υποσχέσεις του και η Εβίτα δίνει σε αυτές μεγαλοπρέπεια).
O Néstor Kirchner ήταν αυτό που λέμε, animal polίtico. Γιος ταχυδρόμου (κοίτα σύμπτωση) με καταγωγή από την Κροατία και την Ελβετία, για αυτό και το περίεργο επίθετο. Μπήκε από νωρίς στην πολιτική και αναδείχθηκε σε δήμαρχο και κυβερνήτη της επαρχίας Santa Cruz: όπως κοιτάς τον χάρτη, λίγο πριν την πινέζα. Πλούτος μοναδικός στην επαρχία και τουρισμός, λόγω των παγετώνων. Στα έχω πει. Τα έχω περπατήσει.
Τα χρόνια του 2001, όταν η χώρα χρεωκόπησε, ο Kirchner ήταν ακόμα στη Santa Cruz. Πέρασε στην κεντρική πολιτική σκηνή το 2003, όταν έγιναν προεδρικές εκλογές. Όπως πάντα υπήρχαν χιλιάδες περονιστές υποψήφιοι και ήταν δεδομένο ότι ένας περονιστής θα ερχόταν να σώσει την παρτίδα. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν λίγο-πολύ εξαφανιστεί, κάπως σαν τον τέως καταλληλότερο.
Σε εκείνες όμως τις εκλογές του 2003, έγινε ballotage. Μεταξύ του Kirchner και του επί μία 10ετία προέδρου Menem ή αλλιώς, δήθεν Περονιστή-μούμια-νεκροθάφτη-προδότη. Τελικά, η μούμια αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το δεύτερο γύρο, διότι μυρίστηκε ότι θα τον μαύριζαν και οι γριές από τα μνήματα της Recoleta.
Και κάπως έτσι ο Kirchner έγινε πρόεδρος. Ένας άγνωστος και άφθαρτος πολιτικός μετακόμιζε στην Casa Rosada (το Προεδρικό Μέγαρο), φέρνοντας μαζί του κάτι από τον παγωμένο αέρα της Santa Cruz. Όταν βρεθείς στην περιοχή και σε φυσήξει αυτός ο αέρας που έρχεται από τις Ανδεις και τους Παγετώνες, νιώθεις άλλος άνθρωπος. Αυτό έφερε μαζί του στο Buenos Aires.
Και παρέλαβε μια χώρα χρεωκοπημένη, ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΗ, με στόχο να την σώσει. Κοινοβουλευτική πλειοψηφία ούτε για αστείο δεν είχε. Αλλά τι να την κάνει; Ο κόσμος ήταν μαζί του, όσο διαπραγματευόταν με το ΔΝΤ και τους πλούσιους πιστωτές της Argentina. Και ήταν σκληρός διαπραγματευτής. Γιατί από πίσω του είχε ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥΣ, αλλά και μια χώρα ικανή να παράγει πλούτο. Με οδηγό το Κράτος, ως Περονιστής, αλλά μακριά από βλακώδη ελληνικά κλισέ περί «δημόσιου χαρακτήρα».
Να το έχεις υπόψη σου αυτό, όταν ακούς τους χορτάτους-επαγγελματίες ευαίσθητους να λένε με ευκολία ότι έπρεπε και εμείς να διαπραγματευθούμε με το ΔΝΤ. Συμφωνώ και εγώ ότι έπρεπε. Με μία ένσταση: ποιος από δαύτους μπορεί να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πει: ναι, θα αναλάμβανα το κόστος να έχω γύρω μου ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥΣ, ώστε να διαπραγματευτώ.
Όταν τους δεις στους δρόμους του Buenos Aires (εκεί που τελικά είναι και οι λιγότεροι) θα καταλάβεις πόσο εύκολο είναι να λες μπαρούφες, γιατί κανείς δεν θα πειράξει ποτέ τις (ψιλές ή χοντρές) οικονομίες σου.
Και η Argentina στάθηκε και πάλι στα πόδια της. Ήταν τεράστια η διαφορά όσων είδα το 2007 σε σχέση π.χ. με το 2003 (ακόμα ακούω στα αφτιά μου τα κατσαρολάκια που χτυπούσαν τις εισόδους των τραπεζών). Φυσικά, ο δρόμος είναι πολύ μακρύς. Όπως σε όλες τις χώρες της Νοτίου Αμερικής.
Όμως η μεγαλύτερη προσφορά του Kirchner ήταν ότι άλλαξε τη σύνθεση του Συνταγματικού Δικαστηρίου με αποτέλεσμα οι νέοι δικαστές να ανατρέψουν τους Νόμους που έδωσαν αμνηστία στους στρατιωτικούς. Αποτέλεσμα: εδώ και μερικά χρόνια όλοι τους κάθονται στο εδώλιο για Εγκλήματα. Γερόντια όλοι, αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί πρέπει να λυπηθώ τον γέρο στρατιωτικό, όταν εκείνος δεν λυπήθηκε νέα παιδιά, μάνες, έγκυους, φοιτητές, ακόμα και στρατιώτες που έστειλε να πεθάνουν στα Malvinas?
Και σήμερα, 27 Οκτωβρίου 2010, τρία χρόνια μετά, ο Carlos Néstor Kirchner, άφησε την τελευταία του πνοή. Προδωμένος από την καρδιά. Όλοι σχεδόν το ήξεραν και το ανέμεναν, για αυτό και δύσκολα θα ήταν και πάλι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2011.
Φυσικά το ζεύγος (matrimonio K, όπως τους αποκαλούσαν) είχε και πολλούς εχθρούς. Αρκετοί έλεγαν -με το δίκιο τους- ότι δεν άκουγαν κανέναν.
Το πρόβλημα όμως στην Argentina είναι ότι η Αντιπολίτευση σπάνια έχει κάτι παραπάνω να πει. Κάποιοι είναι καλοί άνθρωποι (αυτό σπάνια σε πάει μακριά στην πολιτική) και οι υπόλοιποι είναι απλά επικίνδυνα ανόητοι. Να φανταστείς ότι είναι τόσο ανόητοι, που μπροστά τους τα γραφικά τεμάχια τύπου Αλεκο-Λάκηδες, αντι-Μνημονιάδες, επαγγελματίες ευαίσθητοι και Mickey μοιάζουν Εθνάρχες.
O Néstor είχε και όραμα για τη Νότιο και Κεντρική Αμερική. Σου λέει, δεν πρέπει να είμαστε γραφικοί φιλό ή αντί-Αμερικανοί. Να μας τρώει η αγωνία για μια χειραψία με τον εκάστοτε Αμερικανό πρόεδρο ούτε όμως να βρίζουμε, γιατί αυτό φέρνει ψήφους. Πρέπει να είμαστε αυτό που είμαστε. Οι λαοί της Νοτίου και της Κεντρικής Αμερικής. Δεν είναι τυχαίο που κάποτε με τα λόγια του και όχι με τα ξεπερασμένα βλακώδη συνθήματα για τον ιμπεριαλισμό, προκάλεσε εκνευρισμό στον τότε πρόεδρο Μπους.
Θα λείψει στην πατρίδα ο Néstor Kirchner. Ήταν πολιτικός, πράγμα σπάνιο για τους Περονιστές. Ήξερε τι θέλει να κάνει και πώς θα το κάνει. Θα λείψει σίγουρα και στο Cristinάκι μου. Που από σήμερα δεν είναι απλά viuda (χήρα). Από σήμερα ωρίμασε απότομα πολιτικά.
GRACIAS POR TODO Y ΗASTA SIEMPRE, Don Néstor (1950-2010)
FUERZA CRISTINA
FUERZA CRISTINA
Βιάστηκα να σου στείλω mail με την είδηση και αμέσως μετά είδα ότι είχες ήδη ανεβάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήHasta siempre...
Α τον κακομοίρη. Τα συλληπητήριά μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήCon esfuerzo titánico me pongo a interpretar tus artículos, con más razón si se tratan de la Argentina.
ΑπάντησηΔιαγραφήNo se, a veces dudo si ponerte un mensaje aqui. Se supone que este es un blog para griegos y yo no lo soy.
Pero estoy muy triste. Hoy tengo ganas de contarte la amargura que me toca vivir. Que es doble.
En primer lugar, por la muerte del ex presidente. Yo no soy peronista ni kirchnerista, cosa que sabes bien. Pero eso no me hace tan obcecado como para negar sus logros, ni tan poco humano para ser indiferente ante su muerte.
En segundo lugar, por las manifestaciones de odio visceral de gran parte de la sociedad argentina. Esto me provoca aún mas tristeza y amargura que la muerte de Kirchner. Me veo rodeado de gente que expresa su odio y yo no entiendo por qué. Por qué ahora? Por qué no antes? No escuché decir lo mismo de Menem, que nos llevó a la bancarrota. Ni siquiera de los militares, que cometieron genocidio. Por qué?
Durante tu reciente viaje has tenido la oportunidad de escuchar las opiniones de muchos. Asi que sabras de lo que hablo y creo podrás entender la amargura. Aqui la gente destila odio y eso es espantoso. No se si en otros sitios las cosas llegan a estos niveles. Es tan triste...
Para terminar, te dejo un link a una editorial de La Nación:
http://www.lanacion.com.ar/nota.asp?nota_id=1319039
Es un canalla. Y me quedo corto con el epíteto.
Perdón por extenderme tanto. Y como te digo siempre...μας λείπεις παρα πολύ...
Ε, ρε έρμη Αρχεντίνα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελειώνει και αυτός ο κύκλος, όπου νάναι... εκτός αν το Χριστινάκι σου αποφασίσει να μοιάσει της δικής μας Παπαρήγα, που άνθισε μετά το πέρασμα του δρόμου που κόστισε την ζωή στον άνδρα της.
ΑπάντησηΔιαγραφήμολις ακουσα την ειδηση αμεσως το μυαλο μου πηγε σε σενα!
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνω μαζι σου απολυτα...το Κριστινακι ωριμασε αποτομα πλεον...
συλληπητηρια...
Συγκινητικές φωτογραφίες από την κηδεία που παρακολούθησε όλος ο αργεντίνικος λαός εδώ
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.boston.com/bigpicture/2010/10/argentina_bids_farewell_to_a_p.html
Εξαιρετικές οι φωτογραφίες, αγαπημένε μου Σκύλε. Ειδική η τελευταία μπροστά από τον Perito Moreno, πολύ συγκινήθηκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήJuanita, δεν έχω ιδέα και δεν με αφορά καθόλου αν άνθισε η Αλέκα. Ίσως ξέρεις καλύτερα. Για σύγκριση μεταξύ των δύο, άστο καλύτερα. Αβυσσος.
Gracias Mario, manana te shamo y hablamos.
FUERZA CRISTINA