Παράβολα

Στην πολυκατοικία έρχονται διάφορα γράμματα. Στο φάκελο, το όνομα ξένο: Χασάν, Σαλί, Ζόγια. Το περιεχόμενο όμως οικείο: λογαριασμοί για τον Χασάν, τέλη για τον Σαλί, χαράτσια για τη Ζόγια. Και κοινόχρηστα κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα.

Στο μίνι μάρκετ, η απόδειξη γράφει ξένο όνομα: Αλί Τάδε. Το από κάτω όμως οικείο: ΔΟΥ Τάδε.

Για κοίτα να δεις: ξένοι, που ίσως πιστεύουν σε άλλο θεό, διαβάζουν αλλιώς, γράφουν αλλιώς, γελάνε αλλιώς, κλαίνε αλλιώς, αλλά ρίχνουν λεφτά στον ίδιο κουβά που ρίχνω και εγώ. Για να μπαλώσουν τα ελλείμματα και να κερδίσουμε την αξιοπιστία μας. Και χωρίς να έχουν φωνή. Να ζητήσουν τα «κεκτημένα», τις «πάγιες και διαρκείς ανάγκες», το «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά» και άλλα τέτοια σιχαμερά.

Και στο δρόμο από το μίνι μάρκετ, η γειτόνισσα. Πονεμένη ιστορία: έχασε τον μοναχογιό νέο, έχασε άντρα, έχασε και αδελφό και τώρα γερνάει μόνη. Με δύο μαγκούρες. Η μία είναι ξύλινη, η άλλη ανθρώπινη: τη λένε Σβετλάνα και αναλαμβάνει να την βγάζει για να περπατήσει. Και έχει μάθει να έχει υπομονή και βήμα σχεδόν συρτό για να μην την κουράσει.

Και μερικά λεπτά πιο κάτω, η άλλη Σβετλάνα: αυτή που μου φτιάχνει τον καφέ όταν πάω στη δουλειά. Και μου λέει για το παράβολο των 600 ευρώ που πληρώνει -με το χαμόγελο- ανά διετία για να μένει σε αυτή τη χώρα και να μου φτιάχνει καφέ. Για κοίτα να δεις: τα παράβολα την κυνηγάνε και αυτήν.

Και στην πλατεία κάτω από την πολυκατοικία βλέπω το γιο της κάθε Σβετλάνας. Ακόμα και εκείνης που γδύνεται κάθε βράδυ σε τραπέζια με μπόμπες ποτά, φτηνά τσιγάρα και ιδρωμένα πέτα.

Ακου σκηνικό προχθές: ο γιος -ψηλός και ξανθός- έπαιζε μπάλα με έναν «δικό μας». Και μόλις ο «δικός μας» πέταξε τη μπάλα στο φεγγάρι, ο γιος της κάθε Σβετλάνας του είπε: «ρε μαλάκα, μην ξηγιέσαι έτσι στα σουτ». Προς στιγμή νόμιζες ότι ήταν μεταγλωττισμένο. Doblado, που λέμε και στην πατρίδα. Και μετά θυμήθηκα ότι ο γιος της κάθε Σβετλάνας, εδώ ξέρει πατρίδα. «Μαλάκα, μην ξηγιέσαι έτσι» θα πει. Όπως το λέω εγώ και εσύ. Και ας είναι ψηλός και ξανθός.

Και τι σου ζητάει, ρε η μάνα του, η κάθε Σβετλάνα; Να μην είναι ο γιος της ξεκρέμαστος. Ο «Κανένας» που έμαθε στο σχολείο, όταν διάβαζε τα κατορθώματα του «δικού μας» Οδυσσέα. Να μην ζει στο Μεσοδιάστημα με τον πονηρό Τσαλαπετεινό, όπως έμαθε στο σχολείο, όταν διάβαζε τους Όρνιθες του «δικού μας» Αριστοφάνη.

Και εσύ, τι του απαντάς; Μείνε να είσαι ο «Κανένας». Ζήσε στο Μεσοδιάστημα, όπου βασιλεύουν οι ΔΟΥ, τα παράβολα και οι λογαριασμοί. Και τα κοινόχρηστα κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα. Και μην μου κολλάς, γιατί θα σου τραβήξω και ένα δημοψήφισμα.

Τον κοιτάς στα μάτια άραγε όταν του τα λες; ε;

Μαλάκα, μην ξηγιέσαι έτσι. Eγώ στο λέω. Ο «δικός σου».