Τελετή made in China

Κάπου είδα ένα γκάλοπ σχετικά με την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Το ερώτημα είχε τεθεί και σε σχέση με την Τελετή του 2004, οπότε οι περισσότεροι απάντησαν ότι η δική μας ήταν καλύτερη. Έκατσα λοιπόν και είδα λίγο την κινέζικη. Όσο άντεξα δηλαδή.
Ασχετα από το αν μου άρεσε, η σύγκριση είναι χωρίς νόημα. Και τη φίλη μου την Ισπανίδα να ρώταγες θα σου έλεγε ότι πιο ωραία ήταν της Βαρκελώνης. Και την Παπαρήγα αν ρώταγες θα σου έλεγε ότι το 1980 στο Στάδιο Λένιν της Μόσχας κλαίγανε από συγκίνηση. Τότε που κοντέψαμε να ξεχάσουμε ότι το σήμα των Ολυμπιακών είναι οι κύκλοι και όχι το σφυροδρέπανο.
Τέλος πάντων. Κακή δεν την λες του Πεκίνου και ας βγήκε ο πάσα ένας να πει. Με κούρασε λίγο η κομμουνιστική πειθαρχία, αλλά εντάξει. Και τους άλλους θα τους είχαν κουράσει οι Κούροι, οι Καρυάτιδες και τα botox της Πρέζιντεντ οφ δι οργκανάιζινγ κομίτι, Τζιάνα Ντασκαλάκι Αντζελόπουλος.
Λάτρεψα όμως ορισμένα πράγματα: τη μαγκιά των Κινέζων να βάλουν τις χώρες βάσει του δικού τους «αλφάβητου». Έχανε η μάνα το παιδί. Εκεί που έβλεπες την Ούρσουλα από τη Γερμανία, σου έρχοταν στη μούρη το ιρανικό τσαντόρ και στο καπάκι μια ξυπόλητη από το Κιριμπάτι και ένας νταβραντισμένος με κοντή φουστίτσα από τα Φίτζι.
Καταγγέλλω βέβαια το γεγονός ότι η Αργεντινή είναι λίγο χαμηλά στα κινέζικα και κόντεψε να ξημερώσει μέχρι να σκάσει μύτη το παλικάρι μας ο Μanu.
Λάτρεψα ακόμα τη μισή Κεντρική Επιτροπή του ΚΚ Κίνας που χειροκρότησε τους αθλητές: Μπριγιαντίνη στο μαλλί, ίδιο κορακί χρώμα, κοινός χαιρετισμός και ανέκφραστο πρόσωπο. Και αίφνης στο πλάνο μια γριά τουλάχιστον 150 χρόνων να χαιρετά. Αγνωστο τι. Γενικά κούναγε ένα χέρι. Αν η κυρία δεν ήταν η μαμά του Μάο, σίγουρα ήταν η γιαγιά του που γλίτωσε τις σφαγές στην Πολιτιστική Επανάσταση. Μπράβο της. Εύχομαι να την πάρουν και στο Λονδίνο το 2012.
Λάτρεψα βέβαια και τους αθάνατους εκφωνητές μας. Καλά το 2004 ήταν ο Διακογιάννης, που κάθε τόσο τον έπαιρνε ο Μορφέας γλυκά στην αγκαλιά και μπέρδευε την Τόνγκα με το Τόνγκο και τη Χατσεψούτ με το Ναβουχοδονόσωρα. Τώρα όμως ξεπέρασαν κάθε όριο. Θυμήθηκα τα νιάτα μου: Να μας πει ο Τοτός ποια είναι τα βασικά γεωργικά προϊόντα της Ακτής του Ελεφαντόδοντος. Τι με νοιάζει εμένα, κυρά μου, τι έκταση έχουν οι Παρθένες Νήσοι; Επίσης, ξέρατε ότι στην Ανδόρα έκαναν επανάσταση, έσκισαν τα ευρώ και έφεραν πάλι πίσω τις πεσέτες και τα γαλλικά τα φράγκα; Μα τι διάολο; Την εγκυκλοπαίδεια του Χάρη Πάτση είχαν ανοίξει;
Λάτρεψα και το γνωστό κατιναριό με το πλάνο του Κωνσταντίνου. Ο γνωστός ελληνικός μικρόκοσμος σε όλο του το μεγαλείο. Βρε αγάπες μου, ξεχνάτε ποιος είναι πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής; Ο σύζυγος της Μαρή Κωνσταντακάτου, ο οποίος είναι και πρόεδρος του Βασιλικού Ιδρύματος Τηλεοράσεως του Αντένος. O έρωτας δεν κρύβεται.
Και σιγά τα λάχανα δηλαδή. Και η Ντόρα αν είχε δώσει κάτι παραπάνω, θα την έδειχνε.
Επιπλέον ας το δούμε αλλιώς: ο Κωνσταντίνος έχει μάθει στη ζωή του δύο δουλειές: να χαμογελά και να πηγαίνει σε δεξιώσεις. Ο ιδανικός για κάθε σκηνοθέτη. Γράφει στο πλάνο, σε βάζει στο νόημα, συμμετέχεις μαζί του στη χαρά (μόνο στη χαρά, γιατί στον μπουφέ εσύ είσαι απών). Θυμάστε τον πρωθυπουργό μας στην Τελετή του 2004, ο οποίος ήταν ΜΟΝΙΜΩΣ μουτρωμένος; Θα το προτιμούσαμε αυτό το πλάνο;
Τέλος πάντων, ας πάρουν κανά δύο τόνους τσιμέντο να πάνε να σφραγίσουν τον τάφο της Φρειδερίκης στο Τατόι, γιατί από εκεί ξεκινάει το κακό. Αλλη λύση δεν βλέπω.
Επίσης, το άλλο που δεν βλέπω είναι να παίρνουμε μετάλλια.
Ελπίζω ΚΑΙ στην Αργεντινή, παρόλο που και εκεί τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά.
Πάντως, για Τελετή Λήξης ούτε συζήτηση. Είναι χαμένοι από χέρι οι Κινέζοι. Αμα, μανίτσα μου, το πρόγραμμα δεν έχει Ρουβά και Μαρινέλλα (για τη λαϊκή ώρα), κλείστο καλύτερα. Τράβα να κάνεις καμιά εκτέλεση αντιφρονούντα. Τό΄χεις.

* Στη φωτό η Πρόεδρος της Αργεντινής (δεν θέλω σχόλια για την εμφάνιση. Ήταν μια άτυχη στιγμή) παραδίδει την albiceleste στον Manu μας. Και μην με ρωτήσετε ποια είναι η Πρόεδρος, γιατί θα τσακωθούμε καλοκαιριάτικα.