Μadrid

Εντελώς ύπουλα έφυγα. Ενώ εσύ γιόρταζες το «σεντέσιμο οκτοχέσιμο νοβένο ανιβερσάριο» (ελληνιστί 189η επέτειος) της Επαναστάσεως του 1821, την έκανα για Μαδρίτη.

Δεν ξέρω αν σου έχω πει, αλλά στη γνωστή (ηλίθια) διαμάχη Μαδρίτης-Βαρκελώνης, εγώ είμαι με τη Μαδρίτη. Δεν τους μπορώ τους Καταλανούς. Μου φτάνει η ξιπασιά των Porteños. Χαλάρωσε και εσύ μανίτσα μου. Καταλανικά μιλάς, όχι την γλώσσα των Clingons.

Μαδρίτη λοιπόν: Λατρεμένη πόλη, ζωντανή και απόλυτα ανοιχτή. Και όταν λέμε ανοιχτή δεν εννοούμε ανοίξαμε δέκα καφετέριες στο Γκάζι, χρεώσαμε 5 ευρώ τον freddo, μαζέψαμε ό,τι κυκλοφορεί σε free press, βάλαμε και το μαντίλι του παλαιστίνιου και κάτι κάναμε.

Σταματώ όμως να γκρινιάζω και σου λέω πόσο γουστάρω να βλέπω την Guernika στο περίεργα βαρετό Μουσείο Reina Sofίa. Μην σου πω πόσες ώρες μπορώ να περάσω μπροστά από τις Meninas του Velázquez στο Prado ή στην αίθουσα με τη «μαύρη περίοδο» του Goya: Κάθε έργο που κοιτάς, νομίζεις ότι στο σβέρκο σου ξεφυσά ο θάνατος.

Λατρεύω τα πάρκα, τις μεγάλες λεωφόρους, το μετρό με τα τρένα να έρχονται ανάποδα, τα φτηνά και καθαρά ποτά, το φαί. Ακόμα και τις γριές, στο ορκίζομαι.

Είναι απλό μανίτσα μου: άμα η πόλη είναι απάνθρωπη -σαν Αθήνα- αφηνιάζει και η γριά τι να σου κάνει; Ενώ εκεί, μπορείς να περάσεις ώρες χαζεύοντας γριές σε tapas να παίζουν φρουτάκια.

Σου έχω και τρομερή είδηση: μετά από 10 χρόνια ταξιδιών στη Μαδρίτη, άκουσα δύο ντόπιους που μιλούσαν αγγλικά. Συνήθως δεν δίνω σημασία, γιατί δεν με αφορά το θέμα, αλλά μου έκανε εντύπωση: Ο ένας (νεαρός) ήξερε 2,85 προτάσεις των 0,001 λέξεων η κάθε πρόταση και η άλλη (μια ηλικιωμένη) 3,01 προτάσεις των 0,050 λέξεων. Μην το συζητάς, είναι πρόοδος.

Δες μερικές φωτό. Όχι πολύ συμβατικές.

Αντε ας ξεκινήσουμε με μια συμβατική: Plaza Mayor. Δημιουργήθηκε τον 17ο αιώνα και υπήρξε αγορά, αρένα, τόπος μονομαχιών, χώρος εκτελέσεων... Σήμερα γίνεται της τρελής το πανηγύρι. Όλοι έχουν θέση εδώ. Κυρίως οι τουρίστες.

Να και διαδήλωση. Γίνεται πολύς λόγος τελευταία για την κατάργηση των ταυρομαχιών. Το θέμα προκαλεί πάθη, διχάζει, τρομάζει, παραξενεύει, εντυπωσιάζει. Πιο πολύ εντυπωσιάζει ο ευφάνταστος τρόπος της διαδήλωσης: χιούμορ, ωραία συνθήματα, παλμός, κέφι, μέγα πλήθος. Σχεδόν καθόλου αστυνομία, σχεδόν καθόλου κυκλοφοριακό. Ένας δρόμος έκλεισε και όλοι κατέληξαν στην πλατεία Sol. Έτσι κερδίζεις τον κόσμο. Οποιαδήποτε σύγκριση με τους ντόπιους επαγγελματίες ευαίσθητους, δυστυχώς προκαλεί απέραντη θλίψη.
Να και η άλλη όψη. Κυριακή των Βαΐων και αμολύθηκαν με τα φοινικόδεντρα στο χέρι. Τεράστια οικολογική καταστροφή, εκτός και αν ήταν πλαστικά. Μην κοιτάς εδώ που είναι λίγοι. Από πίσω να δεις τι ερχόταν με δέντρο στο χέρι. Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, ύφος βλοσυρό, μέσος όρος ηλικίας τα 435. Έτσι και τους πεις ότι ο Φράνκο πέθανε, θα σε διαψεύσουν. Αλλά μην κοιτάς που κοροϊδεύω. Αυτός είναι ο ορισμός της ανοιχτής κοινωνίας.
Σαλταρισμένοι Ιάπωνες τουρίστες σκαρφάλωσαν (30cm ύψος) στο Μνημείο του πολυαγαπημένου μου Don Quixote de la Mancha και του πιστού του Sancho Pancha. Σου μιλάω για αμόκ. Όρμησαν με τις κάμερες να πιάσουν θέση. Αλλος στο χαλινάρι, άλλος στο πόδι, άλλος στον κώλο του γαϊδάρου. Ό,τι προλάβαινε ο καθένας. Τέτοιο σήμα της νίκης, ούτε στο Pearl Harbor. Κάνε κλικ επάνω στη φωτό να δεις τη Γιαπωνέζα πλάτη σχεδόν να δαγκώνει το γάιδαρο στο λαιμό. Και ακριβώς απο πάνω ο μαρμάρινος Μiguel de Cervantes Saavedra παρακολουθούσε σιωπηλός και αποσβολωμένος... Στο εσωτερικό του σιδηροδρομικού σταθμού της Atocha. Εξαιρετικό κτίριο του 19ου αιώνα για το οποίο ο αρχιτέκτονας συνεργάστηκε με τον Gustav Eiffel. Κίνηση σε επίπεδο αεροδρομίου, δεκάδες γραμμές τρένων όλων των ειδών. Όπου θέλεις πας με την ταχύτητα που επιλέγεις. Ή απλά κάθεσαι και θαυμάζεις τον βοτανικό κήπο με τις θαλάσσιες χελώνες.
Στο Prado δεν μπορείς να βγάλεις φωτογραφία, διότι οι φύλακες είναι σαν τα bull-dog. Έτσι και κάνεις ότι ακουμπάς το κουμπί της μηχανής, σε δάγκωσαν. Τίποτα δεν τους ξεφεύγει. Στο τέλος απελπίζεσαι σηκώνεις την κάμερα στον αέρα και προκύπτει αυτό. Μην φανταστείς: στο δρόμο για την τουαλέτα...
Πάμε παρακάτω: Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía. Είδες η κόρη της Φρειδερίκης μεγαλεία; Μοντέρνα τέχνη, σε ένα μουσείο που υπήρξε στρατιωτικό νοσοκομείο. Εμένα πάντως δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι φτιάχτηκε απλά και μόνο για να σπάσουν τα νεύρα των Βάσκων που ζητούν επίμονα την Guernika του Picasso. Έσπασαν βέβαια και τα δικά μου νεύρα, διότι αδύνατον να βγάλεις φωτογραφία. Τα ίδια bull-dog και εδώ. Εκτός και αν τολμήσεις. Ιδού ένας Joan Mirό. Θαυμάστε αδιαφορία οι επισκέπτες...
Περισσότερες φωτό, εδώ.