Αlison

«Τι ήταν αυτό που ζήσαμε» σκέφτηκα βγαίνοντας Σάββατο (ανοιξιάτικο και γλυκό) βράδυ από το Μέγαρο. Μόλις είχε τελειώσει η συναυλία της Alison Moyet. Γεμάτη η κεντρική αίθουσα, γύρω όλη αυτή η γενιά των 35 και κάτι (βάλε όσο τραβάει η όρεξή σου σε αυτό το κάτι), που μαζεύτηκε για να θυμηθεί την εφηβεία της πάνω στα τραγούδια της Moyet, αρχικά ως μέλος των Yazoo και στη συνέχεια σόλο.
Και όταν βγήκε στη σκηνή, νόμιζες ότι δεν είχε περάσει μια μέρα. Μοναδική εξαίρεση το γεγονός ότι εκείνη η χοντρούλα που θυμόσουν είχε δώσει τη θέση της σε μια εξαιρετικά κομψή γυναίκα. Στην αρχή λέω, θα είναι η κοπελιά που κάνει backing vocals, αλλά αυτή είχε ήδη πάρει θέση, οπότε λες, ποιος να είναι η Alison; Το καραφλό παλικάρι με την κιθάρα από πίσω; Γλυκειά μου Alison, ό,τι και να έκανες για να αδυνατίσεις, μπράβο σου.
Και η φωνή, αναλλοίωτη. Και κουφός να είσαι δεν γίνεται να μην την αναγνωρίσεις.
Και μας τα είπε όλα. Τα έβαλε κάτω και μας τα είπε όλα. Ούτε εγώ δεν θυμόμουν τόσα τραγούδια δικά της.
Αν σε άφηναν στο Μέγαρο να καθήσεις άλλες δύο ώρες, η Alison δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να συνεχίσει να τραγουδά.
Εν τω μεταξύ, ξέρεις τι άλλο έπαθα με τη συναυλία; Μου καρφώθηκε η απορία-παράπονο: γιατί δεν έγινα ντράμερ;
Αγαπημένο τραγούδι, αυτό που ακολουθεί. Το έχουν πει δεκάδες, αλλά όταν το άκουσα για πρώτη φορά από την Alison, όλοι οι υπόλοιποι ξεχάστηκαν. Με το συμπάθειο κιόλας.