Τασούλα

Είναι περίεργο πλάσμα ο Έλληνας. Ποιος σοφός το είχε πει το «κωλο-Έλληνες»; Μαζί του είμαι.
Το ζεις στο εξωτερικό, κατά προτίμηση στο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη. Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου ο πατριώτης που φώναζε στα Mark's and Spencer της Oxford Street, «Τασούλα, στον πρώτο όροφο είναι οι κιλότες». Ποτέ δεν έμαθα αν η Τασούλα ανέβηκε τελικά στον πρώτο όροφο, όπως ποτέ δεν κατάλαβα γιατί εγώ βρέθηκα στο Μark's, πόσο μάλλον στην Oxford Street. Μέγα λάθος.
Το μεγάλο όμως σοκ το παθαίνεις στο αεροδρόμιο. Προχθές ας πούμε στο JFK. Ξαφνικά άκουσα κόσμο να γκαρίζει, να γελάει δυνατά, να λέει δηθενιές τύπου «πόσο γουάου είμαστε που κάναμε Xmas στο Νέα Υόρκη». Και μετά μπαίνεις στο αεροπλάνο και όλοι θέλουν να αλλάξουν θέση.
Θα σου πω ένα μυστικό όταν ταξιδεύεις μόνος σε τέτοιες περιπτώσεις: πάντα θα κρατάς ισπανική εφημερίδα. Φαρδιά πλατιά ανοιχτή, ώστε κανένας να μην τολμήσει να σου ζητήσει να αλλάξεις θέση, τύπου «μήπως μπορείτε να κάτσετε στην ουρά του αεροπλάνου, γιατί με την Τασούλα ταξιδεύουμε μαζί και είναι πολλές οι ώρες». Πάντα το κάνω και πάντα πιάνει.
Επίσης, όταν είσαι σε ισπανόφωνη χώρα (ειδικά στην Αrgentina), θα κρατάς αγγλική εφημερίδα, ώστε οι συμπατριώτες Αrgentos να μην σου ζητήσουν ακριβώς το ίδιο. Αγγλικά δεν ξέρουν, ελληνικές εφημερίδες δεν υπάρχουν, οπότε με αγγλική σώζεσαι. Τα ίδια κουμάσια είμαστε και εκεί. Όλοι θέλουν να αλλάξουν θέση. Απλά η Τασούλα εκεί λέγεται Graciela.
Τον ζεις τον Έλληνα στη διάρκεια της πτήσης: αγενής, κουτσομπόλης, τρομάζει να πει «ευχαριστώ» και «παρακαλώ», απείθαρχος αν το σήμα του λέει να παλουκωθεί στη θέση του γιατί έχει «αναταράξεις».
Επιπλέον, ουρλιάζει στην Τασούλα -που ακόμα ταξιδεύει στην ουρά του αεροπλάνου, γιατί εγώ ο κακός δεν ήθελα να της δώσω τη θέση μου- αν θέλει το βούτυρο ή αν περίσσεψε καθόλου ψωμί.
Και τα ντουλάπια από πάνω τίγκα στη σακούλα και σε δίπατες βαλίτσες. Να τα βράσω εγώ τα μέτρα ασφαλείας για την τρομοκρατία. Αν δεν πιάσεις τον Έλληνα τρομοκράτη-καταναλωτή, άχρηστα είναι όλα. Τι να σου κάνει το μηχάνημα που τον ξεβρακώνει, αν δεν μπορεί να ξεβρακώσει το χάλι της πιστωτικής του κάρτας, την οποία θα χρωστά μέχρι να πεθάνει;
Και μόλις το αεροπλάνο προσγειωθεί, ανοίγουν τα κινητά. Η Τασούλα, της οποίας ο κώλος πιάστηκε τόσες ώρες στο φτερό, πρέπει να ενημερώσει ότι έφτασε. Γύρισε επιτέλους στη χώρα της δυσοιωνίας, όπου τα Χριστούγεννα ψήνεις αρνί και οι γριές πάνε για μπάνια στη Λούτσα.
Νομίζω όμως ότι γουστάρουμε τη μιζέρια. Δες ας πούμε με τις αποδείξεις. Μαζεύετε, λέει, αποδείξεις, για να γλιτώσετε φόρους. Και την άλλη μέρα έτοιμο το κλίμα: «Χάος με τις αποδείξεις». Πού είναι το Κράτος να ενημερώσει την Τασούλα αν πρέπει να κρατήσει την απόδειξη από τις κιλότες που αγόρασε; Εγώ σου δίνω τη συμβουλή Τασούλα μου: αν θες να πληρώσεις λιγότερο φόρο, απλά βάλε στη φορολογική σου δήλωση την ίδια την κιλότα. Όλο και κάποιος έφορος θα συγκινηθεί.
Δες με την ελληνική ιθαγένεια στα παιδιά μεταναστών: με το που έγινε γνωστό, ήρθαν οι αντιδράσεις: θα γίνουν Έλληνες οι εγκληματίες και θα αφανίσουν από τη Γη τις Τασούλες με DNA από το κλέος των Αρχαίων Αθηναίων.
Δες με τη σκέψη για επιδότηση της εργασίας σε νέους έως 30 ετών. Με το που έγινε γνωστό ήρθαν οι «αριστερές» (του κώλου τις λέω εγώ) αντιδράσεις: θα έρθει εργασιακός Μεσαίωνας, διότι για να βρει δουλειά η Τασούλα θα απολυθεί κάποιος άλλος. Επιλεκτική ευαισθησία από τους επαγγελματίες του είδους. Πάντα πρώτα η μιζέρια που δίνει σε ορισμένους λόγο ύπαρξης.
Ζούμε στην (υπέροχη) χώρα της Τασούλας. Όπου η πρόοδος είναι πλέον συνώνυμη με τη συντηρητική κιλότα που εκείνη αγόρασε από τον πρώτο όροφο του Marks στην Oxford Street.
Επέστρεψα.