Eυρω-σεντόνι

Σε τι ακριβώς χρησιμεύουν οι ευρωεκλογές? Στην Ελλάδα που την ειδησεογραφία την κανονίζει η Όλγα και το παρεάκι της, δεν χρησιμεύουν σε τίποτα. Στην Ελλάδα που ασχολείται μονίμως με το χτες και τη Eurovision δύο μήνες, δεν χρησιμεύουν σε τίποτα.

Στην Ελλάδα που η Αντιπολίτευση λέει «εμείς θα βρούμε λεφτά» και η Αριστερά καταγγέλλει, δεν χρησιμεύουν σε τίποτα. Στην Ελλάδα που πιστεύει ότι η ΕΕ υπάρχει για να μας πληρώνει, επειδή χτίστηκε ο Παρθενώνας και η Επίδαυρος, δεν χρησιμεύουν σε τίποτα.

Υπό μία έννοια οι ευρωεκλογές δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις δημοτικές εκλογές: είναι βέβαια πιο σικ το Ευρωκοινοβούλιο από το κτίριο-παράγκα του κάθε Δήμου, αλλά κατά τα άλλα, πού είναι η διαφορά; Εξίσου αόρατος ο ευρωτέτοιος με τον δημαρχοτέτοιο, που σε αφήνει τίγκα στο σκουπίδι.

Μήπως και εμείς με το ίδιο mood δεν πάμε να ψηφίσουμε: αν εξαιρέσεις εμένα που έχω νεύρα γιατί το εκλογικό μου τμήμα είναι παράρτημα του ΚΑΠΗ (και των ΕΛΤΑ), κατά τα άλλα πάμε για να βγάλουμε τα απωθημένα μας.

Θα μαυρίσουμε την κυβέρνηση, θα τσοντάρουμε να χαμογελάσει το πράσινο χειλάκι, θα δώσουμε και κανά ψηφαλάκι παραπάνω στη φουκαριάρα την Αριστερά, άντε να ψηφίσουμε και κανένα καινούργιο τεμάχιο, έτσι για την ποικιλία. Γιατί είναι ωραίο πράγμα η Οικολογία, μην είστε κάφροι και αδειάζετε το τασάκι με τα τσιγάρα του αυτοκινήτου σας όπου βρείτε. Εκτός και αν σκάσει μύτη σε ψηφοδέλτιο η Ζωίτσα η Λάσκαρη, οπότε μονοκούκι η ψήφος.

Και αν εγώ είμαι μηδενιστής με αυτά που πιστεύω, αυτός που βάζει υποψηφιότητα για ευρωβουλευτής (ή δήμαρχος) είναι καλύτερος;

Πόσο καλύτερος είναι όταν με τεράστια ευκολία παρατάει το ευρωέδρανο (και τον Δήμο) για να γυρίσει πίσω;

Προφανώς εδώ υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνω, ίσως επειδή παγίως πίστευα (και εγώ) ότι η πολιτική είναι τέχνη και όχι επάγγελμα για τεμάχια σαν τα δικά μας.

Ποτέ δεν θα καταλάβω αυτό που τα παρατάνε επειδή -λέει- τους το ζήτησε η «παράταξη».

Η ψήφος του χαχόλου δεν μετράει μπροστά στην «παράταξη».

Κάπως έτσι βέβαια την πάτησε και η Γιαννάκου, που άφησε την Ευρωβουλή, επειδή της το ζήτησε η «παράταξη». Και ήλθε εδώ για να μπλέξει στη συμμορία των φοβικών, των υστερικών και των επικοινωνιακών, οι οποίοι τελικά την άφησαν μόνη.

Και ήταν τόσο χυδαίοι που στο τέλος μαζεύτηκαν μια Κυριακή στο Ζάππειο να φάνε βανίλια παγωτό και να την χειροκροτήσουν. Και πριν μπουν στην αίθουσα, πέταξαν στο καλαθάκι της «Αίγλης» το λόγο που είχαν ετοιμάσει να εκφωνήσουν στο (βιολογικό) τέλος της.

Και οι άλλοι τα ίδια κάνουν: βόλτες στην Ευρωβουλή, πειράματα και χατήρια. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το σόου με τα τριαντάφυλλα στο Ζάππειο (αυτό το Ζάππειο, μακάρι να είχε στόμα να μιλήσει) με πρωταγωνίστρια την Ματσούκα... Και ακόμα χειρότεροι είναι του Συνασπισμού, που είχαν και παράδοση σε καλούς ευρωβουλευτές και τώρα τους πετάνε στα σκουπίδια. Με εξίσου χυδαίο τρόπο. Στον Παπαδημούλη αναφέρομαι, κόσμημα ο άνθρωπος και κατέληξε τρίτος στη λίστα. Να σιγοτραγουδάει lady Αντζελα. Τρίτος ο Παπαδημούλης, δηλαδή, αντίο ζωή.

Αχ μην μου πείτε, σύντροφοι, αφήστε με να μαντέψω: Θα γυρίσει και αυτός στην Κουμουνδούρου να παριστάνει τον Αλαβάνο. Τέτοιο μέλλον αν είναι να σου προβλέψει η Αση Μπίλιου, τον κόβω τον Καφέ με την Ελένη και ψηφίζω δαγκωτό Βίκυ Παγιατάκη.

Έχεις βέβαια και την Αλέκα που αν την ακούσεις, νομίζεις ότι θα στείλει στην ευρωβουλή τον Tasmanian Devil: ψηφίστε με και θα πάω εκεί να τους γδάρω και να ρίξω και μπάζα στον «ευρωμονόδρομο» να μην περάσει ούτε γάιδαρος.

Και φανταστείτε τώρα να πάει μια μέρα ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ στο λογιστήριο του Στρασβούργου να πληρωθεί και να του σκάσει μύτη η Σούλα η υπάλληλος και να του πει: λεφτά γιοκ, μεσιέ, η ΕΕ υιοθέτησε το σύνθημα της Αλέκας και δείχνει ανυπακοή...

Από κοντά και ο Ελληνορθόδοξος: σου λέει ψηφίστε με να στήσω αγάλματα του Αλεξάνδρου σε όλο το Στρασβούργο και να παλουκώνω Τουρκοσκοπιανούς στην Petite France.

Λες και εμείς αν ξαφνικά η Ρηνανία-Βεστφαλία ήθελε να αλλάξει το όνομα της αριστερής επαρχίας του κάτω δεξιά κομματιού της Θουριγγίας που στο μεταξύ είχε πάρει το όνομά της από το Παλατινάτο, το οποίο διαμαρτύρεται που το Σλέσβιγκ-Χολστάιν αντιμετωπίζει τις αλυτρωτικές διαθέσεις της Δανίας, όπως ακριβώς το Τιρόλο στην Αυστρία, θα δείχναμε κατανόηση. Ασε μας Χριστιανέ μου στον πόνο μας.

Προφανώς σε κάτι χρησιμεύει το Ευρωκοινοβούλιο, όπως σε κάτι χρησιμεύει και ο Δήμος. Aλλά για να καταλάβω γιατί στο διάολο χρειάζεται, πρέπει εσύ που θέλεις την ψήφο μου να το πάρεις στα σοβαρά.

Αλλιώς, πάω και για ψάρεμα.