Τραπέζι

Ο σύγχρονος Έλλην φιλόσοφος Γιώργος Γεωργίου έχει πει τη σωστή ατάκα: «ο κλασσικός, ο μαλάκας ο Έλληνας». Το θυμήθηκα με το που άκουσα ότι οι χαζοί οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να μας βοηθήσουν με μερικά δισ. ευρώ. Ξέρεις τώρα πώς είναι αυτό: Αυτό που έχει στρώσει η μαμά το τραπέζι και εσύ είσαι στο δωμάτιο και σερφάρεις στο Ίντερνετ. «Έλα παιδί μου να φας», σου φωνάζει και εσύ λες «καλά σε λίγο». Ή το άλλο, που είναι και λίγο στο DNA του Έλληνα: μην δείξει ότι είναι λιγούρης. Έχεις δει πώς τσακίζουν η καλή κοινωνία και οι διανοούμενοι τους μπουφέδες; Φοβερό σύστημα: θα πάνε 14 φορές στο μπουφέ, αλλά πάντα βάζουν λίγα στο πιάτο. Ακόμα και αν το γκαρσόνι έχει σκυλοβαρεθεί να τους βλέπει πάνω από το γουρουνόπουλο, δεν μπορεί να τους κατηγορήσει. Σου λέει, σαν πουλάκι τρώει ο Τάδε που έχει γράψει και δύο βιβλία. Απλά σαν πουλάκι Χ14. Πιάσε τώρα εσύ μολύβι και χαρτί και λογάριασε πόσο έχει φάει η διανόηση. Ενώ η χοντρή, θα πάει μία φορά και θα το τιγκάρει το πιάτο. Και το γκαρσόνι θα γελάει. Είναι λοιπόν στο DNA: μην δείξεις ότι είσαι φτωχός. Ακόμα και να χάσεις 40 εργοστάσια και να χρωστάς μέχρι και στα πεζοδρόμια, θα περπατάς στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά. Και θα κερνάς καφέδες.
Στην περίπτωση του ΓΑΠ, ισχύει μάλλον το πρώτο. Σερφάρει στο Ίντερνετ και σου λέει, καλά αν πεινάσω θα έρθω. Και μέχρι τότε πιστεύει ότι τα μέτρα και οι «μεταρρυθμίσεις» του θα πιάσουν τόπο. Είναι όμως καλός άνθρωπος. Ή μάλλον είναι που έχει ζήσει σε αυτή τη ρημάδα τη Σουηδία. Ξέρεις, εκεί που λέει το λεωφορείο ότι θα περάσει 16:02 και εσύ το πιστεύεις. Εκεί που οι πρυτάνεις πάνε στο Πανεπιστήμιο με ποδήλατο και οι παπάδες δεν κυκλοφορούν με κρατικές κουρσάρες που πληρώνουν τα κορόιδα.
Πού να ήξερε ο φουκαράς. Δηλαδή, κοίτα, εγώ επειδή δεν είμαι και τόσο κακός άνθρωπος, άντε να πιστέψω και στον «Καλλικράτη», και στις μεταρρυθμίσεις, και στο φορολογικό. Αλλά ξέρεις ποιο είναι το θέμα: για να με πείσεις ας πούμε για τον «Καλλικράτη», πρέπει να βάλεις φυλακή τους μισούς δημάρχους της χώρας. Και αν εσύ δεν ξέρεις γιατί, ξέρουν αυτοί. Ομοίως για να με πείσεις για τον πόλεμο κατά της διαφθοράς, πρέπει αύριο το πρωί να κλείσεις μέσα όλους αυτούς τους επικεφαλής των πάσης φύσεως συντεχνιών που ούτε μία φορά (ΜΙΑ ρε γαμώτο) δεν βγήκαν να πουν «να ρε, αυτός ο εφοριακός τα παίρνει», «να, αυτός ο γιατρός κλέβει». Και φυσικά να διώξεις τουλάχιστον τους μισούς βουλευτές που ούτε μία φορά (ΜΙΑ ρε γαμώτο) δεν ψήφισαν υπέρ της άρσης της ασυλίας ενός συναδέλφου τους για να αντιμετωπίσει (όπως εμείς οι υπόλοιποι οι ηλίθιοι) τη Δικαιοσύνη.
Θα μου πεις, πού θα χωρέσουν τόσοι στη φυλακή; Κοίτα, αν είναι να το κάνεις θα σου καταθέσω το μισθό μου στο λογαριασμό για το Δημόσιο Χρέος, ώστε να χτιστεί μια νέα φυλακή. Και έρχομαι να βοηθήσω και στα μπετά. Ξέρεις πόσοι θα έρθουν;
Βέβαια τον καταλαβαίνω που δεν πάει στο τραπέζι να φάει. Και εγώ άμα σερφάρω ξεχνάω μέχρι και την αγωνία μου αν θα σηκώσουμε την Κούπα του Mundial το καλοκαίρι. Ο Γιωργάκης είναι και μόνος του στο γήπεδο. Σαν τον ΠΑΟ που πήρε το πρωτάθλημα από το Νοέμβριο. Ποιον να υπολογίσει; Την Αριστερά; Καλά, αυτή έχει πλέον περάσει πέραν της σφαίρας του ακαταλόγιστου. Η μία κυνηγάει να βάλει πιπέρι σε όσους πουν κακή κουβέντα για το Τείχος του Βερολίνου και ο άλλος περιφέρει την αυταρέσκειά του. Είναι πέντε και νομίζουν ότι είναι χίλιοι. Θα μου πεις, καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Είναι που μας ραντίζουν και αυτά τα αεροπλάνα από πάνω και λέμε και καμιά σαχλαμάρα παραπάνω.
Καλά δεν σου λέω για τον Αντωνάκη. Δηλαδή θα σου πω, και ας μου κόψεις την καλημέρα. Πολύ τον θαυμάζω. Ξέρεις τι γίνεται; Αλλο πράγμα είναι να υποψιάζεσαι ότι ο κόσμος έχει μνήμη χρυσόψαρου και άλλο να είσαι τόσο βέβαιος ότι απευθύνεσαι σε χρυσόψαρα που πάνω σε αυτό χτίζεις (και με το δίκιο σου) παλάτια. Αυτό κάνει και ο Αντώνης μου. Έτσι και πας και του πεις, «μήπως θυμάστε εκείνη την κυβέρνηση Καραμανλή, έναν Αλογοσκούφη, μια Funny Πετραλιά και εσάς στο ίδιο τραπέζι;» θα σε κοιτάξει με απορία και τελικά θα σου απαντήσει: «καλέ δεν ήμουν εγώ, ο δίδυμος αδελφός μου ήταν». Και μετά -για να αλλάξει θέμα- θα αρχίσει να βρίζει την Ντόρα. Θεός σου λέω.
Πήγαινε όμως βρε Γιώργο να φας που έστρωσαν οι άνθρωποι το τραπέζι. Να τελειώσει κάποτε αυτό το μαρτύριο. Μην ξεχνάς ότι το γερμανικό σκυλί με το ζόρι το κρατάνε δεμένο. Έτσι και ανοίξει την πόρτα, πάει και το τράπεζι πάει και η μπριζόλα.
Και μετά θα γυρίσουμε στα ίδια: τα spread, τις αναλύσεις των χορτασμένων ειδικών στα κανάλια και άλλα χαριτωμένα. Αχ, και μόνο στη σκέψη τρελλαίνομαι. Έτσι μου έρχεται να πάω εγώ στο τραπέζι να σου φέρω το πιάτο στο δωμάτιο. Δεν βλέπω να πέφτει με τίποτα η σύνδεση στο Ίντερνετ.